tag:blogger.com,1999:blog-16943207650597966092024-02-22T03:05:51.216+02:00Near's PuzzleΚουλτούρα και έτσι.Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.comBlogger64125tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-91461558886075152882015-12-30T02:23:00.001+02:002015-12-30T11:31:26.154+02:00Μεταμεσονύχτιο παραλήρημα 3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ένα ποτήρι τσάι που έχει αδειάσει εδώ και ώρες. Δίπλα στο τζάκι. Όπως και εγώ. Με ένα ζευγάρι παντόφλες που μετά βίας κρατάνε ζεστά τα πόδια μου. Ανακατεύοντας τα ξύλα μια στο τόσο για να αναζωπυρώσω τη φωτιά. Πράσινα και κόκκινα φωτάκια αναβοσβήνουν ασταμάτητα πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αν έπεφτε αυτή τη στιγμή το ρεύμα, σκέφτομαι πως δε θα στεναχωριόμουν. Κρυώνω. Θα ήταν υπέροχο αν το ποτήρι γέμιζε ξανά από μόνο του με τσάι. Καυτό, γευστικό, δίχως καμιά συμμετοχή μου στην προετοιμασία του, τσάι. Κάποτε είχε καταστρώσει ένα πανέξυπνο σχέδιο. Να μη σε ξανασκεφτώ και να μη μου ξαναλείψεις. Και θα τα είχα καταφέρει αν τόσο καιρό μετά δεν μου είχες ξαναμιλήσει. Δε βαριέσαι, ήταν καταδικασμένο εξαρχής...<br />
Το τζάκι έσβησε. Κρυώνω περισσότερο. Δεν έχω άλλο τσάι. Μου λείπεις. Διαρκώς και υπερβολικά. Είναι μεμπτό; Δεν ξέρω στα αλήθεια. Πρέπει να κοιμηθώ το συντομότερο. Συνεχίζω να πιστεύω ότι τελικά οι λαοί θα νικήσουν. Μα πριν από αυτό, εύχομαι σύντομα να βρω τον τρόπο να πετύχω μια μικρή νίκη για μένα. </div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-65349042615101508762014-07-20T16:35:00.000+03:002014-07-23T20:28:43.388+03:00Me and the Devil<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Με λένε Paul. Είμαι ο καλύτερος φίλος του Διαβόλου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έτσι με φωνάζει τουλάχιστον. Έχει άλλους φίλους; Δεν ξέρω...Σε περίπτωση που έχει, δε μου τους έχει γνωρίσει πάντως. Δε θέλω να το βλέπω και ανταγωνιστικά,οπότε δεν τον ρωτάω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν τα καταφέρνω πολύ καλά με το να ζω. Κάθε άλλο. Είμαι κάπως νεκρός βασικά. Εντελώς νεκρός, θα μπορούσε να με διορθώσει κάποιος και δε θα έπεφτε και πολύ έξω. Έχω κάμποσο καιρό τώρα. Δεν ξέρω πόσο ακριβώς. Ο χρόνος περνάει γρήγορα με καλή παρέα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί βρέθηκα στην κόλαση; Ποιος ξέρει; Σου λέει ποτέ κανείς ακριβώς τι πρέπει να κάνεις για να την αποφύγεις; Να είσαι καλός. Νομίζω πως ήμουν τόσο καλός όσο μπορεί να είναι ένας άνθρωπος και απ' ό,τι φαίνεται δεν αρκούσε. Ευτυχώς είμαι βολικό άτομο... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το δωμάτιο μου στην κόλαση είναι ένας απέραντος κήπος γεμάτος εξωτικά (και μη) λουλούδια και δέντρα, ζώα κάθε λογής, κρυστάλλινες λίμνες και ποτάμια και με εμάς στο επίκεντρο. Ένα τραπέζι τσαγιού, μια τσαγιέρα που δεν αδειάζει ποτέ, δυο ποτήρια που δε λερώνονται ποτέ και δυο μεταλλικές πολυθρόνες σκεπασμένες με μαξιλάρια. Εγώ και αυτός απολαμβάνουμε το τσάι μας, που έχει μια απροσδιόριστη γεύση που θυμίζει κάθε γνωστή γεύση τσαγιού, αλλά όχι ακριβώς. Και γύρω μας οι εποχές αλλάζουν ασταμάτητα: Ζέστη. Βροχή. Χιόνι. Πάλι από την αρχή. Σε μια γουλιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπάρχουν και άλλα δωμάτια. Ο Lucifer (έτσι θέλει να τον φωνάζω) μου είπε πως τα άλλα δωμάτια είναι εντελώς κενά και βλέπουν από οθόνες αυτό το δωμάτιο. Ελπίζω πως κάνει πλάκα. Ακούγεται τρομακτικό σαν σκέψη και δεν θέλω να πιστέψω πως είναι τόσο άκαρδος. Σε περίπτωση που είναι αλήθεια, αναρωτιέμαι αν έχω αυτό το δωμάτιο επειδή είμαι ο καλύτερος του φίλος ή αν είμαι ο καλύτερος του φίλος επειδή έχω αυτό το δωμάτιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μαλλιά του μακριά, πυρόξανθα, κατσαρά. Τα μάτια του εκείνο το χρώμα που σε σαγηνεύει, κάθε φορά που το βλέπεις, μα δεν μπορείς να το ανακαλέσεις, όσο και να το σκεφτείς. Η φωνή του... η πιο απαλή, μεθυστική, καθάρια φωνή που έχω ακούσει ποτέ. Φοράει ένα μισοκουμπωμένο λευκό πουκάμισο, ένα μαύρο μαγιό με κόκκινα λουλούδια και ένα ζευγάρι σανδάλια και πίνει το τσάι του με το μικρό δάχτυλο του δεξιού χεριού του πάντα σηκωμένο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι πάντα δίπλα μου. Τουλάχιστον τις περισσότερες στιγμές. Με κάνει να ξεχνιέμαι. Να αποφεύγω τη σκέψη του πως θα ένιωθα σε αυτό το μέρος χωρίς την παρέα του. Και αυτός φαίνεται να περνάει καλά. Ίσως να είναι η παρέα μου. Ίσως να έχει διαφορετική αντίληψη της αιωνιότητας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Είσαι πραγματικά ξεχωριστός..." </div>
<div style="text-align: justify;">
"Ένας απλός άνθρωπος σαν και εσένα είμαι και εγώ, Paul. Μόνο που έχω την απόλυτη επικυριαρχία στο βασίλειο των αμαρτωλών νεκρών."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γελάσαμε δυνατά μαζί, την ίδια ώρα που ένα φίδι μας σέρβιρε μήλα σε μια πιατέλα. Έχω τόσες ιστορίες να σας πω. Όχι σήμερα όμως. Έχω όλη την αιωνιότητα μπροστά μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα φύλλα των δέντρων κιτρίνισαν και άρχισαν να πέφτουν. Μια απαλή βροχή ξέσπασε και σταγόνες γέμισαν τα πρόσωπα μας. Όμορφη μελαγχολία. Πόσο λατρεύω το φθινόπωρο. Ήπια μια γουλιά τσάι. Τα πάντα άνθισαν γύρω μου. Φταρνίστηκα δυνατά. Πόσο μισώ την άνοιξη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-81673738001452680502014-07-04T21:07:00.001+03:002014-07-23T20:33:15.647+03:00Ονειροπαγίδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Κενές μέρες. Κενές νύχτες. Κάθε βράδυ κάπου στις 3 αποκοιμιόταν, όταν η ζέστη, η μιζέρια και ο πονοκέφαλος αποφάσιζαν επιτέλους να τον αφήσουν ήσυχο. Και περίμενε το γνωστό πια όνειρο να ξαναρθεί λίγα λεπτά πριν η ρουτίνα τον σφαλιαρίσει με μίσος, ξυπνώντας τον απότομα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Εκείνος ήταν λίγο πιο θαρραλέος, λίγο πιο γοητευτικός, λίγο πιο ενδιαφέρων. Εκείνη εξίσου όμορφη, μα λιγότερο αδιάφορη προς την ύπαρξη του. Φιλήθηκαν σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Και κράτησε αιώνια. Λίγα λεπτά. Μέχρι τη σφαλιάρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξύπνησε πάλι μόνος του στο κρεβάτι. Το συνειδητοποίησε πάλι. Η ευτυχία μέσα του εξαϋλώθηκε σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Πάλι. Βγήκε έξω. Ατημέλητος. Μια ακόμα κενή μέρα τον περίμενε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τη συνάντησε ξανά. Ένα κοκτέηλ έρωτα και φόβου δημιουργήθηκε στο κεφάλι του. Αντάλλαξαν με το ζόρι τρεις κουβέντες. Aυτή γέλασε σε μια από τις τρεις. Ύστερα απομακρύνθηκε. "Με συμπαθεί", σκέφτηκε. "Δεν την νοιάζω", σκέφτηκε λίγο μετά. Έμεινε στη δεύτερη σκέψη. Γύρισε σπίτι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κενή νύχτα. Δε μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτό. Πήρε ένα καρφί και ένα σφυρί. Χτύπησε το καρφί όσες φορές χρειαζόταν για να μπει στον τοίχο πάνω από το κρεβάτι του. Ακούμπησε πάνω του ένα αρχαίο ινδιάνικο φυλαχτό. Ή εναν ξύλινο κύκλο με φτερά. Όπως το δει κανείς. Ονειροπαγίδα. Έπεσε να κοιμηθεί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το όνειρο δεν ξαναήρθε από τότε. Μα οι κενές μέρες ήταν ακόμα εκεί. Και οι κενές νύχτες. Η μιζέρια, η ζέστη, ο πονοκέφαλος. Εκείνος ήταν ακόμα εκεί. Και εκείνη. Έπρεπε να της μιλήσει. Έστω για μια φορά ειλικρινά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το έτρεξε στο μυαλό του σε πολλές εκδοχές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε συμπαθώ πολύ. Μ'αρέσεις. Σ' αγαπώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και εγώ. Δεν ξέρω. Σε βλέπω σαν φίλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φιλήθηκαν. Ένιωσαν άβολα. Έμειναν φίλοι. Δεν ξαναμίλησαν ποτέ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Όλα τα σενάρια συνέβησαν μαζί. Την ίδια στιγμή. Και σκέφτηκε το καθένα ξεχωριστά.. Και φοβήθηκε πολύ. Φοβήθηκε να είναι ευτυχισμένος. Φοβήθηκε να είναι δυστυχισμένος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
"Πρέπει να καταστρέψω την ονειροπαγίδα. Ίσως το όνειρο απελευθερωθεί."</div>
</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-50540126558026297852014-06-25T18:21:00.003+03:002014-06-25T18:37:17.599+03:00Λευκοί τοίχοι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θυμάμαι εκείνη τη βραδιά που για λίγα λεπτά όλα κατέρρευσαν. Μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή που ήταν η μόνη πηγή φωτός στο σκοτεινό δωμάτιο. Δεν ήμουν μονος. Ένας φίλος μισοκοιμισμένος στο διπλανό κρεβάτι. Η επαναλαμβανόμενη, ψυχρή μουσική από τα ηχεία του υπολογιστή αντηχούσε στο κεφάλι μου και ήταν ο πυροδότης μιας και μοναδικής σκέψης. Αυτής ενός άδειου δωματίου με λευκούς τοίχους, με εμένα σωριασμένο κάπου στη μέση. Ήμουν πιο μόνος από ποτέ. Δεν ένιωθα όμως μοναξιά, ούτε φόβο, ούτε απόγνωση. Ένιωθα κενός. Έπεσα να κοιμηθώ.<br />
<br />
Αυτή η σκέψη επιστρέφει μια στις τόσες. Κάποιες φορές που περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους, αλλά νιώθω λες και δεν είναι κανένας πραγματικά εκεί. Φιλτράρω κάθε ήχο. Λευκοί τοίχοι. Το απόλυτο κενό.<br />
<br />
Μέχρι που μια μέρα σε είδα. Ανάμεσα στους ανθρώπους που περπατούσαν, ανέπνεαν, μιλούσαν, μα δεν ήταν εκεί, στεκόσουν ξεκάθαρα μπροστά μου. Ίσως και να ήσουν πάντα εκεί, αλλά σε είδα τώρα. Κάτι ηλίθιο σου είπα. Από συνήθεια. Μου χαμογέλασες. Και ένιωσα πως τα πάντα μέσα μου χαμογέλασαν μαζί σου. Έστω για λίγο δεν ένιωθα κενός.<br />
<br />
Βρισκόμουν πάλι στο κενό δωμάτιο. Το είδες στο πρόσωπο μου. Ήρθες και έκατσες δίπλα μου και με ρώτησες τι έχω. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Μου ζήτησες να προσπαθήσω. Νιώθεις ποτέ πως βρίσκεσαι σε ένα χώρο και κάθε άνθρωπος γύρω σου είναι σαν να μην υπάρχει; Μου είπες ναι, σχεδόν κάθε μέρα. Δεν ήξερα τι να σου απαντήσω.<br />
<br />
Το σκέφτηκα λοιπόν. Με τις ώρες. Ένα από τα αμέτρητα βράδια που έμεινα κλεισμένος στο σπίτι, γιατί δεν ήθελα να δω κανέναν εκτός από εσένα. Και συνειδητοποίησα οτι κρυμμένο πίσω από έπιπλα, πίνακες, αφίσες και χρώματα, βρίσκεται ένα κενό δωμάτιο με λευκούς τοίχους. Και ένιωσα φυλακισμένος, έπρεπε να αποδράσω. Και θυμήθηκα πως εκείνο το χαμόγελο με έκανε να συνειδητοποίησω ότι μέσα στο δωμάτιο, ακριβώς πίσω μου, υπήρχε πάντα μια πόρτα. Και την άνοιξα για να βγω.<br />
<br />
Και αν μπορούσα θα έβρισκα το δικό σου δωμάτιο. Και αν χτυπούσα με το χέρι μου τον τοίχο του, θα άκουγα το χτύπημα σου ως απάντηση. Και αν σου φώναζα όσα νιώθω θα μ'άκουγες. Και ίσως να απαντούσες κάτι. Ίσως να ήμουν η αιτία που θα άνοιγες την πόρτα.<br />
<br />
Κάπως έτσι το βρήκα. Έπρεπε να σου απαντήσω: "Tι είναι αυτό που σε κρατάει φυλακισμένη;"<br />
<br /></div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-61942733427735325432014-05-28T12:03:00.001+03:002014-07-25T23:17:12.376+03:00Τα χρονικά του Ρενέ-Νάσου Παλαιολόγου : O άνθρωπος που έκλεψε τα αστέρια ( V )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Μούχλα. Βερνίκι. Μυρωδιά χαρτιού και μελανιού. Ένα απροσδιόριστο μίγμα μιας βαριάς αντρικής κολόνιας και ενός μεθυστικού γυναικείου αρώματος στην ατμόσφαιρα. Για κάποιους αυτό το μέρος θα ήταν αποπνικτικό. Για έναν άντρα όμως, αυτό το μέρος ήταν το σπίτι του...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος ήταν διπλά βυθισμένος, τόσο στις ανούσια περίπλοκες σκέψεις του, όσο και στην αναπαυτική βυσσινί δερμάτινη καρέκλα του. Μπροστά του, πάνω στο χαοτικά ακατάστατο γραφείο του είχε τοποθετημένη μια σκακιέρα με τα πιόνια να βρίσκονται σε εντελώς λάθος θέσεις. Γύρω-γύρω ένα φωτιστικό με μισοκαμμένη λάμπα, μια γραφομηχανή και βουνά από φάκελους επι φακέλων. Είχαν περάσει ώρες που δεν είχε πει την παραμικρή κουβέντα, αλλά στην πιστή του γραμματέα Σμαράγδα αυτό το χρονικό διάστημα φάνταζε περίπου 8 μήνες και 10 μέρες.</div>
<div style="text-align: justify;">
