Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

The death of reason.

O κύριος Belvedere ήταν άθεος. Σύμφωνα με πολλά λεξικά (δε μπορώ να πω με σιγουρία για όλα) άθεος είναι αυτός που δεν πιστεύει στον/σε κάποιον Θεό...
Για τον κύριο Belvedere είχε μια άλλη σημασία. Άθεος ήταν όποιος σε αυτό τον κόσμο σκεφτόταν λογικά. Όποιος ήταν έξυπνος. Οι άθεοι κατείχαν την απόλυτη αλήθεια. Ο κύριος Belvedere σκεφτόταν λογικά, κατείχε την απόλυτη αλήθεια, ήταν έξυπνος. Αυτή η σκέψη πάντα τον ευχαριστούσε. Από μικρός ακόμα,έχοντας κατασταλάξει στην άποψη του αυτή, γελούσε από μέσα του με την καρδιά του στο μάθημα των Θρησκευτικών με τις ανόητες ερωτήσεις των συμμαθητών του. Πώς μπορούσαν να πιστεύουν αυτά τα παραμυθάκια? Για τη δόση φαντασίας του προτιμούσε πάντα τα καρτούν στην τηλεόραση, που σε αντίθεση με τη θρησκεία δεν έπαιρναν τον εαυτό τους τόσο σοβαρά.
Καθώς μεγάλωνε, έβρισκε όλο και περισσότερες ευκαιρίες να καμαρώσει για την ιδεολογία του. Όταν είχε βάλει για πρώτη φορά στο Religious Views του στο facebook "Atheist", χαμογελούσε ηλίθια για 5 λεπτά. Είχε την πρώτη του στύση διαβάζοντας την Περι Θεού Αυταπάτη του Richard Dawkins. Διάβαζε όλο και περισσότερα βιβλία που αποδείκνυαν πόσο δίκαιο είχε. Αυτή η ιστορία δεν είναι μια από αυτές που θα τον ευχαριστούσαν...

Ο κύριος Belvedere είχε πια γεράσει. Δεν είχε και πολλά παράπονα, η ζωή του ήταν γεμάτη περιπέτειες, ταξίδια, καταχρήσεις, γενικά μια ζωή που θα έκανε μια ωραία ιστορία για τα εγγόνια του. Δυστυχώς, δεν είχε εγγόνια για να την διηγηθεί. Το να κάνει οικογένεια δεν ήταν ποτέ στα άμεσα σχέδια του. Πάντα έλεγε ότι αφού στο τέλος πεθαίνεις μόνος, άμα ζήσεις και μόνος δε θα σου φανεί και τόσο άσχημο στο τέλος. Έφτασε εκείνη η μέρα που αρρώστησε άσχημα και το μετάνιωσε πολύ για εκείνο το ευφυολόγημα που παρουσίαζε στους άλλους ως τρόπο ζωής. Ο γιατρός του είπε ότι δε του μέναν παρά ελάχιστες μέρες ζωής. Και τι θα μπορούσε να κάνει τώρα που συνειδητοποιούσε αργά-αργά οτι η ζωή του θα λάμβανε σύντομα τέλος? Οικογένεια δεν είχε να μοιραστεί όσες στιγμές του είχαν απομείνει...Οι περισσότεροι στην ηλικία του στρεφόντουσαν στη θρησκεία, την μόνη λύση για την καταπολέμηση της μεταθανάτιας ανυπαρξίας. Ο κύριος Belvedere ήταν περήφανος άνθρωπος, ήταν και ορθολογιστής και, όσο και αν η ανυπαρξία τον φόβιζε όσο τίποτε άλλο, δεδομένου οτι είχε επιλέξει να περπατήσει όλη του τη ζωή το ψυχρό μονοπάτι της λογικής, δε σκόπευε να γυρίσει πίσω. Έτσι αποφάσισε οτι το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν υπομονή...

