Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Lodys

The Apocalypse Is Here...

Μετά από μια μακροχρόνια απουσία (τουλάχιστον ν χρόνων, όπου ν φυσικός αριθμός) οι Λοδάλικα(τώρα στα ελληνικά λόγω παγκοσμιοποίησης) απελευθέρωσαν το τελευταίο τους δημιούργημα στο ανυποψίαστο κοινό . Ο κύριος που είναι βουτηγμένος στο αίμα και το σπέρμα του εξωφύλλου (ψέμματα δλδ βυσσινάδα είναι) είναι ο τραγουδιστής της μπάντας κ.Lloydfield(του οποίου οι φαβορίτες αδυνατούν να απεικονισθούν στο εξώφυλλο) με το νέο του λούκ,χωρίς μακριά μαλλιά(ή με κοντά μαλλιά αν προτιμάτε) και με νέα country φωνή, που αγόρασε με τον κουβά με τα λεφτά που μάζευε από την εποχή του Heell'Em All.

Ο νέος δίσκος ήτο διαφορετικός και αυτό γιατί οι Λοδάλικα ήθελαν να αποδείξουν οτι δεν είχαν ξεπουληθεί λόγω του Βλακ Album (για το οποίο δε θα γράψω άρθρο,έχει τα μαύρα του τα χάλια). Κανείς δεν τους πίστεψε... Τραγούδια όπως το "2X4=8", το "Ain't That Kitsch" και το "The Pterodactyl Porn" αν και δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν(αφού και τα άλλα χάλια είναι) από τα παλιότερα hit(?) της μπάντας, κατακρίθηκαν σκληρά από τους φάν, γιατί δεν ήταν αρκετά τρού μέταλ.

Στα προσωπικά της μπάντας υπήρχαν ήδη αναταραχές. Δυο μεγάλες φαβορίτες καλλιτεχνών όπως του Lloydfield και του Kersnt δεν μπορούσαν να βρίσκονται στο ίδιο συγκρότημα. Τα άλλα μέλη ποτέ δεν συμπάθησαν τον Kersnt και του έκαμαν πλάκες. Του ζητούσαν σεξ(not true), του έβριζαν την Ολλανδία και γελούσαν μαζί του επειδή του άρεσε το St.Anger. Σύντομα θα ερχόταν η μεγάλη ρήξη...

Του μπι κοντίνιουντ...

Fly away my space rocket...

Για να μαθαίνουν οι παλιοί και να θυμούνται οι καινούργιοι !

http://www.youtube.com/watch?v=Xk6QVHAaa3c <------(Πτεροντάκτυλ Πόρν!!!)

Άλλο ένα μάθημα τέχνης από το (ανεμό)βλογ του Νήαρ,kkthxbb.

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

"Θανάσιμος Θάνατος"

Ο κύριος Γκαριμπάλντι βρισκόταν μέσα σε ένα υγρό κελί μιας φυλακής. Είχε καθήσει σε ένα παγκάκι του κελιού και ήταν αμίλητος για ώρες. Χαμένος στις σκέψεις του, δεν είχε καταλάβει ακριβώς πως είχε βρεθεί εδω μέσα. Γύρω του διάφοροι φυλακισμένοι συζητούσαν.

-<<Εσύ πως βρέθηκες εδώ μέσα;>>
-<<Μονόπολη. Εσύ;>>

Ο κύριος Γκαριμπάλντι δεν είχε τίποτα ασυνήθιστο πάνω του, εκτός βέβαια από το επίθετο του. Είχε παντρευτεί από μικρός την κυρία Κλημεντίνη. Ζούσε μια φυσιολογική ζωή, τίποτα αξιόλογο για να γράψει για αυτό κάποιος στο blog του. Μέχρι εκείνη τη μέρα...O ήρωας μας προσπάθησε να θυμηθεί τι ακριβώς είχε συμβεί...

Ήταν μεσημέρι και ο κύριος Γκαριμπάλντι είχε γυρίσει από μια κουραστική μέρα δουλειάς στο Kavli's Cheese Factory. Η κυρία Κλημεντίνη, μισοκοιμισμένη στις βατραχοπιτζάμες της(όποιος πιάσει το reference κερδίζει Γκρήν Τι Λεμόνι), βλέποντας τον άντρα της να μπαίνει στο σπίτι έσπευσε να ρωτήσει:
-<<Γύρισες, αγάπη μου;>>

Η ερώτηση αυτή ενόχλησε για κάποιον περίεργο λόγο τον κ.Γκαριμπάλντι. <<Δεν βλέπει μπροστά της οτι γύρισα;>>,σκέφτηκε, αλλά απάντησε: <<Ναι,αγάπη μου>>.