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, σήκωσε το δεξί του χέρι και μετακίνησε ένα άλογο πέντε τετράγωνα διαγώνια. Ήταν φανερό πως δεν είχε ιδέα πως να παίζει σκάκι, καθώς και το ότι έβλεπε πολλές σειρές και ταινίες. Στη συνέχεια, σήκωσε έναν φάκελο από την κορυφή της στοίβας, τον εξέτασε βιαστικά από την πρώτη ως την τελευταία γραμμή και άφησε έναν αναστεναγμό. Ο ήχος αυτός ξύπνησε την μισοκοιμισμένη Σμαράγδα στο απέναντι (ομολογουμένως αρκετά μικρότερο σε μέγεθος) γραφείο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ποιος είναι ο Ροδόλφος Παλλάτσιο ντε Μάσα;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ποιος είναι;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Τι είπες, Σμαραγδία;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Τι είπα πάλι;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Tι είπες, Σμαραγδία; ΤΙ ΕΙΠΕΣ; ΜΙΛΑ ΚΑΘΑΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΣΗΚΩΣΕΙ!", φώναξε φανερά ή προσποιητά εξοργισμένος ο Παλαιολόγος και γκρέμισε με μια αστραπιαία κίνηση του χεριού του μια από τις στοίβες των φακέλων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Εεεεε... Ποιος είναι ο Ροδόλφος Παλλάτσιο ντε Μάσα;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Πολύ καλή ερώτηση, Σμαραγδία, και σε ευχαριστώ που την έκανες... Η απάντηση είναι προφανής βέβαια. Ίσως όχι και τόσο. Όχι. δεν είναι."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ε για αυτό ρώτησα και εγώ..."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ο Ροδόλφος Παλλάτσιο ντε Μάσα είναι ο θανάσιμος εχθρός μου. Ο εγκέφαλος πίσω από κάθε ανατριχιαστικό έγκλημα στην πόλη μας τα τελευταία 14 χρόνια. Ο εραστής του χάους, ο μαέστρος της καταστροφής, το σπυράκι στο κάτω δεξιά μέρος των χειλιών, το τελειωμένο χαρτί υγείας σε δημόσια τουαλέτα."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Εννοείτε αυτό το σπυράκι που δεν το σπας γιατί το δέρμα σε εκείνη την περιοχή είναι ευαίσθητο και πονάει πολύ;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ακριβώς αυτό εννοώ!"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Μα τι αποτρόπαια εγκλήματα έκανε τέλος πάντων για να αξίζει μια τέτοια παρομοίωση;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Εισέβαλλε σε σπίτια στις διακοπές του καλοκαιριού και άφησε τις βρύσεις να τρέχουν για να έρθουν υπέρογκοι λογαριασμοί νερού σε φτωχούς ανθρώπους! Κυκλοφόρησε την Coca Cola Vanilla και όταν με τα χίλια ζόρια καταφέραμε να μας αρέσει, την απέσυρε! Εμπόδισε την επανένωση των N'Sync! Επίσης, έχεις δει πουθενά εδώ και χρόνια μεγάλα Bake Rolls ή Ribena φραγκοστάφυλο σε κάποιο περίπτερο;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ναι, έχω δει..."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΥ;"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Δεν έχει σημασία! Κάποιος πρέπει να τον σταματήσει...Εσείς, κύριε Παλαιολόγε!" </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Έχεις δίκαιο, Σμαραγδία, μα την μπάμπουσκα! Μα είναι ο μόνος άξιος αντίπαλος μου, ο μόνος που μπορεί να με ανταγωνιστεί εγκεφαλικά, ο μόνος που μπορεί να έχει λεπτό μουστάκι χωρίς να φαίνεται γελοίο. Και είναι άπιαστος, σαν να κυνηγάω τη σκιά μου. Και τώρα που έκλεψε τα αστέρια και βύθισε την πόλη στο σκοτάδι, εξαφανίστηκε όπως και η σκιά μου..."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Αν η σκιά είναι ένα ποντίκι, το φως είναι ένα κομμάτι τυρί...", είπε η Σμαράγδα με περισπούδαστο ύφος και αναρωτήθηκε ταυτόχρονα γιατί δεν μπορούσε να λύσει το σταυρόλεξο στο προηγούμενο κεφάλαιο. Το πρόσωπο του Παλαιολόγου έλαμψε ξαφνικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Αυτό είναι, πιστή μου Σμαραγδία! Πρέπει να τον κάνω να εμφανιστεί από το σκοτάδι με το να σταθώ στο φως..."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος σηκώθηκε από την καρέκλα του, ίσωσε τον γιακά της καμπαρντίνας του και με τον δείκτη του έριξε κάτω τον μαύρο βασιλιά από τη σκακιέρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
-"Ρουά ματ! ...φέρε μου το τηλέφωνο, Σμαραγδία, πρέπει να μιλησω με τον δήμαρχο!"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Φήμες λένε πως εκείνη τη στιγμή χαμογέλασε όπως δεν είχε ξαναχαμογελάσει ποτέ.</div>
</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-55559645101985090142014-03-11T00:17:00.001+02:002014-07-23T20:00:21.507+03:00ΛΟΛ πλάκα κάνω, κάτι έγραψα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
-Και ποιος είσαι τέλος πάντων, ρε φίλε;<br />
<br />
-Καλή ερώτηση, πάντα με απασχολούσε και δεν έχω ακριβώς ικανοποιητική απάντηση.<br />
<br />
-Ένα γαμημένο όνομα δεν έχεις;<br />
<br />
-Tι σημασία έχει το όνομα μου; Η ζωή μου ορίζει ποιος πραγματικά είμαι...<br />
<br />
-Οκ, μπήκες σε μια σπηλιά να πουλήσεις δηθενιά σε έναν κύκλωπα. Θες συγχαρητήρια;<br />
<br />
-Θέλω να κάνω μια συζήτηση που να ξεφεύγει από τις νόρμες.<br />
<br />
-Το να μου πεις το γαμημένο σου όνομα είναι νόρμα δηλαδή; <br />
<br />
-Οδυσσέα τον λένε!<br />
<br />
-Ελπήνορα, σκάσε, γαμώ το Δια σου! <br />
<br />
-Προσπαθώ να βοηθήσω, αφεντικό, η συζήτηση είχε φτάσει αντικειμενικά σε τέλμα.<br />
<br />
-Το ότι ξέρεις τη λέξη "τέλμα" είναι ένα μικρό θαύμα από μόνο του, σκατόμυαλε υπάνθρωπε. Τώρα κάτσε σε μια γωνιά και αναλογίσου πόσο άδικη είναι η ύπαρξη σου για τα άλλα σπερματοζωάρια που τους πρόλαβες τη θέση.<br />
<br />
-Ρε, μη μιλάς έτσι στο παιδί. Τι έκανε για να αξίζει τέτοια συμπεριφορά;<br />
<br />
-Yπάρχει, ρε. Αυτός και κάμποσοι ακόμα μαλάκες. Και η άλλη τους είχε μεταμορφώσει σε γουρούνια και επειδή την πήδηξα, μετά τους έκανε πάλι ανθρώπους. Εγώ απλά τη γούσταρα και ήθελα να πηδηχτούμε, δεν της ζήτησα καμιά χάρη...<br />
<br />
-Τι παραλήρημα είναι αυτό, ρε; Για ποιους μιλάς;<br />
<br />
-Συνταξιδιώτες. Ανεπιθύμητοι. Μου τραγουδούσαν οι σειρήνες και είχα μαγευτεί, όχι από το τραγούδι αλλά από τη σκέψη να τσακιστώ στα βράχια. Και αυτοί με δέσαν με σκοινιά...<br />
<br />
-Τι σου συμβαίνει, ρε Οδυσσέα;<br />
<br />
-Δεν ξέρω, ρε φίλε. Απλά κάνω πράγματα. 10 χρόνια σχεδόν. Οτιδήποτε για να μη γυρίσω σπίτι. Γαμήθηκα να τρώω λωτούς και δεν ξέχασα τίποτα απολύτως. Μπήκα σε μια γαμωσπηλιά ενός γαμημένου κύκλωπα γιατί έτσι μου ήρθε. Ήθελα απλά να σου πω μαλακίες, έτσι, γιατί βαριέμαι.<br />
<br />
-Και γιατί να τα πεις σε εμένα; Δεν έχεις οικογένεια να σε ακούσει;<br />
<br />
-Μα αυτό είναι το νόημα. Δε θέλω να γυρίσω πίσω, ρε φίλε. Οτιδήποτε άλλο από αυτή τη γαμωρουτίνα. Μακάρι να είναι καλά ο γιος μου. Μακάρι να είναι καλά ο σκύλος μου. Μακάρι η γυναίκα μου να πηδιέται με κάθε μνηστήρα που θα της χτυπάει την πόρτα και να μη με σκέφτεται πολύ. Και ίσως κάποια μέρα να με συγχωρήσει, γιατί θα καταλάβει ότι αυτή η καθημερινότητα στην οποία δεν γύρισα ποτέ, για μένα θα ήταν μια "οδύσσεια".</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-6987107374296060932014-03-10T23:33:00.002+02:002014-03-10T23:33:30.612+02:00Τίτλος γεμάτος φαντασία.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ήθελα να γράψω κάτι αυτοτελές.<br />
<br />
Δεν έχω έμπνευση.<br />
<br />
Σκατά.<br />
<br />
Καληνύχτα.</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-33220851711856438362013-12-01T02:30:00.001+02:002013-12-01T02:39:04.049+02:00Mεταμεσονύχτιο παραλήρημα 2.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Για αυτό με πονάει κάθε μέρα η κοιλιά μου. Δυσκολεύεται να περάσει μάλλον. Και δε με χορταίνει. Πήρα και μια Lacta με crackers. Είναι αλμυρή ή γλυκιά; Δεν καταλαβαίνω. Τη σχέση μας. Δεν είμαστε φίλοι, λες στην άλλη. Και τι είμαστε; Κάτι. Τίποτα. Δεν ξέρω, μια-δυο προτάσεις έκανα. Πλάκα έκανες; Δε γέλασα. Με είδες να γελάω. Στα ψεύτικα ήταν. Χαλάρωσε. Και εγώ πλάκα κάνω. Ή και όχι. Δε βγάζεις άκρη. Τόσα ερωτήματα...Τσίχλα φράουλα, γεύση κεράσι. Γιατί; Kαι ποιός είναι αυτός; Τον γουστάρεις ε; Έχει μεγάλη μύτη. Και εγώ δηλαδή. Και είμαι και λίγο χοντρός. Σκατά. Είναι πιο ωραίος από εμένα. Το μαλάκα. Και εγώ να πέφτω. Από το ζενίθ στο ναδίρ σε μισή ώρα. Πάτρα-Τρίκαλα πεντέμιση ώρες. Και να'θελα να φύγω, που να πάω; Να πάω για ύπνο. Οι λαοί δε θα νικήσουν μόνοι τους.</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-8635413016810721552013-11-27T02:14:00.002+02:002013-11-27T02:17:22.694+02:00Μεταμεσονύχτιο παραλήρημα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η μοναξιά είναι βραδινή καταιγίδα και παγωνιά. Κρυώνω. Κανένας μόνος του στην κρίση; Mαλακίες. Αυτό το μπουκάλι με το νερό είναι πάντα σχεδόν άδειο, αλλά δεν αδειάζει ποτέ. Ίσως ξεχνάω και εγώ να πιω. Ίσως δε θέλω να τελειώσει. Πάντα διψασμένος. Για έρωτα; Για επανάσταση; Κάτι τέτοιο. Tέλος πάντων. Όλες οι γυναίκες στο μυαλό μου γίνονται μια. Η πιο όμορφη. Εσύ. Και ας μη μ'αγαπάς. Γιατί δε μ'αγαπάς; Αγάπησε με. Καλό θα σου κάνει. Και εμένα. Δε θέλω να βραχώ. Κάτω από την ομπρέλα σου είναι πιο όμορφα. Έφαγα μισή πίτα από το πάτωμα πριν. Δε στο είπα, για να μη με πεις μαλάκα. Αλλά πεινούσα. Για όλα έχω μια δικαιολογία. Εντάξει. είμαι μαλάκας πάντως. Δεν έχεις και άδικο. Αγάπησε με. Και οι άλλοι μαλάκες έιναι. Με πόνεσε η κοιλιά μου. Με πόνεσε η καρδιά μου. Και εμένα μου λείπεις. Σ'αγαπάω. Καριόλα. Δεν το λέω κακοπροαίρετα. Απλά σε μισώ ώρες-ώρες. Μετά μου χαμογελάς και μου περνάει. Θα σε κερδίσω. Κάποτε. Σε κέρδισα ήδη. Και σε έχασα. Θα σε χάσω. Έκλαψα. Θα ξανακλάψω. Κουμπιά πατιούνται στο κινητό μου. Στην τσέπη μου. Ώρα Καϊρου στην οθόνη. Καμιά διαφορά. Στα αρχίδια μου κιόλας. Ώρα για ύπνο. Καθυστερημένος; Πλήρως. Το μπουκάλι άδειασε επιτέλους. Η ελευθερία δεν ξεχνιέται. Ούτε εσύ, αλλά προσπαθώ. Κοιμήσου γλυκά. Οι λαοί θα νικήσουν.</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-41876786112254495562013-10-16T00:58:00.001+03:002014-07-25T23:04:02.862+03:00Τα χρονικά του Ρενέ-Νάσου Παλαιολόγου : O άνθρωπος που έκλεψε τα αστέρια ( IV )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Αργά το βράδυ, στο πλακόστρωτο, στα γνώριμα στενά της πόλης... Μανιώδης βηματισμός. Αποφασισμένο βλέμμα. Μια γνώριμη φιγούρα, φαινομενικά βγαλμένη από μυθιστόρημα νουάρ. Η δουλειά έπρεπε να ολοκληρωθεί. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Ή μήπως όχι; Έφτασε μπροστά σε ένα τραπέζι. Τρεις άντρες γύρω στα 23, σιωπηλοί, καθισμένοι γύρω από το τραπέζι. Τον κοίταξαν. Τους κοίταξε και αυτός...</div>
<div style="text-align: justify;">
"Μια μαργαρίτα. Μια βολκάνα. Μια ζαμπόν-τυρί. Και... 3 κοκα-κόλες."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ευχαριστούμε!", είπε ο ένας, άλλα εννοούσε ότι χέστηκε και ανυπομονούσε να φάει. Οι άλλοι χαμογέλασαν, ενώ από μέσα τους μοιράστηκαν τη σκέψη του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος, ερασιτέχνης σερβιτόρος σε πιτσαρία. Λένε πως η καμπαρντίνα κάνει τον ντετέκτιβ. Και μάλλον έχουν δίκαιο. Πάνω στο σώμα που πριν από λίγες μόνο ώρες δέσποζε ένα από τα πιο επιβλητικά πανωφόρια που υπάρχουν, βρισκόταν τώρα ένα λερωμένο λευκό μπλουζάκι με το σήμα μιας τοπικής πιτσαρίας. Πώς θα μπορούσε ένας μέσος άνθρωπος να φανταστεί τα σκοτεινά μυστικά της υπόλοιπης ζωής του με μια πρόχειρη ματιά πάνω του; Δε θα μπορούσε, είναι η απάντηση. Κάτι που θα μπορούσε όμως να κάνει ένας μέσος άνθρωπος είναι να ανάψει ένα τσιγάρο μπροστά στο σερβιτόρο μιας πιτσαρίας. Και αυτό ακριβώς έκανε ο ένας από τους τρεις πελάτες. Το μάτι του Παλαιολόγου έπεσε αστραπιαία στο κόκκινο κουτί στο τραπέζι και χαμόγελασε σαν μικρό παιδί.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Αυτά...αυτά είναι σπίρτα Άσσος;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ε... ναι..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Και από που τα αγόρασες, αν επιτρέπεται;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Από το ψιλικατζίδικο στο επόμενο τετράγωνο αριστερά από εδώ..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Υπέροχα... Θεσπέσια... Λαμπρά... Μια υπόθεση λιγότερη να λύσω."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τι πράγμα;", αναρωτήθηκε ο νεαρός, κάπως φοβισμένος.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τίποτα, τίποτα... ευχαριστώ πάντως!"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απομακρύνθηκε χαρούμενος, αγνοώντας πλήρως τα παραξενεμένα βλέμματα των πελατών. Ανέβηκε τα σκαλάκια που οδηγούσαν πίσω στην κουζίνα. Χρειαζόταν χρόνο να σκεφτεί. Δε θα τον είχε.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τι έγινε, ρε Αντρέα; Όλα καλά;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ε; Α, ναι, μια χαρά, ρε Αντωνάκη."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Παλαιολόγος, μετά από προτροπή της Σμαράγδας, είχε υιοθετήσει το ψευδώνυμο Αντρέας για τη δουλειά του στην πιτσαρία. "Για ασφάλεια και χαμηλό προφίλ", του είχε πει. Ο ίδιος δεν είχε καταλάβει ποτέ τι εννοούσε η βοηθός του με αυτό. Γιατί να κρύψει κανείς ένα τόσο υπέροχο όνομα όσο το δικό του; Και η άγνοια κινδύνου του γινόταν αισθητή όταν συστηνόταν ως ερασιτέχνης σερβιτόρος πιτσαρίας σε κάθε άτομο που γνώριζε. Όπως είχε πει στη Σμαράγδα μετά μια σχετική κατσάδα, α) καμια δουλειά δεν είναι ντροπή, β) δεν προσδιόριζε σε ποιά πιτσαρία δουλεύει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τέλος πάντων, ο Ρενέ-Νάσος δεν είχε συνηθίσει το πεζό όνομο Αντρέας και για αυτό άργησε λίγο να αντιδράσει όταν του μίλησε ο άλλος σερβιτόρος του μαγαζιού, ο αγαπητός σε όλους Αντωνάκης. Ο Αντωνάκης ήταν το καλύτερο παιδί, αλλά μιλούσε πολύ και την ώρα που εγώ έγραφα όλες αυτές τις λεπτομέρειες, είχε ήδη ξεκινήσει να λέει μια από τις ιστορίες του στον άτυχο συνάδελφο του. </div>
