Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Χιπστεροδιανοουμενισμός.

Ο μαυροντυμένος νεαρός είχε ακουμπήσει τα πόδια του στην αδειανή καρέκλα που βρισκόταν δίπλα του και ξάπλωσε αναπαυτικά ακουμπώντας την πλάτη του στην δικιά του καρέκλα. Δεν ήξερε κανέναν στο τραπέζι, άλλα δεν τον ένοιαζε να γνωρίσει κιόλας κανέναν, οπότε έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα απ' όλα να κάνει: έπαιξε τον άνετο τύπο. Έχοντας χαθεί σε σκέψεις για ανεκπλήρωτους έρωτες και ανακυκλωμένα χαρτιά υγείας, ο νεαρός δεν κατάλαβε καν την μικροκαμωμένη κοπέλα που στεκόταν ακίνητη μπροστά στα απλωμένα του πόδια επί περίπου 10 δευτερόλεπτα, περιμένοντας μάταια τον νεαρό να μαζέψει τα πόδια του, ώστε αυτή να καθίσει σε μια άλλη άδεια καρέκλα, στην άλλη μεριά του τραπεζιού. Έχοντας βαρεθεί να περιμένει άλλο, αποφάσισε να τον σκουντήσει στον ώμο, ξυπνώντας τον έτσι από την ονειροπόληση του. Ο νεαρός γύρισε προς το μέρος της και χαμογέλασε, ομολογουμένως ελαφρώς προσποιητά.
"Πες μου.", της είπε με επιτηδευμένα βαθιά φωνή για να ακουστεί κουλτουριάρης.
"Μπορώ να περάσω;", τον ρώτησε η μικροκαμωμένη κοπέλα με όση ευγένεια μπορεί να έχει κάποιος που περιμένει όρθιος για ώρα μέχρι να καθήσει.
"Όχι.", απάντησε αυτός, με μεγάλη σοβαρότητα στη φωνή του. Η κοπέλα παρ' όλα αυτά ξέσπασε σε νευρικό γέλιο, θεωρώντας πως επρόκειτο για το κλασικό αστείο που γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Η υποψία της φαινομενικά επιβεβαιώθηκε όταν ο νεαρός μάζεψε τελικά τα πόδια του και της επέτρεψε να καθίσει στη μια αδειανή καρέκλα πίσω του. Ο τύπος βέβαια δεν θα έχανε την ευκαιρία να το παίξει έξυπνος. Γύρισε λίγα δευτερόλεπτα μετά και σκύβοντας το κεφάλι του προς το μέρος της, λες και ήταν έτοιμος να μοιραστεί μαζί της κάποια μέχρι τότε ανείπωτη συμπαντική αλήθεια, μοιράστηκε μαζί της μια μέχρι τότε ανείπωτη συμπαντική αλήθεια.
"Κοπελιά, δεν ξέρω πως σε λένε, δεν έχει σημασία κιόλας... αλλά ο κόσμος είναι αδίστακτος και εσύ πρέπει να είσαι πιο επιθετική!"
"Τι εννοείς;", είπε αυτή χαμογελώντας.
"Την επόμενη φορά, δείξε πυγμή, πες "Θέλω να περάσω!", αντί για "Μπορώ να περάσω;" και ίσως η σιγουριά σου αυτή να με ταράξει τόσο, που να μην έχω άλλη επιλογή από το να κοιτάω ανήμπορος, καθώς περνάει το δικό σου."
"Ε, βασικά, αυτή τη φορά με άφησες να περάσω, οπότε είπα να μη προσπαθήσω.", είπε αυτή γελώντας μεν, αλλά με μια μικρή αμφιβολία στη φωνή της για το αν ο νεαρός μιλούσε σοβαρά.
"Αυτή τη φορά πέρασες, επειδή σε άφησα να περάσεις. Την επόμενη φορά πρέπει να θελήσεις εσύ να περάσεις και να με κάνεις να υποκύψω στη θέληση σου..."

Κανένας από τους δυο χαρακτήρες δεν είναι ο ήρωας αυτής της ιστορίας. Αυτή η τεχνική ονομάζεται παραδοσιακά "red herring" και χρησιμοποιείται από τον συγγραφέα για να παρουσιάσει ένα στοιχείο φαινομενικά σχετικό, αλλά στην πραγματικότητα άσχετο με την υπόλοιπη ιστορία και με αυτό τον τρόπο να αποπροσανατολίσει τον αναγνώστη από το τι θα συμβεί στα αλήθεια στην ιστορία αυτή.

Παραδοσιακά η τεχνική λέγεται έτσι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει κάποια ιστορία, οπότε και ο παραπάνω ορισμός δεν έχει νόημα. Η τεχνική αυτή ονομάζεται χιπστεροδιανοουμενισμός και σε αυτή, ο συγγραφέας παραθέτει ένα μεγάλο και όμορφο κείμενο, δίχως ουσία και σύνδεση με οτιδήποτε, αλλά με πληθώρα εξυπνακίστικων ατακών, που δεν προσφέρει στον αναγνώστη απολύτως τίποτα, πέρα από ενδεχομένως μια ψευδή αίσθηση ικανοποίησης.

Τουτέστιν μόλις έχασες κάμποσα λεπτά από τη ζωή σου. Για την τέχνη.

Καλημέρα.