Lodallica- Live at Dolving (Ντολβίν) 2008

Μετά ν χρόνια απούσιας(ν φυσικός αριθμός) από το Dolving (πατήστε το στη Wikipedia,εγω δε ξέρω γεωγραφία να σας πω που είναι ακριβώς), το πιο hardcore(χάγντκογ) χωριό της Γαλλίας, οι Lodallica επιστρέφουν στο μέρος που τους τάισε πολλά τυριά και κρασί και τους έκανε άντρες(ναι καλα) για να δώσει μια παράσταση που έμελλε να μείνει αξέχαστη σε όλους.To release παρ'τη του Death Manetic.

Πριν την συναυλία, ο Lloydfield έκανε γαργάρες με μερέντα για να ετοιμάσει τη φωνή του και να ρίξει τις γκοθούδες groupies που τον ακολούθησαν μέχρι το Dolving. O Truheello παρακολουθούσε Kenshin και οι υπόλοιποι τον κορόιδευαν. Εντωμεταξύ, ορδές χαγκτνκογ Γάλλων είχαν μαζευτεί κάτω από τη σκηνή ουρλιάζοντας για να βγει το οχι και τόσο αγαπημένο τους συγκρότημα και να του πετάξουν καρέκλες.

Όταν επιτέλους βγήκαν στη σκηνή ο Lloydfield έπιασε το μικρόφωνο και είπε "Θέλετε να μας πετάξετε καρέκλες? FUCK NO JAYMZ" με τους Γάλλους να φωνάζουν από κάτω [death growl] FUCK YOU JAYMZ[/death growl] Βλέποντας ότι δεν τους έπαιρνε να κάνουν και πολλά ξεκίνησαν με το πρώτο τους τραγούδι από το νεο alBOOM (Death Manetic), το You Should Get A Life(Ειρωνικό καθώς οι Lodallica χρειάζονται να "Get a life" περισσότερο από τους φαν τους.)

Ο Truheello με μαθηματική ακρίβεια(!) απέδωσε όλα τα μεγάλα χιτ(????) της μπάντας, που περιλάμβαναν το Enter SandManos,το Trapped Under Ice Tea, το The UnforgIrvine (το 1,τα αλλα είναι μαλακίες) καθώς και νέα κομμάτια, όπως το ήδη αγαπημενο των φαν All Night Merenda Long και το Imba,Celibate and Cursed.

Ο Κερσντ κυριολεκτικά γάμησε στο σελιμπάσο! Jaymz σε μεγάλα κέφια έβγαλε τον καλύτερο του εαυτό, βγάζοντας τη φωνή της γάτας όταν την πατάς με δύναμη στην ουρά. Irvich απαίσιος όπως πάντα στα κονσερβοκούτια, έδινε το ρυθμό, μα οι υπόλοιποι δεν τον δεχόντουσαν.

Έκπλήξη για όλους αποτέλεσε η εμφάνιση του Δράκοντα στη σκηνή για μια ΔΡΑΚΟΝΤΕΙΑ συνεργασία. Διώχνοντας τον Lloydfield από το μικρόφωνο (επειδή ήταν ΑΜΠΑΛΟΣ), ο Δράκων και τα παιδιά έδωσαν μια συγκλονιστική ερμηνεία του Konnossif and Destroy, με τίτλο Δρακωνossif and Destroy, προκαλώντας άναρθρες κραυγές από τους κατοίκους του Ντολβίν και ατέλειωτο ξύλο όπως μόνο αυτοί γνώριζαν.

Το Setlist της βραδιάς ήταν...

1. You Should Get A Life
2. All Night Merenda Long
3. 2Χ4=8
4. The UnforgIrvine
5. ...and Reas for All
6. Imba, Celibate and Cursed
7. Cy(m)anide
8. The Unnamed FAILing
9. The Celibacy Remains
10. Trapped Under Ice Tea
11. For Tsoum The Bell Tolls
12. The Peacock Always Comes
13. Master of Peacocks
14. Enter SandManos

Encore
15. Bitchkrieg
16. Whiplars
17. Jump in the Jaguar
18. Δρακωνossif and Destroy (Δράκων feat Lodallica)

Death Manetic

OH NOES THEY R BACK!