<div style="text-align: justify;">
"...και με είχε κόψει η λόρδα εκεί που χόρευα, οπότε βγαίνω από το κλαμπάκι και βλέπω απέναντι μια καντίνα. Πάω να πάρω κάτι να φάω και μου λέει πως έχει μόνο jugged potatoes. Ξέρεις Αντρέα τι είναι τα jugged potatoes;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ειλικρινά... δεν ξέρω...", είπε μεταξύ αφηρημάδας και αδιαφορίας ο Παλαιολόγος.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Είναι πατάτες γεμιστές με βούτυρο και φασόλια! Αν είναι δυνατόν! Οπότε και εγώ του λέω Α ΡΕ JUGGED POTATOES! Και κάνω μια με το χέρι και του ρίχνω κάτω όλα τα καλαμάκια και τις χαρτοπετσέτες!"</div>
<div style="text-align: justify;">
Συνέχισε να λέει "Α ΡΕ JUGGED POTATOES", κουνώντας το χέρι στον αέρα, τρεις-τέσσερις φορές, περιμένοντας ότι σε μια από αυτές ο συνάδελφος του θα γελάσει. Ερήμην.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Και πού έγιναν όλα αυτά, είπαμε;", τον ρώτησε ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος και εκείνη τη στιγμή η αδιαφορία έπαιζε μονότερμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Στο Λονδίνο σου λέω, ρε. Περίμενα πώς και πώς να γυρίσω εδώ, να μου φτιάξει η μάνα μου δυο-τρια... τέσσερα-πέντε-έξι τόστ να καρδαμώσω!"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Πολλά τοστ, Αντωνάκη..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ε, το σπιτικό το φαγητό δεν το χορταίνω, ρε φίλε..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Μάλιστα... έχεις παρατηρήσει κάτι παράξενο στον ουρανό σήμερα;", άλλαξε απότομα το θέμα, καθώς η αδιαφορία είχε τηλεφωνήσει στα γραφεία του εγκεφάλου του για να απειλήσει με βόμβα.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Tι εννοείς;", ρώτησε με ύφος άγνοιας ο Αντωνάκης.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Λείπουν τα αστέρια."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ε, κάποιο φυσικό φαινόμενο θα είναι, μωρέ..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Δε νομίζω."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ε, και τι λες να έγινε; Nα τα έκλεψε κάποιος; Γίνεται αυτό;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Γιατί όχι;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Πρέπει να είναι πολύ κακός άνθρωπος όποιος θα το έκανε αυτό..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Πρέπει... πρέπει..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Καμία σχέση με εμένα δηλαδή! Χαχαχαχαχαχαχα!"</div>
<div style="text-align: justify;">
Το κουδουνάκι της κουζίνας χτύπησε. Η επόμενη παραγγελία ήταν έτοιμη. Ο Αντωνάκης απομακρύνθηκε βιαστικά. Ευτυχώς.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λένε πως ακόμα και οι πιο βαρετές κουβέντες μπορούν να σε γεμίσουν με ιδέες. Και πάλι έχουν δίκαιο. Ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος ήξερε ακριβώς που έπρεπε να πάει μετά...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο ψιλικατζίδικο να πάρει σπίρτα Άσσος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και μετά στο γραφείο του για ένα τηλεφώνημα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(Συνεχίζεται...) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-28236408778554504982013-10-14T23:21:00.003+03:002014-07-23T23:10:59.268+03:00Τα χρονικά του Ρενέ-Νάσου Παλαιολόγου : O άνθρωπος που έκλεψε τα αστέρια ( IΙI )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
"Χρόνο; Τι εννοείς χρόνο;", αναρωτήθηκε εύλογα ο δήμαρχος. Πίστευε για τον εαυτό του ότι ήταν ένας στοιχειωδώς έξυπνος άνθρωπος, αλλά βρισκόμενος αντιμέτωπος με έναν πραγματικά έξυπνο άνθρωπο, συνειδητοποίησε ότι είχε πολλές απορίες και λίγες απαντήσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ο χρόνος είναι η κινητήρια δύναμη για έναν ντετέκτιβ. Αυτό που ζητάω είναι απλό κύριε δήμαρχε. Μια προθεσμία για να λύσω την υπόθεση. Η πίεση του χρόνου αντικατοπτρίζει τη βαρύτητα της κατάστασης και εξωθεί την εγκεφαλική μου λειτουργία στο έπακρο της.", είπε ο Παλαιολόγος με τόνο που ακροβατούσε μεταξύ αυταρέσκειας και αυτοπεποίθησης.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ναι, αλλά για ποιo λόγο να επιλέξω εσένα για τη δουλειά;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Λόγω εμπειρίας... Εγώ προσωπικά σταμάτησα τον μεγιστάνα του πλούτου της Chinatown, τον Μα-Μου-Σου-Του!"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ποιoς είναι αυτός;"</div>
<div style="text-align: justify;">
" 'Εκλεισα με τα χέρια μου το μαγαζί του Κάκια, που τάιζε τη νεολαία μας δηλητηριασμένα donuts.", συνέχισε απτόητος να λέει, κάνοντας αυτάκια με τα δάχτυλα του στη λέξη δηλητηριασμένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
H Σμαράγδα χασκογέλασε, μα σταμάτησε απότομα μετά από ένα παγερό βλέμμα του Παλαιολόγου.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Και να μη μιλήσω για τότε που έβαλα στη φυλακή τον παρανοϊκό παθολόγο που τα βράδια λήστευε τους φίλους του γιου του..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Βγάζεις υποθέσεις από το μυαλό σου, έτσι;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ωραία, να το θέσω αλλιώς. Θεωρείτε ότι η αστυνομία της πόλης είναι κατάλληλη για αυτή τη δουλειά;"</div>
<div style="text-align: justify;">
O δήμαρχος πάγωσε στη θέση του. Οι αστυνομικοί της πόλης δεν ήταν κατάλληλοι για καμία δουλειά, εκτός ίσως από το να γράφουν κρύα ανέκδοτα στα προφίλ τους στο Facebook.</div>
<div style="text-align: justify;">
"...έχεις τρία 24ωρα."</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Παλαιολόγος χαμογέλασε συγκρατημένα. Το χαμόγελο του ήταν ένα βήμα πριν το ενθουσιασμένο και ένα βήμα μετά το κουλ. Έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα του και το άναψε στα γρήγορα με ένα σπίρτο. Άρχισε να βήχει ασυγκράτητα.</div>
<div style="text-align: justify;">
"ΣΜΑΡΑΓΔΙΑ, ΔΕ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΤΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΕΠΗ ΜΟΥ; Περιμένεις να θυμάμαι μόνος ότι δεν καπνίζω;"</div>
<div style="text-align: justify;">
Πέταξε το τσιγάρο οργισμένα στο πάτωμα, μπροστά στα μάτια της ανήμπορης βοηθού, που είχε σκύψει το κεφάλι από ντρόπη. Άνοιξε την πόρτα του γραφείου.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Παλαιολόγε, δε θα το μαζέψεις αυτό;", άκουσε τη φωνή του δημάρχου πίσω του.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Όχι...". Έκλεισε την πόρτα με δύναμη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο δήμαρχος αναστέναξε μπερδεμένος. Μάζεψε την πεσμένη κάρτα από το πάτωμα και την κοίταξε προσεκτικά. Ίσως είχε πάρει μια απόφαση που θα του κόστιζε τις επόμενες εκλογές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος έτρεχε φουριόζος στο διάδρομο του δημαρχείου, με τη Σμαράγδα από πίσω να κρατάει προσεκτικά την ουρά της καμπαρντίνας για να μη την πατήσει κανείς και λερωθεί. Ήταν πλέον πεισμένος ότι για την κακή γεύση των τσιγάρων έφταιγαν τα σπίρτα του και για αυτό δε θα έμενε με σταυρωμένα τα χέρια. Α, και είχε και έναν εγκληματία να σταματήσει. Καθημερινότητα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Φτάσαν στην είσοδο του δημαρχείου. Παρκαρισμένο σε μια κολώνα βρισκόταν το πιστό του ποδήλατο με το καλαθάκι και τα βοηθητικά ροδάκια. Έλυσε την αλυσίδα και ανέβηκε πάνω. Γύρισε το κεφάλι του στη Σμαράγδα.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Σμαραγδία, έχω αργήσει... έχω μια δουλειά να κάνω.", είπε με σοβαρό τόνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ξεκίνησε για την πιτσαρία.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(Συνεχίζεται...) </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-53000982029887417992013-10-14T14:57:00.000+03:002014-07-23T22:20:28.881+03:00Τα χρονικά του Ρενέ-Νάσου Παλαιολόγου : O άνθρωπος που έκλεψε τα αστέρια ( IΙ )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ήταν ένα ήσυχο απόγευμα στο δημαρχείο της πόλης. Όπως όλα τα απογεύματα στο δημαρχείο δηλαδή. Τι κάνουν οι άνθρωποι που δουλεύουν στο δημαρχείο και δη αργά το απόγευμα; Κανείς δεν ξέρει. Ούτε οι ίδιοι κατά πάσα πιθανότητα. Υποθέτω πως παίζουν πασιέντζα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο δήμαρχος καθόταν βολικά στη μεγάλη δερμάτινη του πολυθρόνα και απολάμβανε το δωρεάν ασύρματο ίντερνετ που είχε ο ίδιος εγκαταστήσει σε κάθε γωνιά της πόλης. Το δεξί του χέρι χειριζόταν το ποντίκι, ενώ με το αριστερό του χέρι στριφογύριζε αργά και απολαυστικά το πυκνό του μουστάκι. Μια πονηρή ιδεά του πέρασε από το μυαλό. Άφησε το μουστάκι του ήσυχο για λίγο. Πληκτρολόγησε μια διεύθυνση.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τι στο καλό; Ποιος κλείδωσε τις τσόντες; Α, ναι... εγώ. Γιατί το έκανα όμως αυτό; Απαράδεκτο. Θα χάσω στις επόμενες εκλογές έτσι που το πάω....".</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο δήμαρχος έλεγε όλες τις σκέψεις του δυνατά. Οι μεγάλες ιδέες πρέπει να γνωστοποιούνται σε όλους. Βέβαια τώρα ήταν μόνος του στο γραφείο. Oύτε επρόκειτο για μεγάλη ιδέα. Αλλά δεν το είχε σκεφτεί και πολύ αυτό που έκανε... Όπως και όταν αποφάσισε να μπλοκάρει όλα τα "ενήλικα" sites στο δίκτυο της πόλης. Δε βαριέσαι; Τα πάντα διορθώνονται όταν είσαι ο δήμαρχος. Αρκεί να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πατήσεις ένα-δυο πλήκτρα. Και αυτό έκανε...</div>
<div style="text-align: justify;">
"Γερτρούδη, φώναξε μου τον Φαίδωνα, σε παρακαλώ. Θέλω να συζητήσω μαζί του ένα πολύπλοκο ιδεολογικό ζήτημα σχετικό με τον κλάδο της πληροφορικής, στον οποίο και ειδικεύεται." Ο δήμαρχος είχε τον τρόπο του με τις λέξεις. Καθώς και έναν περιστασιακό εθισμό στο πορνό. Έκλεισε το τηλέφωνο και άπλωσε τα πόδια του πάνω στο γραφείο του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ακούστηκαν γρήγορα βήματα στο διάδρομο. Η άμεση αντίδραση του Φαίδωνα εξέπληξε τον δήμαρχο. Ποτέ δεν είχε τον τεχνικό υπολογιστών του για τόσο ετοιμοπόλεμο. Η πόρτα άνοιξε διάπλατα.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Για μια στιγμή... εσύ δεν είσαι ο Φαίδωνας!", είπε ο δήμαρχος με τη γνωστή παρατηρητικότητα που τον χαρακτήριζε. Λογικό, καθώς απέναντι του στεκόταν ένας ξανθός άντρας με κοτσίδα και υπερβολικά περιποιημένο μούσι, καθώς και μια νεαρή καστανομάλλα κοπέλα που στεκόταν πίσω του και κρατούσε την ουρά της καμπαρντίνας του για να μην ακουμπήσει στο πάτωμα. Κανείς από τους δυο δεν ήταν σίγουρα ο Φαίδωνας.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Φαίδωνας; Χαχα! Τι γελοίο όνομα είναι αυτό! Και βέβαια δεν είμαι ο Φαίδωνας, αγαπητέ μου δήμαρχε! Είμαι ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος, ιδιωτικός ντετέκτιβ, τιμωρός του εγκλήματος και ερασιτέχνης σερβιτόρος σε πιτσαρία!", είπε ο Παλαιολόγος και πέταξε την κάρτα του στο γραφείο του δημάρχου. Η κάρτα κύλησε κάτα μήκος του γραφειου και έπεσε απαλά στο πάτωμα. Ο δήμαρχος δεν έσκυψε να τη μάζεψει...</div>
<div style="text-align: justify;">