Λίγο αργότερα, ο κ.Γ. κάθησε στο τραπέζι για να φάει. Η γυναίκα του τον ρώτησε :<<Αγάπη μου, θες φαγητό;>> Το χέρι του Γ. άρχισε να χτυπάει νευρικά πάνω στο τραπέζι μα η απάντηση ήταν πάλι ναι. Όταν αργότερα ζήτησε και ένα δεύτερο πιάτο και η γυναίκα του τον ρώτησε αν το φαγητό του άρεσε, ο κ.Γκαριμπάλντι έφυγε εκνευρισμένος από την κουζίνα, η όρεξη του είχε περάσει.

Αποφάσισε το βράδυ να βγει έξω για να ξεσκάσει. Πλύθηκε,χτενίστηκε,έβαλε την κολόνια του και τα καλά του ρούχα. Βλέποντας τον η κυρία Κλημεντίνη ρώτησε :<<Θα βγείς έξω;>>
-<<ΟΧΙ,ΕΒΑΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΣΩ ΣΠΙΤΙ ΝΑ ΔΩ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ!Στο διάολο πια...>> της φώναξε και έκλεισε δυνατά την πόρτα πίσω του. Ο κύριος Γκαριμπάλντι δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά πια, ο εκνευρισμός του δεν τον άφηνε. Έφτασε σε ένα μπαρ και έκατσε σε ένε τραπέζι. Ένας σερβιτόρος πλησίασε και τον ρώτησε :<<Θα πάρετε κάτι να πιείτε;>> O Γ. σηκώθηκε και έριξε μια μπουνιά στον ανυποψίαστο σερβιτόρο. Γύρισε σπίτι του φουριόζος, πέταξε τα ρούχα του από εδώ και από εκεί, πήγε και έβαλε τις πιτζάμες του και έπλυνε τα δόντια του. Το μόνο που ήθελε ήταν να κοιμηθεί... Καθώς κατευθυνόταν προς το δωμάτιο του, εμφανίστηκε μπροστά του η γυναίκα του.

-<<Πας να κοιμηθείς;>>
Τα μάτια του κ.Γκαριμπάλντι κοκκίνισαν όσο καμία άλλη φορά και άρπαξε τη γυναίκα του από το λαιμό. Καθώς έσπρωχνε την κ.Κλημεντίνη προς το παράθυρο, αυτή τον ρώτησε: <<Θα με σκοτώσεις;>>

...

Ένα ουρλιαχτό οργής αντήχησε στη γειτονιά και αμέσως μετά ένας γδούπος.

Ξαφνικά, ο κύριος Γκαριμπάλντι ένιωσε μια μεγάλη γαλήνη μέσα του, μέχρι να συνειδητοποιήσει τι είχε κάνει... Λίγες ώρες αργότερα μπήκε σε ένα αστυνομικό τμήμα, πλησίασε έναν αστυνομικό και του είπε:

-<<Δολοφόνησα τη γυναίκα μου...>>
-<<Δηλαδή, θέλετε να σας συλλάβουμε;>>

Και ο κύριος Γκαριμπάλντι σωριάστηκε λιπόθυμος στο πάτωμα...

Σάββατο 14 Ιουνίου 2008

...And Reas For All

Λάχα,Λάχα...

Αν το Heell'Em All προκάλεσε αναταραχή στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, το ...And Reas For All προκάλεσε ακόμα μεγαλύτερη(δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι αστείο για να γράψω). Το ενδεχομένως πιο progressive άλμπουμ της μπάντας-φαινόμενο(?), καθώς στο εξώφυλλο απεικονίζεται ο γνωστός άγνωστος Γουόριορφορτσα τις Απόκριες, έχοντας ντυθεί...κάτι ωραίο. Το πρώτο τους άλμπουμ μετά το disconnect που έφαγε ο πρώτος τους μπασίστας, που αν και οι Lodallica θρήνησαν,συνειδητοποίησαν οτι μπορούσαν να βγάλουν λεφτά και χωρίς αυτόν και συνέχισαν το ανίερο τους έργο. Προσλαμβάνοντας τον νέο (σελι)μπασίστα Κερσντ και τις φαβορίτες του στη μπάντα, οι Lodallica(ακόμα με ένα l) κατάφεραν να γράψουν τα πιο σκοτεινά κομμάτια (για να μην τα βλέπει κανένας) της καριέρας τους, αξιοποιώντας στο μέγιστο τα απαίσια φωνητικά του Lloydfield, άλλα και το απόλυτο μουσικό όργανο theremin. Ποιός μπορεί να ξεχάσει το ομώνυμο κομμάτι, που είναι το μουσικό εφάμιλλο μιας ταινίας του Αγγελόπουλου ή τον ύμνο του παγόνι-metal "Βλάckened", που αφιέρωσαν στους απανταχόυ χρηματοδότες εεεε... φαν τους. Αξιομνημόνευτα τραγούδια επίσης είναι το "Doppelganger of Sorrow", η μπαλάντα "One+One=Three (Για μεγάλες τιμές του One)" και το "Frayed Ends of Κρουασάνιτυ". Οι απανταχού κρητικοί(pun intended) αναφώνησαν "Ανοξείδωτο!" για άλλη μια φορά αναγνωρίζοντας την (αν)αμφίβολη ποιότητα των κομματιών, αλλά και το "έξυπνο λογοπαίγνιο" του τίτλου που μεταφράζεται "Αντρέας για όλους"(για εσάς που δεν τα πιάνετε).