Στο κρεβάτι του νοσοκομείου που βρέθηκε κάμποσες μέρες μετά, ο κύριος Belvedere δεν έβγαλε άχνα, όσο και αν υπέφερε από την αργή κατάρρευση του οργανισμού του, παρά μόνο συλλογιζόταν...Η λογική τον είχε κάνει μια ζωή μίζερο, σε μια οικογένεια θα είχε βρει θαλπωρή και αγάπη, σε μια θρησκεία θα είχε βρει ένα σύστημα αξιών και μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας από τον θάνατο. Μπορεί να ζούσε με άγνοια, αλλά θα ζούσε πιο ευτυχισμένος. Πρόσεξε οτι δυο γιατροί και μια νοσοκόμα είχαν μαζευτεί γύρω του, κρατώντας διάφορα έγγραφα στα χέρια τους.

-"Μάλιστα...Κύριος Belvedere. Από τι πάσχει?", ρώτησε ο ένας γιατρός.
-"Θα σε γελάσω, αυτός που γράφει την ιστορία δεν πολυξέρει από αρρώστιες...το μόνο που είναι σίγουρο είναι οτι είναι κάτι σοβαρό και μέχρι το τέλος του κεφαλαίου θα έχει πεθάνει!", απάντησε απογοητευμένος ο άλλος γιατρός.
-"Νοσοκόμα, κάντε του την ένεση του.", είπε ο πρώτος γιατρός στη νοσοκόμα.
Ο κύριος Belvedere, αφού του κάναν την ένεση, σήκωσε αδύναμα το κεφάλι του και είπε:
-"Σκέφτομουν, ξέρετε, ότι σε αυτή τη ζωή οι βλάκες είναι αυτοί που είναι και οι πιο ευτυχισμένοι. Και ξέρετε κάτι άλλο? Για μια στιγμή τους ζήλεψα αυτούς τους βλάκες..."
Οι γιατροί και η νοσοκόμα, που είχαν τα υπαρξιακά τους και αυτοί, βρήκαν αυτό που είπε πολύ ενδιαφέρον και σκόπευαν να το δημοσιεύσουν στο blog τους για μια φιλοσοφική συζήτηση με άλλα άτομα με υπαρξιακά προβλήματα.
-"...μα μετά το σκέφτηκα και λέω...ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Μπορεί η λογική να μας πληγώνει, αλλά όποιος δε τη δέχεται απλά είναι ανόητος. Και εγώ ποτέ δε θεώρησα τον εαυτό μου ανόητο! Και τώρα για να νιώσετε ακόμα πιο άσχημα, θα πεθάνω μπροστά σας!"
Οι γιατροί έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Η συζήτηση στο blog τους είχε χαλάσει, καθώς και η διάθεση τους. Η νοσοκόμα συγχύστηκε λίγο παραπάνω, λόγω ορμονών.
Και ο κύριος Belvedere το είπε και το έκανε. Ο επιθανάτιος ρόγχος του αντήχησε στο δωμάτιο και σύντομα όλα ήταν σκοτεινά...

...

-"Γέρο, άνοιξε τα ματάκια σου!",ακούστηκε μια φωνή.
Ο κύριος Belvedere άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σε μια παιδική χαρά, ήταν βράδυ και μπροστά του στεκόταν ένα μεγαλόσωμο παιδί, κάπου 20 χρονών, πάνω σε ένα ξύλινο κουνιστό αλογάκι. Δεν ήξερε πραγματικά που βρισκόταν. Το παιδί συνέχισε...
-"Μαλακίες ε? Ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσεις..."

(to be continued...?)

Καλή χρονιά σε όσους είναι ακόμα αισιόδοξοι.

Σε όλους τους υπόλοιπους...εύχομαι να συνεχίσουμε να ξενερώνουμε τους υπόλοιπους με μίζερες ευχές και το νέο έτος!

Λοιπόν, έχω να γράψω από 31 Οκτωβρίου, όπως θα μπορούσατε να δείτε αν δεν ήσασταν τεμπέληδες και κάνατε λίγο scroll down με το ποντίκι σας. Όποτε καιρός να γράψω καμιά μαλακία ακόμα για να γουστάρουμε εγώ και τα δύο άτομα που διαβάζουν μια στις τόσες αυτό το βλογ.

Ναι! Σταματήστε το CD των Διάφανων Κρίνων που ακούγατε, there is a reason to live once more!

Σύντομα θα γράψω κάτι γαμάτο (υποκειμενικά) εδω πέρα. Stay tuned...