"Α, ναι, και από εδώ η πιστή μου βοηθός, η Σμαραγδία. Ικανή δακτυλογράφος, μα απαράδεκτη στην επίλυση σταυρολέξων. Είναι η καπάτσα της παρέας.", συνέχισε ο Παλαιολόγος. Είχε ήδη προσέξει την κάρτα στο πάτωμα, αλλά έδωσε τόπο στην οργή, γιατί σημαντικότερα θέματα τον απασχολούσαν τη δεδομένη στιγμή.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Εεεεε... μπορείτε να με λέτε Σμαράγδα. Και δεν έχω ιδέα τι σημαίνει η λέξη καπάτσα.", συμπλήρωσε η βοηθός.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Σιωπή, Σμαραγδία! Συγκράτησε την καπατσοσύνη σου για λίγο, καθώς μιλάμε διακυβεύεται η συμπαντική ισορροπία όπως τη γνωρίζουμε και ο δήμαρχος πρέπει να ενημερωθεί οσονούπω..."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο δήμαρχος παρακολουθούσε αποσβολωμένος το παραλήρημα δυο αγνώστων που μπήκαν ακάλεστοι στο γραφείο του και μετα βίας κατάφερε να αρθρώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ξέρετε, έχω σημαντικές δουλειές να κάνω... Να επιλύσω ένα σημαντικό θέμα με το τοπικό δίκτυο.... Να τα<span style="font-size: small;"><span style="font-weight: normal;"><span dir="auto">ΐ</span></span></span>σω τα παπάκια που βάλαμε στο ποτάμι... είδατε τα παπάκια; Όμορφα παπάκια... Ψηφίστε με. Έχω να πάω και από την Pizza Roma για να χαιρετίσω τους ψηφοφόρους μου, μα πάνω από όλα εγκάρδιους φίλους μου. Έναν-έναν θα τους χαιρετίσω. Ψηφίστε με. Έχω και μια σημαντική συνάντηση εκεί με τον Kevin Sorbo..." Ήταν μεγάλες οι ολοκληρωμένες προτάσεις του δημάρχου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος είχε στο μεσοδιάστημα κάτσει στο παράθυρο του γραφείου και κοιτούσε επίμονα τον νυχτερινό ουρανό. Δε φαινόταν να έχει δώσει σημασία σε όσα έλεγε ο δήμαρχος.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Δήμαρχε, χρησιμοποιήσατε την λέξη <i>σημαντικός</i> δυο φορές στα τελευταία δυο λεπτά και δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι δεν γνωρίζετε το νόημα της λέξης. Οπότε ας αφήσουμε στην άκρη τα όμορφα παπάκια και τον Kevin Sorbo για αρχή... Απαντήστε μου σε μια ερώτηση. Έχετε προσέξει κάτι διαφορετικό στο νυχτερινό ουρανό τις τελευταίες μέρες;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ε; ...κάτι διαφορετικό; Όχι..."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Δεν περίμενα κάτι άλλο... δεν είστε ιδιωτικός ντετέκτιβ άλλωστε... Κύριε δήμαρχε, κάποιος έκλεψε τα αστέρια από τον ουρανό."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τι εννοείς <i>έκλεψε τα αστέρια</i>; Ποιος έκλεψε τα αστέρια; Πώς το έκανε αυτό;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Η ανθρώπινη ενσάρκωση του απόλυτου κακού, δήμαρχε μου! Ο Ροδόλφος Παλλάτσιο ντε Μάσα. Ο άνθρωπος που έβαλε δυο <i>λ</i> στο όνομα του, ενώ και με ένα θα προφερόταν το ίδιο. Ανέβηκε ψηλά με το μοβ αερόστατο του και μάζεψε όλα τα αστέρια σε ένα μεγάλο σάκο. Ρίξτε μια γρήγορη ματιά, δήμαρχε. Δεν είναι ουρανός αυτό, είναι ένας απέραντος, κατάμαυρος καμβάς. Πού είναι οι χρυσαφί πιτσιλιές που σκόρπισε πάνω του ο Δημιουργός, διάολε; Τι άλλο θα μπορούσε να έχει συμβεί, παρά μια τέτοια κατάπτυστη πράξη με ενορχηστρωτή αυτό τον σαλτιμπάγκο;"</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του ήταν τόσο παθιασμένη, όσο και οργισμένη. Ο δήμαρχος έκατσε δίπλα στον ντετέκτιβ και έριξε μια γρήγορη ματιά στον ουρανό.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Που να με πάρει και να με σηκώσει, έχεις δίκαιο...", είπε φοβισμένος ο δήμαρχος. Άρχισε να παίζει νευρικά με το μουστάκι του.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Αυτός ο άντρας δεν έχει ηθικούς φραγμούς, δεν έχει όρια και δε θα διστάσει να κάνει οτιδήποτε. Σε τι αποτρόπαια εγκλήματα θα φτάσει μετά; Θα κλέψει τα αστέρια από την μπάλα του Champions League; Θα κλέψει τα ζωγραφισμένα αστέρια της Demy; Πραγματικά δε γνωρίζω. Αλλά γνωρίζω ότι πρέπει να σταματηθεί."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Και τι θέλεις από εμένα;"</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτά ήταν τα λόγια που περίμενε. Χαμογέλασε σαρδόνια, σαν κάθε ντετέκτιβ που σέβεται τον εαυτό του.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τι άλλο κ. Δήμαρχε; Χρόνο..."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(συνεχίζεται...)</div>
</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-90043943704549072792013-10-13T18:31:00.002+03:002014-07-23T21:46:54.591+03:00Τα χρονικά του Ρενέ-Νάσου Παλαιολόγου : O άνθρωπος που έκλεψε τα αστέρια ( I )<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
H πόλη ήταν όμορφη το βράδυ. Έτσι πίστευε τουλάχιστον. Δεν την είχε δει ποτέ του το πρωί, οπότε δεν είχε μέτρο σύγκρισης. Ούτε είχε δει στη ζωή του κάποια άλλη πόλη. Παρ' όλα αυτά, μέσα του το ένιωθε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η πόλη δεν τον είχε ανάγκη, αλλά αυτός ήταν εκεί κάθε στιγμή, γιατί την είχε ανάγκη ο ίδιος. Έρωτας δίχως ανταπόκριση. Μαλακία. Δεν απαιτούσε ανταπόκριση όμως, γιατί αυτό το συναίσθημα τον κρατούσε ζωντανό. Η προσμονή να περπατήσει στα στενά της σοκάκια, να νιώσει το αεράκι, που ποτέ δεν ήταν κρύο αλλά πάντα δροσερό, να ακουμπάει τα μακριά του μαλλιά και να σηκώνει την ουρά της καμπαρντίνας του. Να κοιτάξει τον κατάμαυρο νυχτερινό ουρανό της και να μετρήσει ένα-ένα τα αστέρια του. Ήξερε απέξω τις θέσεις και τα ονόματα καθενός από αυτά... Για κάτι τέτοια γεννιούνται οι ντετέκτιβ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έβαλε ένα τσιγάρο στο στόμα του. Χέρι βαθιά στην τσέπη της καμπαρντίνας. Τράβηξε από μέσα το κουτί με τα σπίρτα. Το κοίταξε. Χατζηαβάτης. Χαμόγελο βγαλμένο από παιδικές αναμνήσεις...</div>
<div style="text-align: justify;">
"Πρέπει να πάρω σπίρτα Άσσος την επόμενη φορά", σκέφτηκε. Ένας άντρας δεν αρκείται σε αγαπημένες φιγούρες από το θέατρο σκιών πάνω στο κουτί τους, αλλά απαιτεί και ποιότητα από τα σπίρτα του. Με μια απότομη κίνηση άναψε το σπίρτο και το ακούμπησε στην άκρη του τσιγάρου. Βαθιά τζούρα. Άρχισε να βήχει δυνατά. Είχε ξεχάσει πως δεν κάπνιζε. Πέταξε οργισμένα το τσιγάρο στο πλακόστρωτο και στη συνέχεια το πάτησε με μίσος με τη σόλα από τα μοκασίνια του. Το τσιγάρο είχε σβήσει...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είχε φτάσει στην παιδική χαρά. Έκατσε στο αγαπημένο του παγκάκι και σήκωσε το κεφάλι του ψηλά να κοιτάξει τον ουρανό. Το χαμόγελο του χάθηκε αστραπιαία, τα μάτια του γέμισαν απόγνωση... Κάτι έμοιαζε διαφορετικό. Δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία για αυτό. Ήταν ο Ρενέ-Νάσος Παλαιολόγος, ιδιωτικός ντετέκτιβ και ερασιτέχνης σερβιτόρος σε πιτσαρία και αν κάτι ήξερε καλύτερα από όλα, ήταν το πώς έμοιαζε ο βραδινός ουρανός της πόλης του. Η απόγνωση γρήγορα μετατράπηκε σε οργή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Έψαξε φουριόζος τα περιεχόμενα της άλλης του τσέπης. Έβγαλε ένα κινητό. Smartphone. Ένα έξυπνο τηλέφωνο για έναν έξυπνο άντρα. Πληκτρολόγησε έναν αριθμό. Χτυπάει...</div>
<div style="text-align: justify;">
"Την πίστη σου, Σμαραγδία... Σήκωσε το!", είπε δυνατά λες και πίστευε ότι θα ακουστεί αυτό που είπε στην άλλη μεριά της γραμμής. Παραδόξως, δυο δευτερόλεπτα μετά, έλαβε απάντηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ιδιωτικό γραφείο Ρενέ-Νάσου Παλαιολόγου. Παρακαλώ;", είπε μια γυναικεία φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Σμαραγδία, εγώ είμαι...", της είπε με βαθιά φωνή, αρμοστή σε κάθε ντεντέκτιβ που σέβεται τον εαυτό του.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Κύριε Παλαιολόγε, συμβαίνει κάτι; Συγνώμη που άργησα να το σηκώσω, αλλά έλυνα αυτό το σταυρόλεξο...και με δυσκόλευε ιδιαίτερα."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Που να σε πάρει και να σε σηκώσει, Σμαραγδία, το σταυρόλεξο μπορεί να περιμένει! Έχουμε σημαντικότερα προβλήματα εδώ!"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τι είδους προβλήματα δηλαδή;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Κάποιος έκλεψε τα αστέρια...", είπε ο Παλαιολόγος, λες και ο ίδιος δεν το πίστευε καλά-καλά.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τι πράγμα; Έκλεψε τα αστέρια; Μα ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ποιος άλλος, γλυκιά μου Σμαραγδία; ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ; ...O Ροδόλφος Παλλάτσιο ντε Μάσα..."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(Συνεχίζεται...)</div>
</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-52958011675228737542013-07-01T16:46:00.001+03:002014-07-25T23:39:18.445+03:00Χιπστεροδιανοουμενισμός.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ο μαυροντυμένος νεαρός είχε ακουμπήσει τα πόδια του στην αδειανή καρέκλα που βρισκόταν δίπλα του και ξάπλωσε αναπαυτικά ακουμπώντας την πλάτη του στην δικιά του καρέκλα. Δεν ήξερε κανέναν στο τραπέζι, άλλα δεν τον ένοιαζε να γνωρίσει κιόλας κανέναν, οπότε έκανε αυτό που ήξερε καλύτερα απ' όλα να κάνει: έπαιξε τον άνετο τύπο. Έχοντας χαθεί σε σκέψεις για ανεκπλήρωτους έρωτες και ανακυκλωμένα χαρτιά υγείας, ο νεαρός δεν κατάλαβε καν την μικροκαμωμένη κοπέλα που στεκόταν ακίνητη μπροστά στα απλωμένα του πόδια επί περίπου 10 δευτερόλεπτα, περιμένοντας μάταια τον νεαρό να μαζέψει τα πόδια του, ώστε αυτή να καθίσει σε μια άλλη άδεια καρέκλα, στην άλλη μεριά του τραπεζιού. Έχοντας βαρεθεί να περιμένει άλλο, αποφάσισε να τον σκουντήσει στον ώμο, ξυπνώντας τον έτσι από την ονειροπόληση του. Ο νεαρός γύρισε προς το μέρος της και χαμογέλασε, ομολογουμένως ελαφρώς προσποιητά.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Πες μου.", της είπε με επιτηδευμένα βαθιά φωνή για να ακουστεί κουλτουριάρης.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Μπορώ να περάσω;", τον ρώτησε η μικροκαμωμένη κοπέλα με όση ευγένεια μπορεί να έχει κάποιος που περιμένει όρθιος για ώρα μέχρι να καθήσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Όχι.", απάντησε αυτός, με μεγάλη σοβαρότητα στη φωνή του. Η κοπέλα παρ' όλα αυτά ξέσπασε σε νευρικό γέλιο, θεωρώντας πως επρόκειτο για το κλασικό αστείο που γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις. Η υποψία της φαινομενικά επιβεβαιώθηκε όταν ο νεαρός μάζεψε τελικά τα πόδια του και της επέτρεψε να καθίσει στη μια αδειανή καρέκλα πίσω του. Ο τύπος βέβαια δεν θα έχανε την ευκαιρία να το παίξει έξυπνος. Γύρισε λίγα δευτερόλεπτα μετά και σκύβοντας το κεφάλι του προς το μέρος της, λες και ήταν έτοιμος να μοιραστεί μαζί της κάποια μέχρι τότε ανείπωτη συμπαντική αλήθεια, μοιράστηκε μαζί της μια μέχρι τότε ανείπωτη συμπαντική αλήθεια.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Κοπελιά, δεν ξέρω πως σε λένε, δεν έχει σημασία κιόλας... αλλά ο κόσμος είναι αδίστακτος και εσύ πρέπει να είσαι πιο επιθετική!"</div>
<div style="text-align: justify;">
"Τι εννοείς;", είπε αυτή χαμογελώντας.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Την επόμενη φορά, δείξε πυγμή, πες "Θέλω να περάσω!", αντί για "Μπορώ να περάσω;" και ίσως η σιγουριά σου αυτή να με ταράξει τόσο, που να μην έχω άλλη επιλογή από το να κοιτάω ανήμπορος, καθώς περνάει το δικό σου."</div>
<div style="text-align: justify;">
"Ε, βασικά, αυτή τη φορά με άφησες να περάσω, οπότε είπα να μη προσπαθήσω.", είπε αυτή γελώντας μεν, αλλά με μια μικρή αμφιβολία στη φωνή της για το αν ο νεαρός μιλούσε σοβαρά.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Αυτή τη φορά πέρασες, επειδή σε άφησα να περάσεις. Την επόμενη φορά πρέπει να θελήσεις εσύ να περάσεις και να με κάνεις να υποκύψω στη θέληση σου..."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κανένας από τους δυο χαρακτήρες δεν είναι ο ήρωας αυτής της ιστορίας. Αυτή η τεχνική ονομάζεται παραδοσιακά "red herring" και χρησιμοποιείται από τον συγγραφέα για να παρουσιάσει ένα στοιχείο φαινομενικά σχετικό, αλλά στην πραγματικότητα άσχετο με την υπόλοιπη ιστορία και με αυτό τον τρόπο να αποπροσανατολίσει τον αναγνώστη από το τι θα συμβεί στα αλήθεια στην ιστορία αυτή.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Παραδοσιακά η τεχνική λέγεται έτσι, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει κάποια ιστορία, οπότε και ο παραπάνω ορισμός δεν έχει νόημα. Η τεχνική αυτή ονομάζεται χιπστεροδιανοουμενισμός και σε αυτή, ο συγγραφέας παραθέτει ένα μεγάλο και όμορφο κείμενο, δίχως ουσία και σύνδεση με οτιδήποτε, αλλά με πληθώρα εξυπνακίστικων ατακών, που δεν προσφέρει στον αναγνώστη απολύτως τίποτα, πέρα από ενδεχομένως μια ψευδή αίσθηση ικανοποίησης. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τουτέστιν μόλις έχασες κάμποσα λεπτά από τη ζωή σου. Για την τέχνη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Καλημέρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-66556805118690974882011-12-16T22:48:00.001+02:002014-07-23T20:42:36.770+03:00Άντε γαμήσου που μου θες και τίτλο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