Ξεσκονίστε λοιπόν τη μουσική σας βιβλιοθήκη για αυτό το καφριστούργημα (ή κατεβάστε το από torrent) και πετάξτε και εκείνη την σακούλα με πατατάκια από το ράφι, ένα μήνα είναι εκεί και έχει χαλάσει.

Near

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Lodallica Reunion?


Αυτό το μυστηριώδες εικονίδιο (που προφανώς ΔΕΝ έφτιαξα μόνος μου με Microsoft Paint) εμφανίστηκε στο σάιτ των Lodallica, των θρύλων του παγόνι-metal, χτές στις αργάμιση τα ξημερώματα, προκαλώντας δέος στους πολυάριθμους (τουλάχιστον ν+1, όπου ν φυσικός αριθμός) θαυμαστές τους. Ήδη ειδήσεις για μια πιθανή reunion των μελών της μπάντας για ένα νέο αλBOOM κάνουν κύκλους στο Ιντερνέτ και ακόμα χειρότερα ακούγεται οτι το άλBOOM θα έχει αυτή τη μλκια για εξώφυλλο...
Μάλιστα ο γνωστός δημοσιογράφος και παγονοπνίχτης Ντηριμκίλλης δήλωσε πως χτές είδε τον γνωστό στιχουργό και λάτρη της Μερέντας, Lars Irvich να συζητάει σε γνωστό παρακμιακό μπαράκι με τις φαβορίτες του τραγουδιστή της μπάντας Jaymz Lloydfield, αλλά και τον γνωστό καθηγητή πανεπιστημίου Dr. Papari(GOOGLE HIM!)

Για αυτό αποφάσισα να κάνω μια αναδρομή στην πολυτάραχη ιστορία αυτής της μπάντας μεγαθέραμιν, που θα χωρίσω σε αρκετά μέρη,για να γεμίσω το blog...να σας δώσω μια πιο πλήρη εικόνα...

Ξεκινάμε από το άλΒΟΟΜ που (δυστυχώς) τα άρχισε όλα, το Heell'Em All (Ηeell-τυχαίο όνομα)


Το αριστούργημα/κακούργημα αυτό αποτελέι τον πιο ωμό δίσκο των Lodallica(τότε με ένα l), καθώς στο εξώφυλλο εμφανίζει τον Heell με μούσι. Τότε που η παραγωγή ήταν πιο χάλια από το Manos: The Hands of Fate, καθώς οι Lodallica δεν είχαν ακόμα γνωρίσει τον μετέπειτα παραγωγό τους και μέ(ρέ)ντορα τους, Sindarufo. Με τραγούδια hit(-and-run), όπως το πλέον κλασικό "Konnossif and Destroy", το "The Four Peacockmen", αλλά και το "Metal Heellitia", οι Lodallica τάραξαν τα λημνάζοντα νερά της peacock-metal προσφέροντας τους ένα άλBOOM...
ΑΝΟΞΕΙΔΩΤΟ! Επειδή όμως μερικά άλμπουμ καλύτερα να τα ακούς, θα σταματήσω εδώ. Κάντε μια αναδρομή σε αυτό το ιστορικό έπος της μουσικής και κλάψτε από συγκίνηση(?)

Near

"Το εξώφυλλο σχεδιάστηκε με Μάικροσοφτ Πέηντ"

JUMP TO MY YAGUAR BABY

Με το τραγούδι αυτό ο κύριος Nalitch άγγιξε την καρδιά μου. Αυτός ο ταλαντούχος άνθρωπος έχει βρει μια μεγάλη αλήθεια για τη ζωή που εκφράζεται μέσα από το (στιχουργικό πάντα) βάθος αυτού του πονήματος του. Ας μη μιλήσω άλλο, αφήστε τη μουσική του να σας μιλήσει.

http://www.youtube.com/watch?v=AOzkN8dHnjk

Γιατί όπως είπε και κάποιος γνωστός μου quotάροντας τον Schopenhauer (sic)

"Το έργο τέχνης είναι σαν ένας πρίγκηπας. Πρέπει να το αφήνεις να σου μιλάει πρώτο."

Near

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Ποιά είναι η Κλημεντίνη;

*Δις τέξτ ιζ παγόνι-απρούβντ*

Και μετά ο Lupin πέθανε...

