Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2013

Μεταμεσονύχτιο παραλήρημα

Η μοναξιά είναι βραδινή καταιγίδα και παγωνιά. Κρυώνω. Κανένας μόνος του στην κρίση; Mαλακίες. Αυτό το μπουκάλι με το νερό είναι πάντα σχεδόν άδειο, αλλά δεν αδειάζει ποτέ. Ίσως ξεχνάω και εγώ να πιω. Ίσως δε θέλω να τελειώσει. Πάντα διψασμένος. Για έρωτα; Για επανάσταση; Κάτι τέτοιο. Tέλος πάντων. Όλες οι γυναίκες στο μυαλό μου γίνονται μια. Η πιο όμορφη. Εσύ. Και ας μη μ'αγαπάς. Γιατί δε μ'αγαπάς; Αγάπησε με. Καλό θα σου κάνει. Και εμένα. Δε θέλω να βραχώ. Κάτω από την ομπρέλα σου είναι πιο όμορφα. Έφαγα μισή πίτα από το πάτωμα πριν. Δε στο είπα, για να μη με πεις μαλάκα. Αλλά πεινούσα. Για όλα έχω μια δικαιολογία. Εντάξει. είμαι μαλάκας πάντως. Δεν έχεις και άδικο. Αγάπησε με. Και οι άλλοι μαλάκες έιναι. Με πόνεσε η κοιλιά μου. Με πόνεσε η καρδιά μου. Και εμένα μου λείπεις. Σ'αγαπάω. Καριόλα. Δεν το λέω κακοπροαίρετα. Απλά σε μισώ ώρες-ώρες. Μετά μου χαμογελάς και μου περνάει. Θα σε κερδίσω. Κάποτε. Σε κέρδισα ήδη. Και σε έχασα. Θα σε χάσω. Έκλαψα. Θα ξανακλάψω. Κουμπιά πατιούνται στο κινητό μου. Στην τσέπη μου. Ώρα Καϊρου στην οθόνη. Καμιά διαφορά. Στα αρχίδια μου κιόλας. Ώρα για ύπνο. Καθυστερημένος; Πλήρως. Το μπουκάλι άδειασε επιτέλους. Η ελευθερία δεν ξεχνιέται. Ούτε εσύ, αλλά προσπαθώ. Κοιμήσου γλυκά. Οι λαοί θα νικήσουν.