-"Και που λες, πρώτη μέρα στην Ιατρική μου λέει ο καθηγητής της Ανατομίας ότι οι φοιτητές της Ιατρικής χρειάζονται περισσότερο μια φοιτήτρια Ιατρικής παρά έναν ιατρικό σκελετό... Πως με επηρέασε αυτή η συμβουλή? Πρώτον, δεν πήρα ποτέ ιατρικό σκελετό, οπότε δυσκολεύτηκα να περάσω οστεολογία και δεύτερον, κυνηγούσα για ένα χρόνο μια φοιτήτρια Ιατρικής από το έτος μου που μου άρεσε. Κοκκινομάλλα. Γιώτα την λέγαν. Μ'αρέσουν πολύ οι κοκκινομάλλες, δεν ξέρω γιατί... Κυνηγούσα που λέει ο λόγος δηλαδή. Δεν της είπα και ποτέ ότι την γουστάρω. Βασικά...δεν της μίλησα και ποτέ. Τα είχε με έναν μυστήριο τυπά, μεγαλύτερο έτος, ένα κωλόπαιδο με μηχανή. Και πάντα ένιωθα ότι ήταν άδικο, γιατί εγώ ήμουν καλό παιδί και την αγαπούσα..." <br />
-"Συγνώμη που σας διακόπτω, αλλά γιατί στον πούτσο με νοιάζει εμένα αυτό;"<br />
-"Άκου να σου πω, σε πληρώνω που σε πληρώνω, δε μπορώ να σου λέω τον πόνο μου; Τι αγένεια είναι αυτή;"<br />
-"Γιατρέ, εγώ σας πληρώνω για να με ακούσετε..."<br />
-"Εεεεε...έχεις δίκαιο, Γιώργο...Πάντα μπερδευόμουν με αυτό...Συγνώμη κιόλας, αλλά δε την αντέχω την αδικία. Πες ρε Γιώργη, δε μου φέρθηκε μαλακισμένα;"<br />
-"Τι να πω, γιατρέ... Είμαι σίγουρος ότι είστε εξαίρετο παιδί και δεν της αξίζατε..."<br />
<br />
Ο γιατρός δάκρυσε με αυτά τα λόγια του Γιώργου. Ο γοητευτικός και λαμπρός νεαρός (που τυχαίνει να είναι συνονόματος, αλλά επ'ουδενί δε βασίζεται στον γοητευτικό και λαμπρό γράφοντα) είχε εξαιρετικό λέγειν!<br />
<br />
-"Πραγματικά,νιώθω καλύτερα ήδη! Είσαι καλός, Γιώργο...Πες μου λίγα ακόμα..."<br />
-"Εεεεε...όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες!"<br />
-"Όλες εκτός από..."<br />
-"Εεεε...εκτός από τη μάνα σας και την αδερφή σας!"<br />
-"Έτσι μπράβο ρε Γιώργη! Πες τα αγόρι μου! Έχεις σκεφτεί να γίνεις ψυχολόγος;"<br />
-"Λίγο αργά για αυτό, η αλήθεια είναι."<br />
-"Το΄χεις πάντως, νιώθω πολύ καλά σου λεω..."<br />
-"Ευχαριστώ, αλλά να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μπας και νιώσω και εγώ καλά;"<br />
<br />
Ο γιατρός έβηξε ελαφρά. Ίσως επειδή ήθελε να μπεί στο θέμα, ίσως επειδή διέκρινε ένα σεξουαλικό υπονοούμενο στην τελευταία πρόταση του Γιώργου. Δε θα μάθουμε ποτέ.<br />
<br />
-"Λοιπόν, ήρθες στο νοσοκομείο το πρωί, έτσι;"<br />
-"Το πρωί ήρθα, το μεσημέρι μπήκα..."<br />
-"Ας μην είμεθα πλεονέκτες, Γιώργο, το σημαντικό είναι ότι μπήκες! Άλλοι πεθαίνουν πριν μπούν!"<br />
-"Και αυτό το λέτε για καλο;"<br />
-"Αχεμ...και για πες, τι έχεις?<br />
-"Ξύπνησα με έναν πόνο στην κοιλιά κάπου στις 4 τα ξημερώματα..."<br />
-"Εγώ ξυπνάω με ένα ξυπνητήρι σε σχήμα αγελάδας. Μου το πήρε ο κολλητός μου για τα γενέθλια μου, είναι πολύ γαμάτο!"<br />
-"Γιατρέ!"<br />
-"Τι; Είναι όντως γαμάτο! Τέλος πάντων...εσύ τι νομίζεις ότι φταίει;"<br />
-"Ήλπιζα ότι θα μου το πείτε εσείς αυτό..."<br />
-"Χμμ...χμμ...γιατί;"<br />
-"Γιατί είστε γιατρός!"<br />
-"Σωστή σκέψη! Φυσιολογική λειτουργία εγκεφάλου, check."<br />
Ο γιατρός έβαλε τικ σε ένα clipboard που κρατούσε στα χέρια του. Ο Γιώργος, καθισμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου, τον κοιτούσε με ένα βλέμμα κατά το ήμισυ βαριεστημένο και κατά το ήμισυ σαστισμένο.<br />
-"Λοιπόν...", συνέχισε ο γιατρός, "...θέλω να μου πείς τι έφαγες χτές."<br />
-"Ήμουν σε κάτι φίλους και παραγγείλαμε από ένα γυράδικο που είχε προσφορά."<br />
-"Χμμμ...τι είδους προσφορά;"<br />
-"10 πιτόγυρα και 1,5 λίτρο coca-cola με 10 ευρώ."<br />
-"Διάολε, είναι καλή προσφορά! Αποκλείεται να φταίει αυτό..."<br />
-"..."<br />
-"Από ποιό μαγαζί πήρες; Έχεις πρόχειρο τηλέφωνο; Ρωτάω από ιατρικό ενδιαφέρον πάντα."<br />
<br />
Κάπου εκεί ο Γιώργος αποφάσισε ότι ήθελε να αλλάξει γιατρό και σκέφτηκε ένα σατανικό σχέδιο. Του έδωσε το τηλέφωνο αρχικά γιατί αν έφταιγε αυτό, ήθελε ο γιατρός να πάθει ότι και αυτός και στη συνέχεια απλά τον άφησε να συνεχίσει τις ερωτήσεις...<br />
<br />
-"Εξέταση αίματος έκανες;"<br />
-"Όχι, φοβάμαι τις βελόνες."<br />
-"Καταλαβαίνω, είναι τρομακτικές οι βελόνες... Έχει και η νοσοκόμα λίγο Parkinson, μεταξύ μας, δε σε παρεξηγώ."<br />
-"Γιατρέ, στέκομαι εδώ.", είπε η νοσοκόμα από δίπλα.<br />
-"Ωωωω καλημέρα κυρία Αφροξυλάνθη, δε σας πρόσεξα! Τι όμορφη μέρα έξω! Και εσείς γοητευτική όπως πάντα!"<br />
-"Άντε και γαμήσου!" <br />
Η νοσοκόμα απομακρύνθηκε φουριόζα.<br />
-"Ουυυ, κάποιος έχει περίοδο σήμερα! Anyway...καρδιογράφημα έκανες;"<br />
-"Όχι μωρέ, ποιός να σκουπίζει τώρα την κρέμα από το στήθος;"<br />
-"Ναί, ναί, είναι κουραστικό όντως... λερώνει και την μπλούζα... Μήπως έκανες ακτινογραφία;"<br />
-"Τζάμπα ακτινοβολία θα τρώμε ρε γιατρέ;"<br />
-"Σωστά, σωστά...τι να πω...η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά... Θα περιμένεις να φωνάξω τον προϊστάμενο μου να σε δεί."<br />
-"Θα περιμένω...χειμώνας θα ντυθώ."<br />
-"Χα! Όλοι οι γιατροί λατρεύουν μια καλή αναφορά σε τραγούδι των C:Real! Μείνε εκεί!"<br />
-"Γιατρέ, για να φύγω από εδώ πρέπει να πάρω εξιτήριο."<br />
-"Ασ'τα να πάνε... γαμημένη γραφειοκρατία... Κουράγιο, Γιώργη, επιστρέφω σε λίγο!"<br />
-"Είσαι μεγάλος μαλάκας...", είπε ο Γιώργος ψιθυριστά.<br />
-"Είπες κάτι;"<br />
-"Λέω, είσαι κάθε μου σκέψη, κάθε ανάσα φωτιά."<br />
-"Αχ...σταμάτα, σάτυρε!"<br />
<br />
Ο γιατρός επέστρεψε λίγη ώρα μετά με έναν μεγαλύτερο γιατρό με μουστάκι και γυαλιά. Κρατούσε στα χέρια του μια σακούλα από τυροπιτάδικο.<br />
<br />
-"Τι έγινε, νεαρέ; Πες μου γρήγορα, γιατί έχω φοβερή δουλειά και με έφερε επειγόντως ο βοηθός μου."<br />
-"Αυτό που κρατάτε είναι τυρόπιτα;"<br />
-"Όχι..."<br />
-"Βλέπω στη σακούλα που γράφει τυροπιτάδικο."<br />
-"Βλέπει πράγματα... διάολε, είναι πιο σοβαρά από ότι νόμιζα! Μπάμπη, βγάλε το check από τη σωστή εγκεφαλική λειτουργία..."<br />
-"Γιατρέ, μπορείτε απλά να με εξετάσετε; Πονάει η κοιλιά μου, λέμε!"<br />
-"Άκου να σου πω νεαρέ, εδώ είναι δημόσιο νοσοκομείο. Δεν έχουμε υποχρέωση να εξετάζουμε κανέναν!"<br />
-"Μα έχετε..."<br />
-"Δεύτερη ψευδαίσθηση σε δυο λεπτά. Μάλλον βράζει από πυρετό... Μπάμπη, θερμόμετρο!"<br />
-"Το πρώτο λέγεται παραίσθηση."<br />
-"Είναι και εξυπνάκιας! Το θερμόμετρο στον κώλο, Μπάμπη!"<br />
-"Γιατρέ, απλά εξετάστε με! Σας παρακαλώ!"<br />
-"Άντε,άντε, κάνε α..."<br />
<br />
Ο Γιώργος άνοιξε διάπλατα το στόμα του και ο προϊστάμενος κοίταξε μέσα με ένα από αυτά τα ξυλάκια του ΟΡΛ. <br />
<br />
-"Λοιπόν, έχεις μεγάλες αμυγδαλές! Πρέπει να τις αφαιρέσεις! Αμυγδαλίτιδα είναι, εξηγεί και τον πυρετό!"<br />
-"Ποιόν πυρετό;"<br />
-"Αυτόν που θα σου μετρήσω μόλις σου βάλω το θερμόμετρο στον κώλο."<br />
-"Διακρίνω μια επιθετικότητα και δε μ'αρέσει, πρώτον, και δεύτερον, τι σχέση έχουν οι αμυγδαλές με τον πόνο στην κοιλιά;"<br />
-"Τα πάντα είναι σχετικά, όπως είπε και ο φίλος μας ο Αϊνστάην..."<br />
-"ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΤΟ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΕΤΣΙ!"<br />
-"Ασε ρε βλάχε που θα μας πεις και πως το εννοούσε ο Αϊνστάην!"<br />
-"Μα...μα...μα..."<br />
-"Μαρσουπιλαμί! Έχεις και παράπονο...Μετά την εγχείρηση, σου δίνουν να φας παγωτό!"<br />
-"Μα σας φαίνεται λογικό αυτό ιατρικά;"<br />
-"Ναι, μου φαίνεται. Ίσως φταίει το ότι έμαθα ιατρική βλέποντας επεισόδια House."<br />
-"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA."<br />
-"Έλα, μη φωνασκείς! Βγάζεις αμυγδαλές, τρως παγωτό, είσαι καλά! Άντε σε αφήνω τώρα, γιατί έχουμε και άλλες δουλειές. Αυτή η τυρόπιτα δε θα φαγωθεί μόνη της!"<br />
<br />
Και ο γιατρός έφυγε αφήνοντας τον Γιώργο μόνο του να χτυπιέται ουρλιάζοντας. Οι γιατροί εξήγησαν την υπερβολική του συμπεριφορά με βάση το μεγαλό πυρετό που του προκάλεσε η αμυγδαλίτιδα. Την επόμενη μέρα, ο Γιώργος έβγαλε τις αμυγδαλές του, έφαγε ωραίο παγωτό και τον άφησαν να φύγει. Δεν ξαναέφαγε από εκείνο το γυράδικο και από τότε η κοιλιά του δεν τον ενόχλησε. Δε μπορούμε να πούμε το ίδιο για τον dr.Μπάμπη που παρήγγειλε από εκεί την επόμενη μέρα. Όπως και να το κάνουμε, 10 πιτόγυρα και 1,5 λίτρο coca-cola με 10 ευρώ ήταν γαμάτη προσφορά.<br />
<br />
THE END</div>
Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-67147221142041478882010-06-17T14:59:00.002+03:002011-05-25T04:53:17.220+03:00The death of reason. [part 7(77)]Ο κύριος Belvedere βυθιζόταν βαθιά στην γκρίζα θάλασσα...ξαφνικά ένα έντονο φώς τον περιτριγύρισε...Άνοιξε τα μάτια του και πετάχτηκε απότομα προς τα πάνω, ιδρωμένος, λες και μόλις είχε δει έναν εφιάλτη. Δε βρισκόταν πια μέσα στη θάλασσα, αλλά σε ένα κρεβάτι, σε ένα άδειο δωμάτιο με ολόλευκους τοίχους. Του έμοιαζε γνώριμο, αλλά είχε κάτι διαφορετικό...Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε προς την πόρτα στην άκρη του δωματίου. Την άνοιξε και βγήκε σε έναν πανομοιότυπο διάδρομο με λευκούς τοίχους.<br />
-"Κάποιος βλέπει πάρα πολύ Matrix.",σκέφτηκε από μέσα του και προχώρησε προς μια κατεύθυνση του διαδρόμου. Ο διάδρομος ήταν άδειος εντελώς. Υπήρχαν πολλές πόρτες με αριθμούς γύρω του. Προσπάθησε να ανοίξει κάποια, αλλά ήταν όλες κλειδωμένες. Από μια πόρτα βγήκε ξαφνικά ένας τύπος με ολόλευκα ρούχα και φτερά στην πλάτη του.<br />
Ο Belvedere τον σταμάτησε.<br />
-"Συγνώμη...που βρίσκομαι?"<br />
-"Μα στον Παράδεισο φυσικά...χαχα! Τι αστεία ερώτηση!".<br />
-"Δηλαδή είσαι άγγελος?"<br />
-"Όχι, πωλητής φαλάφελ! Για τι σου φαίνομαι?"<br />
-"Συγνώμη, είμαι καινούργιος εδώ. Ψάχνω να βρώ το Θεό."<br />
-"Δεν είσαι ο μόνος! Κανείς δε τον βρίσκει και ξενερώνουν στο τέλος!Χαχαχα! Θες να έρθεις μέσα για χαρτιά? Είμαι με τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Άγγελο Σικελιανό. Χαχαχαχα, τα λέω πολύ πετυχημένα. Μπράβο μου!"<br />
-"Ναι, ναι, όντως...αλλά βιάζομαι λίγο και το χιούμορ σου δε βοηθάει. Που μπορώ να βρω το Θεό?"<br />
-"Μέσα σου φυσικά! Ο Θεός είναι μέσα σε όλους μας. Χαχαχαχα!", είπε ο άγγελος και αφού είδε το εκνευρισμένο βλέμμα του κυρίου B, συνέχισε "Καλά, καλά...ο Θεός είναι στη τελευταία πόρτα του διαδρόμου, ευθεία μπροστά, έχει μια πινακίδα που γράφει 777 απ'έξω. Δε το χάνεις."<br />
Ο κύριος Belvedere προχώρησε στο διάδρομο, ανάμεσα σε πανομοιότυπες λευκές πόρτες με αριθμούς, μέχρι που βρήκε την πόρτα 777 ακριβώς μπροστά του. Χτύπησε και την άνοιξε χωρίς να περιμένει απάντηση...<br />
Βρέθηκε σε ένα σκονισμένο γραφείο. Στην καρέκλα καθόταν ένας γέρος άντρας με μεγάλη άσπρη γενειάδα και μακριά άσπρα μαλλιά, που έπαιζε πασιέντζα στον υπολογιστή του. Τον τοίχο στόλιζαν διάφορες φωτογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και διάφορους αγίους. Οικογένεια και οικογενειακούς φίλους δηλαδή. Λίγο πιο πέρα, σε ένα χρυσό κλουβί βρισκόταν ένα περιστέρι.<br />
-"Α...κύριε Belvedere...καλώς ήρθατε! Σας περίμενα! Καθίστε!", είπε ο Θεός καθώς έκλεινε την πασιέντζα και γυρνούσε προς το μέρος του κ.B.<br />
-"Είσαι ο Θεός!!!"<br />
-"Ευχαριστώ! Και εσύ είσαι πολύ cool!"<br />
-"Eεεε...είναι ένας μαύρος και ένας Εβραίος και παλεύουν σε ένα φούρνο. Ποιός θα νικήσει?"<br />
-"Το ξέρω...ο Εβραίος επειδή παίζει εντός έδρας."<br />
-"Γαμώτο...", σκέφτηκε ο κύριος B. και κάθισε απογοητευμένος. Κοίταξε το περιστέρι κάμποση ώρα, μην έχοντας κάτι να πει.<br />
-"Α...το Άγιο Πνεύμα! Πες γειά στον κύριο Belvedere!", είπε στο περιστέρι ο Θεός.<br />
-"Γούτ γούτ!", είπε το Άγιο Πνεύμα και κούνησε τα φτερά του για λίγη ώρα.<br />
Ο κύριος Β. δεν ένιωθε πολύ καλά. Οτι είχε εναπομείνει από τα πιστεύω του είχε μόλις εξαφανιστεί...<br />
-"Δε το πιστεύω...", ψέλλισε με όση δύναμη του είχε απομείνει.<br />
-"Το ξέρω οτι είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι όλα αυτά που βλέπεις είναι πραγματικότητα...Όμως πλέον έχεις δει αδιάσειστες αποδείξεις! Το παραδέχεσαι οτι ο Θεός υπάρχει και έκανες λάθος?"<br />
-"Ναι...το παραδέχομαι.", είπε με μισή καρδιά ο Belvedere.<br />
-"XA!!!! ΔΕ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ ΤΕΛΙΚΑ!", είπε ενθουσιασμένος ο Θεός.<br />
-"Ε?"<br />
