Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Μεταμεσονύχτιο παραλήρημα 3

Ένα ποτήρι τσάι που έχει αδειάσει εδώ και ώρες. Δίπλα στο τζάκι. Όπως και εγώ. Με ένα ζευγάρι παντόφλες που μετά βίας κρατάνε ζεστά τα πόδια μου. Ανακατεύοντας τα ξύλα μια στο τόσο για να αναζωπυρώσω τη φωτιά. Πράσινα και κόκκινα φωτάκια αναβοσβήνουν ασταμάτητα πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αν έπεφτε αυτή τη στιγμή το ρεύμα, σκέφτομαι πως δε θα στεναχωριόμουν. Κρυώνω. Θα ήταν υπέροχο αν το ποτήρι γέμιζε ξανά από μόνο του με τσάι. Καυτό, γευστικό, δίχως καμιά συμμετοχή μου στην προετοιμασία του, τσάι. Κάποτε είχε καταστρώσει ένα πανέξυπνο σχέδιο. Να μη σε ξανασκεφτώ και να μη μου ξαναλείψεις. Και θα τα είχα καταφέρει αν τόσο καιρό μετά δεν μου είχες ξαναμιλήσει.  Δε βαριέσαι, ήταν καταδικασμένο εξαρχής...
Το τζάκι έσβησε. Κρυώνω περισσότερο. Δεν έχω άλλο τσάι. Μου λείπεις. Διαρκώς και υπερβολικά. Είναι μεμπτό; Δεν ξέρω στα αλήθεια. Πρέπει να κοιμηθώ το συντομότερο. Συνεχίζω να πιστεύω ότι τελικά οι λαοί θα νικήσουν. Μα πριν από αυτό, εύχομαι σύντομα να βρω τον τρόπο να πετύχω μια μικρή νίκη για μένα.