Και ναι κυρίες και κύριοι. Οι Lodallica (τώρα με δυο l για διπλή επιτυχία!) ξαναχτυπούν και αυτή τη φορά θα πονέσει (τα αυτιά σας) ακόμα πιο πολύ! Το συγκρότημα που έγραψε ιστορία στο χώρο της trash-metal(pun intended) κάνει μια μεγαλειώδη επιστροφή στο ελληνικό μουσικό στερέωμα. Έχοντας ξανα στο δυναμικό της τον θρυλικό σελιμπασίστα Κερσντ, τις φαβορίτες του στα ντράμς, τον ολλανδό φίλο τού Lars Irvich στα κονσερβοκούτια, τον ανερχόμενο μπασίστα Truheello στην κιθάρα (wtf?) και φυσικά κανέναν άλλο παρά τη μοναδική μου αγάπη Jayms Lloydfield στα φωνητικά (και τις φαβορίτες του σε backing vocals), οι Lodallica τολμούν και πάλι να προκαλέσουν την αηδία...εννοώ το κατεστημένο με τη σκεπτόμενη "μουσική" τους. Ανοξείδωτοι όπως πάντα, οι Lodallica επιστρέφουν στον ήχο(μόνο ως ήχος θα μπορούσε να περιγραφεί) των πρώτων άλμπουμ που αγαπήθηκαν τόσο όσο λίγα (αλλά όχι τόσο οσο πολλά) αλBOOM, όπως το Heell'Em All, το ...And Reas for All και το all-time κλάσει-κ Master of Peacocks.

Η κόντρα που είχε ξεσπάσει μεταξύ Κερσντ και Lloydfield λύθηκε τελικά... Μετά από ανταλλαγή βαριών κουβεντών... Συγκεκριμένα, ένα απόσπασμα από τους καβγάδες τους...

-Αφου Volapuk δεν ξέρεις, Plattduutsch δεν ξέρεις, τι τραγούδια θες να γράψεις;
-ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ ΤΟ FIGHT CLUB ΡΕ! ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ,ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ! Κρυφά νοήματα! HELLO!!!
-Πλάκα με κάνεις;

Τελικά κατάφεραν να τα βρούν μετά από πολλές μπύρες και υπο τους ήχους του Dryad of the Woods. Μετά τη συμφιλίωση ο Κερσντ φώναζε τον Jaymz "Loyloydh" και ο Jaymz τον Κερσντ "μοναδική μου αγάπη"

Μετά τα χοτ γκόσιπ του συγκροτήματος,ας επιστρέψουμε στον δίσκο αυτό. Το εξαιρετικό εξώφυλλο (από ανακυκλωμένο χαρτί υγείας) μπορείτε να το δείτε παραπάνω. Στο νέο αυτό αλλά συνάμα παλιό ήχο συνέβαλε ο εξαιρετικός παραγωγός, κρήτικαλ χίτερ και με(ρέ)ντορας της μπάντας- μεγαθέρεμιν, Μάνως. Οι Lodallica του ζήτησαν να βοηθήσει ωστε να βγάλουν ένα σοβαρό άλμπουμ επιτέλους, αλλά αυτός το βιολί του.

Και τώρα η στιγμή που όλοι περιμένατε. Τα κομμάτια του δίσκου ! Σας τα παραθέτουμε για να γελάσετε και εσείς οσο εμείς όταν τα διαβάζαμε...

1. You Should Get A Life
2. Theremin of Leon
3. Imba, Celibate and Cursed
4. The Peacock Always Comes
5. All Night Merenda Long
6. Cy(m)anide
7. The UnforgIrvine III (We Can't Think of Original Titles)
8. The Lodys Kiss
9. Sideburns and Relention
10. My Λάχαλαχαlypse

A Virtual Lovestory...(Part 1?)

(Αυτός δεν είναι εγώ... Θα μπορούσε να είναι...Θα μπορούσε να γίνει)
------------------------------------------

Τον βρήκαν να κοιμάται χαμογελαστός δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν ήταν πια ο ίδιος...

Όταν την αντίκρυσε πρώτη φορά, σκέφτηκε πως ήταν τα πιο ωραία πίξελ που είχε δει στη ζωή του. Της έπιασε κουβέντα, κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου και μέσα από άκομψα αστεία την έκανε να τον προσέξει. Θα γινόταν ξεχωριστός για αυτή, απλά δεν το ήξερε ακόμα...

Ξεκίνησε ως ένα αθώο αστείο, φλέρτ μέσα στα όρια της πλάκας, δίχως συνέπειες, δίχως φόβο. Γνωρίστηκαν, μίλησαν, γέλασαν, έκλαψαν, τραγούδησαν... 5 ώρες χρειάστηκαν για να αλλάξουν όλα μέσα του. Θα γινόταν ξεχωριστή για αυτόν, απλά δεν το ήξερε ακόμα...

Δεν ήταν πια πίξελ...Ήταν ένα άτομο, όμορφο όσο λίγα για αυτόν, στην άλλη άκρη της γραμμής...Τόσο μακριά, μα ταυτόχρονα τόσο κοντά... Περίμενε με τις ώρες να τη δει συνδεδεμένη, να της μιλήσει, να αστειευτεί, να την κάνει να γελάσει...Δεν μπορούσε να δει τίποτα από αυτά, έβλεπε μόνο λέξεις και εικόνες, μα και πάλι ήταν χαρούμενος. Είχε γίνει ξεχωριστή για αυτόν, το ένιωθε πια μέσα του...