Ο Θεός έβγαλε την ψεύτικη γενειάδα και τα μαλλιά του και φάνηκε ένας γέρος άντρας με φαλάκρα και παχουλά μάγουλα. Έβγαλε ένα ζευγάρι γυαλιά από ένα συρτάρι στο γραφείο και τα φόρεσε. Ο κύριος Belvedere δεν πίστευε στα μάτια του!<br />
-"ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ! ΕΙΣΑΙ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ!"<br />
-"Ακριβώς! Το ήξερα οτι θα τα καταφέρω να σε κάνω να απαρνηθείς τα πιστεύω σου! Χαχαχαχαχα, θα πάρω τόσα λεφτά από τους γιατρούς που βάλαμε στοίχημα!"<br />
-"Τι...τι...τι εννοείς?"<br />
-"Όλα αυτά ήταν ένα σχέδιο...έβαλα μια νοσοκόμα να σου βάλει προσωρινή αναισθησία και μέχρι να ξυπνήσεις έβαλα όλους τους γιατρούς να φορέσουν λευκά ρούχα και φτερά και κλείδωσα όλα τα δωμάτια των ασθενών. Πήρα αυτή την περούκα και την ψεύτικη γενειάδα και ένα περιστέρι μέσα σε ένα χρυσό κλουβί και έστησα όλες αυτές τις εικόνες στον τοίχο, για να προσποιηθώ το Θεό! Ξέρεις...στους γιατρούς αρέσει να παίζουν το Θεό. Από εκεί το εμπνεύστηκα! Και εσύ το πίστεψες! Χωρίς καμία αμφιβολία απαρνήθηκες τα πιστεύω σου!"<br />
-"Μα...μα...μα...γιατί το έκανες αυτό?"<br />
-"Ξέρεις πόσο μου έσπαγες τα νεύρα με τα εξυπνακίστικα σου σχόλια και τις αμπελοφιλοσοφίες σου? Νομίζεις οτι τα ξέρεις όλα! Ξέρεις πόσοι γιατροί μου παραιτήθηκαν για να ξεκινήσουν πνευματικές αναζητήσεις από αυτά που τους είπες?"<br />
-"Καλά έκαναν! Πάντα το έλεγα εγώ ότι η θρησκεία είναι ένα μάτσο μαλακίες και τώρα κατάφερες να το αποδείξεις περίτρανα!", είπε με σιγουριά ο Belvedere.<br />
-"Άσε τα σάπια, Belvedere. Πριν από λίγο απέδειξες ότι ούτε και εσύ πιστεύεις αυτά που λες! Χαχαχαχαχαχα, είμαι ιδιοφυία!"<br />
-"Παρανοϊκός είσαι! Σκέψου πόσα λεφτά μόλις έχασες για ένα παράλογο, γελοίο σχέδιο που τι σκοπό είχε? Να πείσει έναν άρρωστο γέρο να μην είναι άθεος! Γιατί σκατά να κάτσεις να το κάνεις όλο αυτό?"<br />
Ο διευθυντής το σκέφτηκε λίγη ώρα...<br />
-"Όντως...μαλακία ήταν. Δε πειράζει, είχε πλάκα!"<br />
Ο Belvedere τον κοίταξε εντελώς δύσπιστα.<br />
-"Εεεεε...τι με κοιτάς έτσι? Γύρνα στο δωμάτιο σου!"<br />
-"Οκ...αλλά πριν φύγω θέλω να σε ρωτήσω? Όλο αυτό με το Λόρδο Σατανά και την Κόλαση πως κατάφερες να το κάνεις?"<br />
-"Ποιό Λόρδο Σατανά? Ποιά κόλαση?"<br />
Ο κύριος Belvedere γούρλωσε τα μάτια του και λίγα δευτερόλεπτα μετά σωριάστηκε στο πάτωμα. Ακούστηκε ο πραγματικός επιθανάτιος ρόγχος του και όλα σκοτείνιασαν...<br />
<br />
Μια γνώριμη φωνή ακούστηκε να του λέει:<br />
-"Δεν άργησες τελικά! Μπράβο! Έλα, λέμε ανέκδοτα..."<br />
<br />
THE ENDNate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-43186080919482249132010-06-17T02:07:00.003+03:002011-05-25T04:58:54.791+03:00The death of reason. [part 6]O βαρκάρης ήταν ο κλασικός τύπος βαρκάρη που βλέπουμε σε αγαπημένες σειρές, όπως το Castlevania και το Hercules : The Legendary Journeys (!!!!). Ένας ψηλός σκελετός, με μαυρό μανδύα και κουκούλα, που κρατούσε ένα κουπί. Ο κύριος Belvedere θυμήθηκε παραδόξως την Πουλχερία, μια γιαγιά από τα ΚΑΠΗ. Όχι επειδή έμοιαζε με το βαρκάρη, απλά τη θυμόταν συχνά γιατί είχε αστείο όνομα. <br />
-"Θέλω να πάω να συναντήσω το Θεό.", είπε στον βαρκάρη και ξάπλωσε στη βάρκα.<br />
-"Και εγώ θέλω να γίνω ιατρικός σκελετός! Μαζεύω λεφτά για τις σπουδές μου κάνοντας αυτή εδώ τη δουλειά! Είναι καλό να έχεις όνειρα πιστεύω."<br />
Ο κύριος Belvedere δε το βρήκε αστείο, ούτε ενδιαφέρον οπότε και δεν απάντησε τίποτα.<br />
Ο βαρκάρης κοίταξε το νόμισμα των 2 ευρώ που είχε ρίξει πρίν ο κύριος Β στη θάλασσα, το οποίο μυστηριωδώς βρισκόταν στο χέρι του. Το γύρισε από την άλλη πλευρά!<br />
-"Α το πρώτο 2ευρο του Βατικανού με την φάτσα του πάπα Ιωάννη Παύλου του ΙΙ! Κάνω συλλογή ξέρεις...αυτά με πρόσωπα τύπων που έχουμε εδώ είναι τα αγαπημένα μου! Τους τα δείχνω και γελάμε μαζί!"<br />
Ο B. συνέχισε να μην απαντάει, κάτι που εξόργισε τον βαρκάρη.<br />
-"Φιλαράκι, δεν είμαι ο ταξιτζής σου, ούτε ο προσωπικός σου σωφέρ. Πιάσε κουβέντα μαζί μου, μην είσαι αντικοινωνικός..."<br />
Καμία απάντηση.<br />
-"Πάντα αυτή η ιστορία...όλοι με αγνοούνε. Τι ρατσισμός είναι αυτός? Και τι στερεοτυπική εμφάνιση του Χάρου! Ουυυυ...μεγάλος σκελετός με μαύρα ρούχα! Τι πρωτότυπο! Δε θα μπορούσε ο συγγραφέας να με κάνει να μοιάζω περισσότερο με τον Daniel Craig?"<br />
-"Αμάν πια με τον Daniel Craig! TI ΚΟΛΛΗΜΑ ΕΧΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟΝ DANIEL CRAIG???", του απάντησε εξοργισμένος ο κύριος Belvedere.<br />
-"Mα είναι ο καλύτερος Bond όλων των εποχών!"<br />
-"Εγώ είμαι ο καλύτερος Bond όλων των εποχών!", ακούστηκε μια σκωτσέζικη προφορά στο βάθος.<br />
-"ΣΚΑΣΜΟΣ, SEAN CONNERY", απάντησε ο βαρκάρης και συνέχισε να κάνει κουπί.<br />
-"Ο Sean Connery βρίσκεται στην κόλαση?", αναρωτήθηκε ο κύριος B.<br />
-"Ναι, ο Θεός είχε εκνευριστεί με τις συνεχείς επαναλήψεις του "Λάνσελοτ,ο πρώτος ιππότης" και αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Περιμένουμε και τον Richard Gere από στιγμή σε στιγμή...Είδες? Δεν σου κάνει και πολύ κακό να μιλάς στον καημένο το βαρκάρη..."<br />
-"Φίλε, χωρίς παρεξήγηση, είσαι ένας σκελετός που μιλάει και δε νιώθω άνετα μαζί σου..."<br />
-"Ω Θεέ μου...είμαι ένας σκελετός που μιλάει! Πόσο γαμάτο? Δε το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ μου! Μπορώ να κάνω σοβαρή καριέρα! Ποιός την γαμάει την ιατρική? Πωπώ...μπράβο, φίλε, είσαι καλός σύμβουλος καριέρας! Το έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς επαγγελματικά?"<br />
-"Ε...είμαι νεκρός..."<br />
-"Α...σωστά. Μαλακία. Δε πειράζει, τώρα που θα πας να βρείς το Θεό, μπορεί να σου κάνει καμιά χάρη...Έχω ακούσει οτι γουστάρει πολύ τα ρατσιστικά ανέκδοτα. Δοκίμασε να του πεις κανένα καλό μπας και σε αναστήσει. Αυτό έκανε και ο γιός του."<br />
Ο κύριος B. σκέφτηκε μερικά φοβερά ρατσιστικά ανέκδοτα που του είχε πει η Πουλχερία...Χά! Πουλχερία! Δε παλιώνει ποτέ! Δε σκόπευε βέβαια να ζητήσει καμία χάρη από τον μισητό εχθρό του, αλλά και πάλι δε του άρεσε και τόσο το μέρος.<br />
-"Φίλε, θέλουμε λίγη ώρα ακόμα...Ψήνεσαι να δούμε τα Τσακισμένα Λουλούδια με τον Bill Murray?", του πρότεινε ο Χάρος.<br />
Στη σκέψη και μόνο της ταινίας, ο Belvedere έπεσε σε βαθύ ύπνο. Ο Χάρος τον σήκωσε και τον έριξε μέσα στη θάλασσα.<br />
-"Πάντα πιάνει...", σκέφτηκε από μέσα του. Γύρισε τη βάρκα και συνέχισε το κουπί. Μια μεγάλη καριέρα στη showbiz τον περίμενε...Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-26670760280284556092010-06-17T01:41:00.001+03:002011-05-25T04:59:32.062+03:00The death of reason. [part 5]O κύριος Belvedere προχωρούσε για πολλή ώρα ακόμη και είχε κουραστεί από τα συνεχόμενα update του blog, οπότε αποφάσισε να ξαποστάσει για λίγο και να πάρει μερικές ανάσες. Τότε πρόσεξε ότι μπροστά του βρισκόταν η θάλασσα! Ο θεός να την κάνει δηλαδή...στην πραγματικότητα ήταν ένα γκρί υγρό που ήταν σχεδόν, αλλά όχι εντελώς διαφορετικό από το νερό και γύρω του υπήρχε μια απόκοσμη(αγαπημένη μου λέξη) ομίχλη για πρόσθετο spooky effect. Ο κύριος Belvedere είχε δει πολύ χειρότερα πράγματα στα ΚΑΠΗ που πήγαινε τα απογεύματα για τάβλι, αλλά κυρίως για να κοροϊδέψει τους θρήσκους παππούδες που σύχναζαν εκεί πέρα, και η παράξενη θάλασσα δε τον πολυτρόμαζε. Κοίταξε γύρω και είδε ένα είδος προβλήτας φτιαγμένης από παλιό ξύλο και κάπου σε ένα σημείο μια πινακίδα που έγραφε "Τσιμπούκια κάνουμε, βαρκούλες αρμενίζουνε...". <br />
-"Πινακίδα με έξυπνο αστειάκι σου λέει μετά...", είπε απογοητευμένος ο Belvedere, συνειδητοποιώντας ότι ο Λόρδος Σατανάς είχε ιδιαίτερη αίσθηση του humor. Ή όριζε ιδιαίτερα την έννοια του humor.<br />
Δίπλα στην πινακίδα αυτή βρισκόταν ξαπλωμένος ένας κοντόχοντρος παππούλης με στολή ναύτη, καπέλο ψαρά και μουστάκι πυροσβέστη. Ο Belvedere τον πλησίασε αργά και σταθερά και τον ρώτησε:<br />
-"Συγνώμη για την ενόχληση...η πινακίδα εδώ λέει είναι πραγματική?"<br />
-"Βεβαίως! Ενδιαφέρεστε για το πρώτο ή το δεύτερο σκέλος?", είπε ενθουσιασμένος ο παππούς.<br />
-"Εεεεε...το δεύτερο σκέλος."<br />
-"Διάολε, πάντα το δεύτερο σκέλος! ...Ακούστηκε δυνατά αυτό?"<br />
-"...αρκετά."<br />
-"Συγνώμη...μήπως σας ενοχλεί το μουστάκι? Γιατί μπορώ και να το ξυρίσω!", συνέχισε ο παππούς.<br />
-"Όχι...δε με ενοχλεί το μουστάκι!"<br />
-"Ούτε εμένα...πιστεύω οτι πάει με τα μάτια μου και προσδίδει ανδρισμό!"<br />
-"Τι κρίμα που προσπαθείς με κάθε άλλο τρόπο να το αντισταθμίσεις!"<br />
-"Ε?"<br />
-"Λέω, τι πρέπει να κάνω για να έρθει μια βάρκα?"<br />
-"Πολύ απλό...ρίχνεις μέσα στη θάλασσα 2 ευρώ και λίγο μετά εμφανίζεται η βάρκα και σε πηγαίνει στον προορισμό σου."<br />
-"Ευτυχώς που δεν ξόδεψα τα τελευταία μου 2 ευρώ στο Ριζοσπάστη δηλαδή!", παρατήρησε ανακουφισμένος ο κ.Belvedere.<br />
-"Τώρα όμως δε θα έχεις τι να διαβάσεις πάνω στη βάρκα! Και θα βαρεθείς...ο βαρκάρης είναι λίγο παράξενο άτομο."<br />
Ο κύριος Belvedere είχε γνωρίσει πιο παράξενα άτομα στα ΚΑΠΗ που πήγαινε τα απογεύματα για τάβλι, αλλά κυρίως για να κοροϊδέψει τους θρήσκους παππούδες που σύχναζαν εκεί πέρα, και έριξε άφοβα τα δυό του ευρώ στην γκρίζα θάλασσα. Λίγο μετά η βάρκα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια του. Προσπάθησε εκείνη την ώρα να σκεφτεί κάτι αστείο για να κλείσει το κεφάλαιο, μα δεν τα κατάφερε και απλά ανέβηκε σιωπηλός στη βάρκα...Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-32423112935675925432010-06-17T01:04:00.002+03:002011-05-25T04:59:37.357+03:00The death of reason. [part 4]Ο κύριος Belvedere προχωρούσε σε έναν έρημο δρόμο, στον οποίο για κάποιο ανεξήγητο λόγο απαγορευόταν η περιγραφή σκηνικών, οπότε ως νομοταγής πολίτης θα αποφύγω να τον περιγράψω. Ο ήχος του μπαστουνιού του που σερνόταν στο έδαφος ήταν ο μόνος ήχος που ακουγόταν για αρκετή ώρα. Μέχρι που μια φωνή αντήχησε στα αυτιά του...<br />
-"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ! ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ!"<br />
Ένας σοφιστικέ τύπος/παιδί του λαού, με μπλούζα CCCP και σώβρακο Iron Maiden, μακριά μαύρα μαλλιά πιασμένα κοτσίδα, καστανά μάτια και ξύλινη γλώσσα πλησίασε τον Belvedere κρατώντας στα χέρια του πολλά φύλλα του τελευταίου Ριζοσπάστη.<br />
-"Σύντροφε, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!", του είπε ο ΚΝίτης ενθουσιασμένος.<br />
-"Τι κάνεις εσύ εδώ?", ρώτησε δύσπιστα ο κ.Belvedere.<br />
-"Μα ανυποχώρητο, ταξικό αγώνα φυσικά! Τι άλλο?"<br />
-"Δε μπορούμε να γλιτώσουμε από τους ΚΝίτες ούτε στην κόλαση ε?"<br />
-"Τι προβοκατόρικες δηλώσεις είναι αυτές, σύντροφε? Μήπως δε καταλαβαίνεις το ταξικό σου συμφέρον?"<br />
-"Μήπως δε καταλαβαίνεις την ουσία της πραγματικότητας?", απάντησε εκνευρισμένος ο κ.Belvedere.<br />
-"Θέλω να αγοράσεις ένα Ριζοσπάστη, σύντροφε...Γράφει μέσα για το πρόσφατο "εργατικό ατύχημα"(κούνησε τα δάχτυλα του υποδηλώνοντας τη μεταφορική χρήση) στην Πλατεία Β, όπου πέθανε, δήθεν σε ατύχημα, ο σύντροφος γυμνασμένος τύπος. Στην πραγματικότητα, ο Λόρδος Σατανάς τον σκότωσε γιατί σήμερα ετοιμαζόταν να απεργήσει και να έρθει με το ΠΑΜΕ!"<br />
-"Ε...η Τυποεκδοτική δεν απεργεί σήμερα? Πως έβγαλε κιόλας την είδηση?"<br />
-"Μη προσπαθείς να αποπροσανατολίσεις το κίνημα σύντροφε! Σημασία έχει ότι ο Σατανάς ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ! Τα έλεγε το ΚΚΕ, κανείς δε το άκουγε! Είναι δηλαδή οπορτουνιστής και σοσιαλδημοκράτης με φιλολαϊκή προβιά, που στηρίζει τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ρίχνει νερό στο μύλο των πλουτοκρατών! Και ο βερμπαλισμός του φαίνεται εδώ, που δολοφόνησε ένα γνήσιο παιδί της εργατικής τάξης!",του είπε με μάτια φλογισμένα με πάθος ο ΚΝίτης.<br />
-"Δε κατάλαβα ούτε τα μισά από αυτά που είπες...Πάντως αυτό τον τύπο καλά έκανε και τον σκότωσε, άκουγε ενοχλητική μουσική και πολύ δυνατά μάλιστα! Αν μπορούσα, θα τον σκότωνα και εγώ!"<br />
-"Δε θέλω να πιστέψω ότι είσαι και εσύ τσιράκι των ιμπεριαλιστών, σύντροφε! Μη μου πείς ότι σκοπεύεις να πας και σε πορεία της ΓΣΕΕ?"<br />
-"Πάω να συναντήσω το Θεό βασικά. Ψάχνω κάτι βάρκες..."<br />
-"Συνέχισε όλο ευθεία, σύντροφε! Είσαι στο σωστό δρόμο! Όχι στο δρόμο του συμβιβασμού, ούτε στο Δρόμο της ΚΟΕ, ούτε στον Ευρωμονόδρομο! Σε καλώ να εγκαταλείψεις μάλιστα τις αστικές βάρκες και να πας στο Θεό με το ΠΑΜΕ, τη μόνη ταξική,εργατική βάρκα με σαφή αντιμονοπωλιακό,αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα...Σύντροφε?"<br />