Scar.

Αυτές οι λέξεις ήταν οτι είχαν απομείνει στο μυαλό της Λίντα, της ταλαντούχας καθαρίστριας ενός σπιτιού στη Λήμνο. Λέξεις μαγικές, σαν μουσική από theremin... Λέξεις που της θύμιζαν αυτό το όμορφο αγόρι που κάποιοι ήξεραν ως Ιρβάην,κάποιοι ως Νίαρ, κάποιοι ως Ίρβιν και κάποιοι σαν "αυτό το όμορφο αγόρι που κάποιοι ήξεραν ως Ιρβάην,κάποιοι ως Νίαρ, κάποιοι ως Ίρβιν".

Αυτό το όμορφο αγόρι, απόφοιτος του Peponi School, είχε χαθεί μυστηριωδώς στις 7 Σεπτεμβρίου 2007 από την μπλογκόσφαιρα, απογοητεύοντας τους πολυάριθμους (τουλάχιστον ν, όπου ν φυσικός αριθμός) θαυμαστές του. Αυτό το αγόρι υπήρχε ακόμα, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στο δικό του παράξενο κόσμο. Σε ένα καστανό θρανίο που είχε πάνω του ένα ΚΟΥΜΠΙΟΥΤΕΡ, ένα Ice Tea (Γκρήν Τι Λεμόνι) και ένα άδειο πιάτο με έναν λεκέ κέτσαπ επάνω του. Στο άδειο σπίτι αντηχούσε η "μουσική" των N'Flaymz... Το αγόρι ήταν σιωπηλό, μα όχι σιωπηρό και μια παράξενη σκέψη τριγυρνούσε στο μυαλό του και το βασάνιζε, σαν ένα demo του Armadillo Run ...

"Ποιά είναι η Κλημεντίνη;"

Το αγόρι δεν μπορούσε να βρει την πραγματική απάντηση, αν και θα ορκιζόταν στην ομορφιά της Νάντιας οτι ήταν " Η Κλημεντίνη είναι η πεμπτουσία τόσο του είναι όσο και του γίγνεσθαι." Σήκωσε το πιάτο και έγλειψε τον λεκέ από κέτσαπ... Αποφάσισε να βρει την αλήθεια στον δαιδαλώδη λαβύρινθο που ονομάζεται Γουίντοους Λάιβ Μέσεντζερ. Σε ένα κονβερσέησιον ρούμ γεμάτο με παρακμιακά άτομα, αλλά και αγαπημένους φίλους (Όσοι το διαβάζετε,σε εσάς αναφέρομαι, κολλητοί μου :| ). Ένας ματζίσιαν-μαθεματίσιαν, ένα House Fanboy, ένας φίλος του Ματτθαίου και ένα ζευγάρι αιωρούμενες φαβορίτες , ως άλλοι Power Rangers, προσφέρθηκαν να συμβάλουν στην εύρεση της Κλημεντίνης.

"Αυτό το κείμενο δεν έχει συνεκτικότητα, ούτε αλληλουχία" σκέφτηκε ένας καθηγητής Έκθεσης διαβάζοντας αυτό το κείμενο και έκλεισε το browser του αφού έγραψε 10/20 στην οθόνη του υπολογιστή του με κόκκινο στυλό.

Πολλά ακόμα ερωτήματα γεννήθηκαν σε εκείνο το κονβερσέησιον ρούμ από νεαρούς φιλόσοφους-ορθολογιστές καθώς κάπνιζαν τους ναργιλέδες με μερέντα τους.

-"Η Κλημεντίνη είναι φρούτο?"
-"Τι θα πει πεμπτουσία?"
-"Τι ψηφίζει η Κλημεντίνη?"
-"Ομαγκάντ...Πτεροντάκτυλ Πόρν?"
-" I like turtles"
Ερωτήματα ασύνδετα και "οτινανιστικά", μα τελικά έκρυβαν την απάντηση. Το αγόρι έκανε log out από το Μέσεντζερ( ίσως και όχι, επειδή δεν έχει πραγματική ζωή) με το χαμόγελο στα χείλη, σαν φαντάρος που παέι μπροστά.

Η Κλημεντίνη ήταν όντως η πεμπτουσία του είναι και του γίγνεσθαι, ένα έργο τέχνης, κάτι που ο TalkShowHost δεν θα βαθμολογούσε. Η Κλημεντίνη αντιπροσωπεύει κάτι για τον καθένα μας και θα ήταν τουλάχιστο(sic) ουτοπικό να αναρωτηθούμε τι... Η αληθινή Κλημεντίνη βρίσκεται μέσα στον καθένα μας και αρκεί απλά να την ανακαλύψουμε...

Near

EDIT: ΠΑΓΟΥΖΙ!!!!1111 ΜΠΙΟΥΜ ΜΠΙΟΥΜ