Αυτή δεν υποψιαζόταν τίποτα. Τον έβλεπε να συμπεριφέρεται παράξενα, να την προσβάλλει συνεχώς μα ταυτόχρονα να αστειεύεται(?) πως την αγαπάει... Δεν ένιωθε πόνο όμως, ένιωθε χαρά, την έκανε να γελάει. Μπορούσε να του το δείξει μόνο με λέξεις και εικόνες, μα και πάλι ήταν χαρούμενη. Είχε γίνει ξεχωριστός για αυτή, απλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί ακόμα.

Οι φίλοι του αντέδρασαν παράξενα όταν τους το είπε. Πήγαν να του δείξουν οτι αυτό που κάνει είναι παράλογο. Τους είπε ότι αν στον έρωτα υπήρχε λογική,δε θα ήταν τόσο μαγικός...
Χρειαζόταν την υποστήριξη τους όσο τίποτα και εκείνοι τελικά του την πρόσφεραν. Αποφάσισε να κάνει κάτι παράλογο, μα ταυτόχρονα τόσο λογικό... Υπήρχε μια μεριά του που τον εμπόδιζε, ήθελε να τον κάνει να συνειδητοποιήσει το λάθος του... Μισούσε αυτή την πλευρά του... Την σκότωσε ένα βράδι έχοντας πιει ελάχιστα, έχοντας όμως σκεφτεί πολύ... Είχε γίνει ξεχωριστή για αυτόν και θα της το έλεγε...

Αυτή ετοιμαζόταν να κοιμηθεί, μα εκείνος εμφανίστηκε άξαφνα ένα δευτερόλεπτο πριν αυτη εξαφανιστεί... ίσως και για πάντα. Του μίλησε... Είχε γίνει ξεχωριστός για αυτή και αυτή μόλις το είχε συνειδητοποιήσει.

Της είπε τα πάντα, ακροβατώντας στο τεντωμένο σκοινί του φόβου, ιδρωμένος μα ταυτόχρονα πιο αποφασισμένος από κάθε άλλη φορά. Μπροστά σε μια οθόνη είπε όσα δεν είχε τολμήσει να πει ποτέ άλλη φορά στη ζωή του...Και εννοούσε κάθε λέξη. Ήταν ξεχωριστή για αυτόν και το ήξερε πως και αυτός ήταν ξεχωριστός για αυτή...

Ήταν ξεχωριστός για αυτή, όμως δυσκολευόταν να πει το ναι... Η δικία της πλευρά που μισούσε της έπιασε κουβέντα, κάνοντας την να βυθιστεί σε σκέψεις. Έφυγε για αρκετή ώρα και άφησε τη σιωπή της να του κρατήσει παρέα... Γύρισε αργότερα για να του πει οτι η πλευρά της που μισούσε την είχε πείσει...Ήταν ξεχωριστός για αυτή, μα ήταν μακριά της και τον χρειαζόταν κοντά της. Της απάντησε οτι αν ο έρωτας είχε λογική, δε θα ήταν τόσο μαγικός... Η άλλη της πλευρά σώπασε. Αυτή είπε το ναι. Ήταν ξεχωριστός για αυτή και τώρα ήξερε πως θα ήταν κοντά της...

Θα μοιραζόντουσαν συναισθήματα, σκέψεις, εικόνες... Θα βυθιζόντουσαν όλο και πιο βαθιά, μέχρι κάποτε να είναι πολύ αργά... Κάθε φορά που έβλεπε τη φωτογραφία της, ήθελε να απλώσει το χέρι του και να την αγγίξει. Μα ήταν μακριά του και ας την ένιωθε τόσο κοντά του. Είχε αμφιβολίες? Μπορεί. Είχε στιγμές θλίψης? Ναι. Τον ένοιαζε? Όχι. Ήταν ξεχωριστή για αυτόν και τον έκανε ευτυχισμένο...

Ένας φίλος κάποτε τον ρώτησε αν μπορείς να κάνεις download τον έρωτα... Δεν ήξερε, αλλά σκόπευε να δοκιμάσει...(και ας φοβόταν οτι στο τέλος θα εγκλωβιστεί). Να κλάψει, να γελάσει, να μιλήσει, να τραγουδήσει... Να ζήσει.

Τον βρήκαν να κοιμάται χαμογελαστός δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή. Ήταν ακόμο ο ίδιος... Απλά οι άλλοι δεν ήθελαν να το πιστέψουν...