Ο κύριος Belvedere είχε απομακρυνθεί εδώ και ώρα. Ο ΚΝίτης απογοητευμένος συνέχισε να φωνάζει. Τον είχαν στείλει για εφημεριδοπώληση σε πολύ γαμημένο σημείο...Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-35515464344292559272010-06-17T00:35:00.001+03:002011-05-25T04:59:42.174+03:00The death of reason. [part 3]Ο γυμνασμένος τύπος συνέχιζε να ακούει Nelly δυνατά στο παγκάκι και τραγουδούσε με μια φωνή που ήταν σχεδόν, αλλά όχι εντελώς, διαφορετική με αυτή του μέσου gangsta rapper.<br />
-"I said it must be ya ass,cause it aint yo face,i need a tip drill,i need a tip drill"<br />
Ο Λόρδος Σατανάς κοιτούσε το κενό αφηρημένος...<br />
-"Λες ο Belvedere να βρεί το δρόμο?", αναρωτήθηκε.<br />
-"Λες ο τυπάς με το ποδήλατο να καταλάβει οτι μάταια προσπαθεί να αυτοκτονήσει, καθώς είναι ήδη νεκρός?", απάντησε ο τύπος στο παγκάκι.<br />
Το γεγονός αυτό παραξένεψε το Λόρδο. Δεν είχε ξανακούσει τη φωνή του τύπου απέναντι του και κάτι τον ενόχλησε.<br />
-"Φίλε, γιατί βρίσκεσαι εδώ?", τον ρώτησε.<br />
-"Είμαι Γαρδικιώτης."<br />
-"Α...έτσι εξηγούνται πολλά! Ειδικά αυτό το ειρωνικό σχόλιο που πέταξες για τον έρημο ανώμαλο παιδεραστή με το ποδήλατο που προσπαθεί να αυτοκτονήσει.", παρατήρησε ενοχλημένος ο Λόρδος Σατανάς και συνέχισε. "Μόλις συνειδητοποίησα οτι δε μ'αρέσει το στυλάκι σου...Μου φαίνεσαι σαν τύπος που υπό άλλες συνθήκες θα με κορόιδευε."<br />
-"Γιατί υπό άλλες συνθήκες? Έχεις δει πρόσφατα τη φάτσα σου? Λόρδος Σατανάς σου λένε, περιμένεις να δεις τίποτα σοβαρό και σου βγαίνει αυτός...αν δε μοιάζει ο Σατανάς με τον Daniel Craig, τι να τον κάνεις? Τα είπα εγώ στο συγγραφέα, αλλά δε με άκουγε. Όλο metal ακούει, I died, then I lived και τέτοιες μαλακίες."<br />
Με μια κίνηση των δαχτύλων, ο απίστευτα ενοχλημένος Λόρδος έβαλε φωτιά στον γυμνασμένο τύπο...οι κραυγές του αντήχησαν στην Πλατεία Β.<br />
-"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....ΕΙΧΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ ΔΕΙΠΝΟ ΜΕ ΤΟΝ GERARD BUTLER!!!!!". Και μετά κατά κάποιο τρόπο πέθανε. Αν και ήταν ήδη νεκρός. Δε θέλω ερωτήσεις. Γούσταρα και το έγραψα.<br />
Ο Λόρδος Σατανάς γύρισε σε έναν τύπο με καστανά μαλλιά λίγο πιο πέρα και του είπε -"Ε εσύ! Από εδώ και μπρός είσαι ο αντικαταστάτης του γυμνασμένου τύπου! Ξέρεις κανα καλό τρόπο να βασανίζεις αμαρτωλούς?"<br />
-"Όχι...αλλά ξέρω μερικές γαμάτες σκηνές από τους ΑΜΑΝ και ένα ανέκδοτο με έναν σατανιστή και μια παρθένα!"<br />
Ο Λόρδος Σατανάς χαμογέλασε σαρδόνια (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάπως αυτή τη λέξη!). Η αιωνιότητα του θα αποκτούσε επιτέλους ξανά ενδιαφέρον...Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-60206555938090085612010-03-11T20:37:00.001+02:002011-05-25T04:59:48.707+03:00The death of reason. [part 2]Ήταν βράδυ ή τουλάχιστον κάτι που είχε χαρακτηριστικά βραδιού στην παιδική χαρά που ξύπνησε ο κύριος Belvedere. To ελαφρώς εύσωμο παιδί που στεκόταν μπροστά του και τον κοιτούσε επίμονα, λικνιζόταν ταυτόχρονα με ομολογουμένως μεγαλή δυσκολία πάνω στο ξύλινο του αλογάκι. Ο κύριος B. έριξε μια γρήγορη ματιά στον τριγύρω χώρο και είδε διάφορα αγόρια να κάνουν κούνια και τραμπάλα και έναν συγκεκριμένο να προσπαθεί να κάνει ποδήλατο. Περιμένατε κάποια πιο αστεία περιγραφή του χώρου, αλλά σας απογοητεύω σκόπιμα.<br />
"Ποιοί είναι όλοι αυτοί?", ρώτησε στο παιδί πάνω στο αλογάκι.<br />
"Φίλοι μου. Ή και κομπάρσοι που αγόρασα για να το κάνουν το σκηνικό να φαίνεται πιο ρεαλιστικό. Δε θυμάμαι πια. Είχε τόση πλάκα το αλογάκι που έχω ξεχάσει όλα τα άλλα."<br />
"Και τι ακριβώς είναι εδώ?", ξαναρώτησε ο γέρος.<br />
"Ε...εμείς το φωνάζουμε Πλατεία Β. Κάποιοι άλλοι κακόγουστοι προτιμούν το...Κόλαση."<br />
"Ε Α ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!"<br />
"Δύσκολο...Λόρδος Σατανάς. Χάρηκα για την γνωριμία. Μπορείς να με φωνάζεις Τζεμπεντάια...Ή και όχι. Όπως γουστάρεις βασικά, στην τύχη μου ήρθε το όνομα."<br />
Ο κύριος Belvedere δε μπόρεσε να αρθρώσει λέξη. Σιωπή...<br />
"Είσαι χοντρός.(Το ντ με δέλτα)", είπε μετά από πολλή προσπάθεια.<br />
"ΕΙΝΑΙ Ο ΘΥΡΟΕΙΔΗΣ ΜΟΥ!!! Αχεμ...Και εσύ είσαι νεκρός! ΧΑ!", απάντησε ο Σατανάς παίρνοντας ένα ύφος γελαστού Κορεάτη που ίσως να τρόμαζε και τον Dolph Lundgren ακόμα.<br />
Ο Belvedere ξανακοίταξε γύρω του αμήχανα. Σε ένα παγκάκι, ένα αγόρι άκουγε ενοχλητική ραπ μουσική. Σκέφτηκε να το χτυπήσει με το μπαστούνι του, αλλά πρόσεξε πως ήταν αρκετά γυμνασμένο και παράτησε τη σκέψη. Το πρώτο που του ήρθε να πει ήταν:<br />
"Κόλαση, λοιπόν..."<br />
"Και σκέψου οτι δεν έχουν έρθει ακόμα τα κορίτσια...Τότε αποκτά το πραγματικό της νόημα η λέξη."<br />
"Και περιμένεις να το πιστέψω αυτό?"<br />
"Όχι, περιμένω...να ξεγυμνωθείς και να χορέψουμε μακαρένα!"<br />
"...και που είναι οι φούρνοι?"<br />
"Στο Νταχάου! ΧΑ! Είμαι σε φόρμα σήμερα!"<br />
"Είμαι άθεος ξέρεις...μου φαίνεται λίγο δύσκολο να το χωνέψω όλο αυτό."<br />
"Και εγω άθεος είμαι...ο Θεός είναι μεγάλος μαλάκας. Πλέον προσποιούμαι πως δεν υπάρχει. Όποτε τον βλέπω στο δρόμο του πετάω σαίτες! Φοβερό? Κόλλα το, δικέ μου!"<br />
Ο κύριος Μπελβεντέρε χτύπησε με δύναμη τον λόρδο Σατανά στο κεφάλι με το μπαστούνι του και του φώναξε:<br />
"Σταμάτα τις ανοησίες! Φοβάμαι εδω πέρα, μπορείς να ωριμάσεις για λίγο και να μου εξηγήσεις τι είναι όλο αυτό?"<br />
"Εγώ είμαι ανώριμος? Εσύ χτυπάς ανθρώπους στο κεφάλι με μπαστούνια! Είναι Κόλαση εδώ, είμαι ο γαμημένος Λόρδος Σατανάς, έχω ένα γαμάτο κουνιστό αλογάκι, γαμάτους φίλους που κάνουν επιτυχημένη καριέρα σαν κομπάρσοι, τι άλλο να θέλω? Α...να μην ξεχάσω, έχω και τον τύπο που ακούει Nelly δυνατά στο παγκάκι για να βασανίζει τους αμαρτωλούς."<br />
"Πραγματικά δεν έχω λόγια...", είπε σαστισμένος ο γέρος.<br />
Ταυτόχρονα, ένας μεσήλικας με καράφλα και γυαλιά κατέβηκε από το ποδήλατο του και πλησίασε τους δυο άντρες.<br />
"Παιδιά, να ρωτήσω κάτι?"<br />
"Βεβαίως..."<br />
"...γαμάτε?"<br />
"Όχι." απάντησαν ομόφωνα και οι δυο και ο άντρας έφυγε με το ποδήλατο του φανερώς απογοητευμένος. Ο Belvedere κοίταξε ξανά τον Σατανά.<br />
"Μπορώ να δω κάπως το Θεό?"<br />
"Αμέ. Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί...σου αρέσει να μιλάς με μαλάκες?"<br />
"Όχι, αλλά ο συγγραφέας με βάζει επίτηδες να το κάνω για να βγάζει αστεία."<br />
"Χμμμ...μην ανησυχείς, θα φροντίσω αυτός ο συγγραφέας να ακούσει Nelly μέχρι τελικής πτώσης κάποια στιγμή! Όλα γιατί σε συμπάθησα, κωλόγερε!"<br />
"Καλή φάση. Προς τα που πάω?"<br />
"Πίσω σου ακριβώς υπάρχει ένα δρομάκι. Πάρε το όλο ευθεία και θα βρείς κάτι βαρκούλες που σε πάνε κατευθείαν στο Θεό. Είναι χαρακτηριστικό σημείο, έχει μια πινακίδα με έξυπνο αστειάκι."<br />
"Ευχαριστώ, την κάνω..."<br />
"Πρόσεξε μην αργήσεις, αν δε γυρίσεις θα έρθω με το αλογάκι μου να σε κυνηγήσω και να σε φέρω εδώ...και δε το θες αυτό..."<br />
"Το αλογάκι σου είναι...κολλημένο στο έδαφος."<br />
"Έτσι νομίζεις!!!! ΧΑ!...βασικά δίκαιο έχεις. Τέλος πάντων, μην αργήσεις."<br />
"ΟΚ, τα λέμε, Λόρδε."<br />
Και μετά από πολλούς διαλόγους και ελάχιστη περιγραφή σκηνικών ο κύριος B ξεκίνησε το ταξίδι του για να συναντήσει το άτομο που δεν περίμενε οτι θα συναντούσε ποτέ του. Κάπου πιο δίπλα ένας μεσήλικας με φαλάκρα και γυαλιά έβαζε τέλος στη ζωή του προσπαθώντας να αλλάξει εν κινήσει τα λάστιχα του ποδηλάτου του.<br />
<br />
(to be continued...)Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-15800870490370901272010-01-13T18:46:00.003+02:002011-05-25T04:59:47.502+03:00The death of reason.O κύριος Belvedere ήταν άθεος. Σύμφωνα με πολλά λεξικά (δε μπορώ να πω με σιγουρία για όλα) άθεος είναι αυτός που δεν πιστεύει στον/σε κάποιον Θεό...<br />
Για τον κύριο Belvedere είχε μια άλλη σημασία. Άθεος ήταν όποιος σε αυτό τον κόσμο σκεφτόταν λογικά. Όποιος ήταν έξυπνος. Οι άθεοι κατείχαν την απόλυτη αλήθεια. Ο κύριος Belvedere σκεφτόταν λογικά, κατείχε την απόλυτη αλήθεια, ήταν έξυπνος. Αυτή η σκέψη πάντα τον ευχαριστούσε. Από μικρός ακόμα,έχοντας κατασταλάξει στην άποψη του αυτή, γελούσε από μέσα του με την καρδιά του στο μάθημα των Θρησκευτικών με τις ανόητες ερωτήσεις των συμμαθητών του. Πώς μπορούσαν να πιστεύουν αυτά τα παραμυθάκια? Για τη δόση φαντασίας του προτιμούσε πάντα τα καρτούν στην τηλεόραση, που σε αντίθεση με τη θρησκεία δεν έπαιρναν τον εαυτό τους τόσο σοβαρά.<br />
Καθώς μεγάλωνε, έβρισκε όλο και περισσότερες ευκαιρίες να καμαρώσει για την ιδεολογία του. Όταν είχε βάλει για πρώτη φορά στο Religious Views του στο facebook "Atheist", χαμογελούσε ηλίθια για 5 λεπτά. Είχε την πρώτη του στύση διαβάζοντας την Περι Θεού Αυταπάτη του Richard Dawkins. Διάβαζε όλο και περισσότερα βιβλία που αποδείκνυαν πόσο δίκαιο είχε. Αυτή η ιστορία δεν είναι μια από αυτές που θα τον ευχαριστούσαν...<br />
<br />
Ο κύριος Belvedere είχε πια γεράσει. Δεν είχε και πολλά παράπονα, η ζωή του ήταν γεμάτη περιπέτειες, ταξίδια, καταχρήσεις, γενικά μια ζωή που θα έκανε μια ωραία ιστορία για τα εγγόνια του. Δυστυχώς, δεν είχε εγγόνια για να την διηγηθεί. Το να κάνει οικογένεια δεν ήταν ποτέ στα άμεσα σχέδια του. Πάντα έλεγε ότι αφού στο τέλος πεθαίνεις μόνος, άμα ζήσεις και μόνος δε θα σου φανεί και τόσο άσχημο στο τέλος. Έφτασε εκείνη η μέρα που αρρώστησε άσχημα και το μετάνιωσε πολύ για εκείνο το ευφυολόγημα που παρουσίαζε στους άλλους ως τρόπο ζωής. Ο γιατρός του είπε ότι δε του μέναν παρά ελάχιστες μέρες ζωής. Και τι θα μπορούσε να κάνει τώρα που συνειδητοποιούσε αργά-αργά οτι η ζωή του θα λάμβανε σύντομα τέλος? Οικογένεια δεν είχε να μοιραστεί όσες στιγμές του είχαν απομείνει...Οι περισσότεροι στην ηλικία του στρεφόντουσαν στη θρησκεία, την μόνη λύση για την καταπολέμηση της μεταθανάτιας ανυπαρξίας. Ο κύριος Belvedere ήταν περήφανος άνθρωπος, ήταν και ορθολογιστής και, όσο και αν η ανυπαρξία τον φόβιζε όσο τίποτε άλλο, δεδομένου οτι είχε επιλέξει να περπατήσει όλη του τη ζωή το ψυχρό μονοπάτι της λογικής, δε σκόπευε να γυρίσει πίσω. Έτσι αποφάσισε οτι το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν υπομονή...<br />
<br />
Στο κρεβάτι του νοσοκομείου που βρέθηκε κάμποσες μέρες μετά, ο κύριος Belvedere δεν έβγαλε άχνα, όσο και αν υπέφερε από την αργή κατάρρευση του οργανισμού του, παρά μόνο συλλογιζόταν...Η λογική τον είχε κάνει μια ζωή μίζερο, σε μια οικογένεια θα είχε βρει θαλπωρή και αγάπη, σε μια θρησκεία θα είχε βρει ένα σύστημα αξιών και μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας από τον θάνατο. Μπορεί να ζούσε με άγνοια, αλλά θα ζούσε πιο ευτυχισμένος. Πρόσεξε οτι δυο γιατροί και μια νοσοκόμα είχαν μαζευτεί γύρω του, κρατώντας διάφορα έγγραφα στα χέρια τους.<br />
<br />
-"Μάλιστα...Κύριος Belvedere. Από τι πάσχει?", ρώτησε ο ένας γιατρός.<br />
-"Θα σε γελάσω, αυτός που γράφει την ιστορία δεν πολυξέρει από αρρώστιες...το μόνο που είναι σίγουρο είναι οτι είναι κάτι σοβαρό και μέχρι το τέλος του κεφαλαίου θα έχει πεθάνει!", απάντησε απογοητευμένος ο άλλος γιατρός. <br />
-"Νοσοκόμα, κάντε του την ένεση του.", είπε ο πρώτος γιατρός στη νοσοκόμα. <br />
Ο κύριος Belvedere, αφού του κάναν την ένεση, σήκωσε αδύναμα το κεφάλι του και είπε:<br />
-"Σκέφτομουν, ξέρετε, ότι σε αυτή τη ζωή οι βλάκες είναι αυτοί που είναι και οι πιο ευτυχισμένοι. Και ξέρετε κάτι άλλο? Για μια στιγμή τους ζήλεψα αυτούς τους βλάκες..."<br />
Οι γιατροί και η νοσοκόμα, που είχαν τα υπαρξιακά τους και αυτοί, βρήκαν αυτό που είπε πολύ ενδιαφέρον και σκόπευαν να το δημοσιεύσουν στο blog τους για μια φιλοσοφική συζήτηση με άλλα άτομα με υπαρξιακά προβλήματα.<br />
-"...μα μετά το σκέφτηκα και λέω...ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Μπορεί η λογική να μας πληγώνει, αλλά όποιος δε τη δέχεται απλά είναι ανόητος. Και εγώ ποτέ δε θεώρησα τον εαυτό μου ανόητο! Και τώρα για να νιώσετε ακόμα πιο άσχημα, θα πεθάνω μπροστά σας!"<br />
Οι γιατροί έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Η συζήτηση στο blog τους είχε χαλάσει, καθώς και η διάθεση τους. Η νοσοκόμα συγχύστηκε λίγο παραπάνω, λόγω ορμονών.<br />
Και ο κύριος Belvedere το είπε και το έκανε. Ο επιθανάτιος ρόγχος του αντήχησε στο δωμάτιο και σύντομα όλα ήταν σκοτεινά...<br />
<br />
...<br />
<br />
-"Γέρο, άνοιξε τα ματάκια σου!",ακούστηκε μια φωνή.<br />
Ο κύριος Belvedere άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σε μια παιδική χαρά, ήταν βράδυ και μπροστά του στεκόταν ένα μεγαλόσωμο παιδί, κάπου 20 χρονών, πάνω σε ένα ξύλινο κουνιστό αλογάκι. Δεν ήξερε πραγματικά που βρισκόταν. Το παιδί συνέχισε...<br />
-"Μαλακίες ε? Ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσεις..."<br />
<br />
(to be continued...?)Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-12396505442052894842010-01-13T16:21:00.000+02:002010-01-13T16:21:32.528+02:00Καλή χρονιά σε όσους είναι ακόμα αισιόδοξοι.Σε όλους τους υπόλοιπους...εύχομαι να συνεχίσουμε να ξενερώνουμε τους υπόλοιπους με μίζερες ευχές και το νέο έτος!<br />
<br />
Λοιπόν, έχω να γράψω από 31 Οκτωβρίου, όπως θα μπορούσατε να δείτε αν δεν ήσασταν τεμπέληδες και κάνατε λίγο scroll down με το ποντίκι σας. Όποτε καιρός να γράψω καμιά μαλακία ακόμα για να γουστάρουμε εγώ και τα δύο άτομα που διαβάζουν μια στις τόσες αυτό το βλογ.<br />
<br />
Ναι! Σταματήστε το CD των Διάφανων Κρίνων που ακούγατε, there is a reason to live once more! <br />
<br />
Σύντομα θα γράψω κάτι γαμάτο (υποκειμενικά) εδω πέρα. Stay tuned...Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-73426570860501074152009-10-31T13:27:00.002+02:002009-10-31T13:33:46.753+02:00O S πάει στο μετρό.<b>Ο <span lang="EN-US">Sindar</span> εδώ και πολύ καιρό με παρακαλεί γονατιστός να τον αφήσω να γράψει ένα κείμενο για το <span lang="EN-US">blog</span> μου. Ύστερα από τις καθημερινές ικεσίες και τα παρακάλια, υποσχέσεις για περισσότερους αναγνώστες, τεχνικές υπνωτισμού, σαγήνευσης, <span lang="EN-US">voodoo</span> και πάσης φύσεως μαγεία, αποφάσισα να δεχτώ και να δημοσιεύσω το κείμενό του. <i>(Ed: Και αυτό το έγραψε μόνος του, αλλα επειδή βαριέμαι να γράφω δικό μου, ας προσποιηθούμε οτι το έγραψα εγώ)<br />
</i></b><br />
<br />
Αγαπητέ (καθυστερημένε) αναγνώστη, εδώ και πολλές ημέρες ο αγαπητός <span lang="EN-US">Irvine</span> προσπαθεί να με πείσει να κάτσω να γράψω ένα γκρίζο κείμενο για το μπλογκ του <i>(Ed: μόνος του μου το ζήτησε)</i>. Του εξήγησα επανειλημμένως πως δε θα κάτσω να αφιερώσω χρόνο για κάτι τέτοιο και άλλωστε του θύμισα πως δεν το διαβάζει και κανείς, εκτός από μερικούς βλαμμένους (όπως εσύ) για τους οποίους θα πρέπει να κάνω έξτρα δουλειά και να εξηγώ μέσα σε παρενθέσεις (σαν αυτή εδώ) τα πράγματα που γράφω για να μπορούν να τα κατανοήσουν(να τα καταλάβουν δηλαδή). Μετά από τα πολλά παρακάλια, τις υποσχέσεις για αστρονομικές(μεγάλες δηλαδή) αμοιβές και αφού με διαβεβαίωσε πως θα μου προσφέρει 5040 πλάκες χρυσού (ασφράγιστες), 20,000,000€ σε ομόλογα του Βατικανού, ένα κατοικίδιο κοάλα(πάντα ήθελα ένα, γιατί θέλω να είμαι ξεχωριστός), ένα μεγάλο αυγό αρκούδας, καθώς και ένα σακί που χωράει παραπάνω από τριάντα απίδια, ενέδωσα.<i>(Ed: με έξυπνο τρόπο δεν επιβεβαιώνει πόσα απίδια τελικά χωράει ο σάκος.)</i> Χωρίς να έχω ιδέα(χωρίς να ξέρω δηλαδή) που πρέπει να καταλήξω με όλα αυτά (και έχοντας κατά νου το αποτέλεσμα των προσφάτων εκλογών στη Βοημία), ξεκινάω. Ή μήπως να πω «ξεκινώ».. Ξεκινώ, γιατί είναι πιο κουλτουρέ και δήθεν.<br />
<br />
Είναι Παρασκευή βράδυ [όχι πολύ αργά, γύρω στις 8:16] και βρίσκομαι στο μετρό του Ευαγγελισμού. Έχω φτάσει νωρίς, οπότε βραδύνω το βήμα μου και αποφασίζω να σταματήσω κάπου και να παρατηρήσω τον κόσμο που περνά. Στέκομαι σε μια διακριτική γωνία, πατάω το πλέη στο άϊποντ(κάθε δήθεν ψευτοκουλτουριάρης έχει ένα γκατζετάκι μακ πρόχειρο) και περιμένω. Σε 6 λεπτά έχει φτάσει ο επόμενος συρμός και ο κόσμος αρχίζει να ανεβαίνει τις κυλιόμενες. Μερικοί πατάνε προσεκτικά(με προσοχή δηλαδή) από το κυλιόμενο στο στέρεο έδαφος, άλλοι βιαστικά και μερικοί αφηρημένα. Στρίβουν και με γοργό βηματισμό (εκτός από μερικές αλτέρνατιβ κοπελίτσες, καθώς τα σταράκια προσφέρουν μικρή ιπποδύναμη) περνούν από μπροστά μου. Βιάζονται όλοι (και οι αλτερνατιβ κοπελίτσες), εγώ όχι. Άλλωστε έχω φτάσει νωρίς. Τους παρατηρώ έναν έναν, όλους( νταξ, μπορεί να έχασα μερικούς, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα ). Και θα ξεχωρίσω εδώ μερικούς.<br />
Μέσα στο πλήθος με βήμα σίγουρο, καθώς φαίνεται, είναι ο Μπατμαν (δεν τον χαρακτηρίζω τυχαία έτσι.). Κολλητό μπλουζάκι, στενό τζιν, λουστρίνια, μαλλί φτιαγμένο και ζώνη που αναβοσβήνει. Γυμνασμένος, συνηθισμένος στην καλή διατροφή (σεηκς πρωτεϊνης, κρεατίνη, <span lang="EN-US">steroids</span>, τόνος, <span lang="EN-US">kit</span>-<span lang="EN-US">kats</span> και αυγά αρκούδας –σαν αυτά που μου υποσχέθηκε ο καλός μου Έρβην). Αυτά μπορείς και να τα παρατηρήσεις καθώς τον συναντάς και τον προσπερνάς βιαστικός πηγαίνοντας στον προορισμό σου. Αν όμως έχεις φτάσει νωρίς και στέκεσαι δήθεν αφηρημένος σε μια διακριτική γωνία, τότε τι παραπάνω έχεις την πολυτέλεια να παρατηρήσεις; Το βλέμμα του γυρνά από δω και από κει, προσπαθεί να προσδιορίσει ψάχνοντας αντιδράσεις, κατά πόσο τραβάει την προσοχή ή όχι. Άλλωστε για κάτι πρέπει να αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια να δείχνεις εμφανίσιμος. Μου θυμίζει αυτό που κάνουν οι νυχτερίδες (ή τουλάχιστον όταν ήμουν πιτσιρίκι στο σχολείο, αυτό διάβασα ότι κάνουν): ρίχνουν κύματα παντού, αυτά χτυπάνε στα εμπόδια τριγύρω, επιστρέφουν και παίρνουν πίσω «εικόνα». Το κάνουν συνεχώς καθώς δεν έχουν όραση. Έτσι και ο μιστερ Μπατμαν του μετρό, καθώς προχωράει βιαστικά αναμέσα στο πλήθος, κοιτάζει αν τον κοιτάζουν...συνεχώς...ακόμα και όταν βιάζεται.<br />
Εκεί πιο πίσω είναι η τριαντάρα εργαζόμενη καριερίστα. Κομψό ντύσιμο, σίγουρο βάδην και το ψυχρό ύφος του υπολογισμού. Είναι σημαντική ή έτσι πιστεύει. Αλήθεια, πως μετρά κανείς τη σημαντικότητα; Και τι σημασία έχει να είσαι σημαντικός ή όχι;(Ed : να δημοσιεύεται το άρθρο σου στο blog μου.) Ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία ή θέμα εγωισμού; Ή ίσως η ικανοποίηση του εγώ να είναι ένα βήμα[ίσως δύο] πιο κοντά στην ευτυχία;<br />
<br />
Ο έφηβος με το σκεητ. Μα γιατί κατέβηκε εδώ; Δεν έπρεπε να κατέβει στο Συνταγμα; Εκεί συχνάζουν οι σκεητάδες. Βλέμμα αδιάφορο, κορδόνι λυτό. Και αν το πατήσει όσο κάνει σκέητ; Θα φάει τα μούτρα του; Μπα, γνωρίζει πώς να πέφτει. Αλλά θα πέσει. Όμως δεν το φοβάται. Τέλος πάντων, τόση ιστορία άδικα, μπορεί απλά να το δέσει (ναι, το κορδόνι). Να κάνει ένα «μπαλτιμορ νοτ».(<i>Ed: κουλτούρα!!!</i>) Βιάζεται πολύ μάλλον, για να αφιερώσει χρόνο στο δέσιμο ενός παπουτσιού. Άλλωστε προσφέρει και στυλ.<br />
<br />
Να και η εικοσάρα βαμμένη ξανθιά με τη μπότα. Γιατί κοπέλα μου είσαι ντυμένη (γδυμένη) και βαμμένη (σοβαντισμένη) έτσι; Τι σου φταίει ο σαραντάρης εργαζόμενος, παντρεμένος που χει βγει βόλτα με τη γυναίκα του, που τον πιάνει στα πράσα να τη χαζεύει και του χώνει μια σφαλιάρα; Φυσικά και δε φταίει. Το βλέπει, χαμογελάει στον εαυτό της αμυδρά και συνεχίζει καρφώνοντας βιαστικά τη μπότα σε κάθε βήμα. Συν ένας.<br />
<br />
Δίπλα, λιγάκι δεξιά ο σαραντάρης εργαζόμενος, παντρεμένος που χει βγει βόλτα με τη γυναίκα του. Γιατί όμως βιάζονται, αφού βόλτα βγήκαν; Τον πιάνει στα πράσα να χαζεύει μια μικρούλα ντυμένη προκλητικά, βαμμένη άσχημα και του χώνει μια σφαλιάρα. Ακολουθεί χτύπημα στα πλευρά και πιθανότατα -αργότερα- χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Με προσέχει που τους παρατηρώ(με είδε να τους κοιτάζω από τη γωνία που έχω σταθμεύσει δηλαδή – άλλωστε έφτασα νωρίς), τραβά αλλού το βλέμμα βιαστικά και πιάνει τη γυναίκα του από τη μέση. Αυτή τον αφήνει να την κρατήσει και συνεχίζουν προς την έξοδο.<br />
<br />
Ένας βιαστικός Ισπανός (ή τέλος πάντως αυτό πιστεύω ότι ήταν), καουμπόικο παπούτσι(χωρίς σπιρούνια), μαύρο τζιν με ευδιάκριτες πορτοκαλί ραφές και πουκάμισο ανοιχτό στο στήθος. Ένας τεράστιος σταυρός κρέμεται στο λαιμό του. Σα να βγήκε από ταινία.<br />
<br />
<br />
Βιαστικός κόσμος, κάθε μερικά λεπτά, ανεβαίνει τις κυλιόμενες, στρίβει γύρω από την κολόνα, περνάει τα μηχανάκια επικύρωσης εισιτηρίων και φεύγει βιαστικά έξω.<br />
<br />
Κάθομαι λίγο ακόμη εκεί στην γωνία παρατηρώντας τον κόσμο να περνά. Πέρασαν άλλοι 3 συρμοί. Σε κάθε φουρνιά του βιαστικού κόσμου πάντα υπήρχε ο μπατμαν, η καριερίστα, ο έφηβος, η ξανθιά, το παντρεμένο ζευγάρι. Μόνο ο Ισπανός έλειπε. Ήταν ουαν ταημ ονλυ, στον πρώτο συρμό(πρεμιέρα). Το ίδιο βιαστικό μοτίβο. Ξανά και ξανά και ξανά Όμως κοιτάζω το ρολόι, έχει περάσει η ώρα. Κατευθύνομαι βιαστικά προς τις κυλιόμενες.. Βιάζομαι. Έχω αργήσει.<br />
<br />
<b>Ευχαριστούμε τον Sindar για την βαρετή και ανούσια ιστορία του! :)</b>Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1694320765059796609.post-18999621956682622292009-10-25T21:53:00.000+02:002009-10-25T21:53:40.058+02:00Inside Joke: The Next Generation pt.1<b>Instrumental Intro </b><br />
<br />
In a blog far, far away... A group of people knowing each other through MSN starred in an adventure of epic proportions with no story whatsoever...and it somehow got popular. Now the creator of this story wants to milk the franchise once more. So prepare yourselves...for another adventure with jokes only very few people get!<br />
This summer...Irvine, Cursed, Warrior Fortsa, Lloyd, Sindar, Doppelganger and Morgan Freeman are....<br />
INSIDE JOKE: THE NEXT GENERATION.<br />
<br />
<b>Dreamkiller</b> : Είμαι και εγώ, κολλητοί μου!<br />
<br />
<b>*cricket chirp* </b><br />
<br />
<i>Episode 1</i><br />
<b>C- </b>Μα καλά, μόλις γύρισα από τον Νυρεμβέργο και με σέρνετε πάλι στις μαλακίες σας? <br />
<b>I</b>- Καλέ μου Κέρσι, ηρέμησε θα έχει και Μεσούγκα εκεί που πάμε. *hug*<br />
<b>C</b>- Μεγαλύτερη μέταλ μπάντα εβερ ddd<br />
<b>L</b>- Τι πράγμα? Σ'αρέσουν οι άντρες?<br />
<b>C</b>- Αν είναι άντρες σαν τον Haake και τον Thordendal και τον Kidman, ναι μ'αρέσουν!<br />
<b>S</b>- Gay alert!!!!!!!!!!~1oneone<br />
<b>WF</b>- Λοιπόν, σοβαρευτείτε. Πάμε σε δείπνο με τον Uri Geller.<br />
<b>S</b>- Stin Kriteeh eimaste panta sovaroi :L Thes skotoso kanenan? Pew pew pagouzi! Anokseidoto.<br />
<b>DG</b>- Σοβαρό άτομο ο Geller. Νόμιζα οτι τα βίντεο του James Randi και το "Anti-Uri Geller" group στο facebook θα σας είχαν πείσει.<br />
<b>L</b>- Ναι, αγορίνα, αλλά αυτός έχει σόου στην τηλεόραση και εσύ όχι. Και εγώ τραγουδάω γαμάτα και με γουστάρουν όλες οι δαιμόνισσες.<br />
<b>DG</b>- Πώς δεν έχω σόου στην τηλεόραση? Κάθε Δευτέρα στο Fox είμαι.<br />
<b>Ι</b>- Ρε Ντόπελ, πόσες φορές θα στο πω, το ότι πέρασες Ιατρική δε σημαίνει οτι είσαι ο House.<br />
<b>DG</b>- Ε Α ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!<br />
<b>S</b>- Mena maresei Randeeh, alla maresei kai Urigeller giati kamei mplak magix!!!!!~11 Eime ninjas.<br />
<b>D</b>- Και εμένα μ'αρέσει ο Uri Geller.<br />
<br />
*cricket chirp*<br />
<br />
*Dreamkiller σκυβει κεφάλι*<br />
<br />
<b>C</b>- Μερικές φορές νομίζω οτι ακούω κάποιον να μιλάει. Με στενοχωρεί λίγο αλλά μετά ακούω το Stengah και το ξεχνάω.<br />
<b>WF</b>- Καλή φάση. Εγώ είμαι αφοσιωμένος στην δουλειά μου και δεν προσέχω κανέναν να μιλάει. Να και τώρα που θα με πάρουν στρατό τους είπα οτι δε γίνεται γιατί αν φύγω θα κλείσει το μαγαζί.<br />
<b>L</b>- E...καλέ μου Άνδυ σε έχουν απολύσει από το μαγαζί.<br />
<b>Ι</b>- Σκάσε ρε, δε του το είπαμε ακόμα. Ο Lloyd εννοεί οτι το Coalition of the Killing είναι κομματάρα.<br />
<b>L</b>- Θα ήταν καλύτερο αν το τραγουδούσα εγώ.<br />
<b>C</b>- Ρε Λόδυ γιατί γίνεσαι τόσο κακός με τον Morgan? Θες να βάλω τον Lars να σε δείρει?<br />
<b>DG</b>- Τι λέγατε τόση ώρα? Είμαι πολύ γιατρός πλέον για να σας δίνω σημασία.<br />
<b>Όλοι</b> - :W <br />
<b>D</b>- Τώρα καταλαβαίνετε πως νιώθω!!!<br />
<br />
*cricket chirp*<br />
<br />
<b>D</b>-ΛΟΛ ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ!<br />
<b>S</b>- Ego katalaveno ;););) YA SHOO EIMAI TO GAMERPO!<br />
<b>DG</b>- Και να σας κάνω μια ερώτηση για να σκεφτείτε μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Γιατί δεν έχουμε δει τον Uri Geller να μετατρέπει ποτέ ένα λυγισμένο κουτάλι σε κανονικό?<br />
<b>Όλοι</b> - Χμμμμμμμ...ύποπτο.... <br />
<br />
*to be continued*<br />
<br />
Απαντήσεις στο ερώτημα του Ντόπελ μπορείτε να δώσετε στο comment section.Nate Riverhttp://www.blogger.com/profile/15916416845220392859noreply@blogger.com3