Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

The death of reason. [part 7(77)]

Ο κύριος Belvedere βυθιζόταν βαθιά στην γκρίζα θάλασσα...ξαφνικά ένα έντονο φώς τον περιτριγύρισε...Άνοιξε τα μάτια του και πετάχτηκε απότομα προς τα πάνω, ιδρωμένος, λες και μόλις είχε δει έναν εφιάλτη. Δε βρισκόταν πια μέσα στη θάλασσα, αλλά σε ένα κρεβάτι, σε ένα άδειο δωμάτιο με ολόλευκους τοίχους. Του έμοιαζε γνώριμο, αλλά είχε κάτι διαφορετικό...Σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε προς την πόρτα στην άκρη του δωματίου. Την άνοιξε και βγήκε σε έναν πανομοιότυπο διάδρομο με λευκούς τοίχους.
-"Κάποιος βλέπει πάρα πολύ Matrix.",σκέφτηκε από μέσα του και προχώρησε προς μια κατεύθυνση του διαδρόμου. Ο διάδρομος ήταν άδειος εντελώς. Υπήρχαν πολλές πόρτες με αριθμούς γύρω του. Προσπάθησε να ανοίξει κάποια, αλλά ήταν όλες κλειδωμένες. Από μια πόρτα βγήκε ξαφνικά ένας τύπος με ολόλευκα ρούχα και φτερά στην πλάτη του.
Ο Belvedere τον σταμάτησε.
-"Συγνώμη...που βρίσκομαι?"
-"Μα στον Παράδεισο φυσικά...χαχα! Τι αστεία ερώτηση!".
-"Δηλαδή είσαι άγγελος?"
-"Όχι, πωλητής φαλάφελ! Για τι σου φαίνομαι?"
-"Συγνώμη, είμαι καινούργιος εδώ. Ψάχνω να βρώ το Θεό."
-"Δεν είσαι ο μόνος! Κανείς δε τον βρίσκει και ξενερώνουν στο τέλος!Χαχαχα! Θες να έρθεις μέσα για χαρτιά? Είμαι με τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Άγγελο Σικελιανό. Χαχαχαχα, τα λέω πολύ πετυχημένα. Μπράβο μου!"
-"Ναι, ναι, όντως...αλλά βιάζομαι λίγο και το χιούμορ σου δε βοηθάει. Που μπορώ να βρω το Θεό?"
-"Μέσα σου φυσικά! Ο Θεός είναι μέσα σε όλους μας. Χαχαχαχα!", είπε ο άγγελος και αφού είδε το εκνευρισμένο βλέμμα του κυρίου B, συνέχισε "Καλά, καλά...ο Θεός είναι στη τελευταία πόρτα του διαδρόμου, ευθεία μπροστά, έχει μια πινακίδα που γράφει 777 απ'έξω. Δε το χάνεις."
Ο κύριος Belvedere προχώρησε στο διάδρομο, ανάμεσα σε πανομοιότυπες λευκές πόρτες με αριθμούς, μέχρι που βρήκε την πόρτα 777 ακριβώς μπροστά του. Χτύπησε και την άνοιξε χωρίς να περιμένει απάντηση...
Βρέθηκε σε ένα σκονισμένο γραφείο. Στην καρέκλα καθόταν ένας γέρος άντρας με μεγάλη άσπρη γενειάδα και μακριά άσπρα μαλλιά, που έπαιζε πασιέντζα στον υπολογιστή του. Τον τοίχο στόλιζαν διάφορες φωτογραφίες με τον Χριστό, την Παναγία και διάφορους αγίους. Οικογένεια και οικογενειακούς φίλους δηλαδή. Λίγο πιο πέρα, σε ένα χρυσό κλουβί βρισκόταν ένα περιστέρι.
-"Α...κύριε Belvedere...καλώς ήρθατε! Σας περίμενα! Καθίστε!", είπε ο Θεός καθώς έκλεινε την πασιέντζα και γυρνούσε προς το μέρος του κ.B.
-"Είσαι ο Θεός!!!"
-"Ευχαριστώ! Και εσύ είσαι πολύ cool!"
-"Eεεε...είναι ένας μαύρος και ένας Εβραίος και παλεύουν σε ένα φούρνο. Ποιός θα νικήσει?"
-"Το ξέρω...ο Εβραίος επειδή παίζει εντός έδρας."
-"Γαμώτο...", σκέφτηκε ο κύριος B. και κάθισε απογοητευμένος. Κοίταξε το περιστέρι κάμποση ώρα, μην έχοντας κάτι να πει.
-"Α...το Άγιο Πνεύμα! Πες γειά στον κύριο Belvedere!", είπε στο περιστέρι ο Θεός.
-"Γούτ γούτ!", είπε το Άγιο Πνεύμα και κούνησε τα φτερά του για λίγη ώρα.
Ο κύριος Β. δεν ένιωθε πολύ καλά. Οτι είχε εναπομείνει από τα πιστεύω του είχε μόλις εξαφανιστεί...
-"Δε το πιστεύω...", ψέλλισε με όση δύναμη του είχε απομείνει.
-"Το ξέρω οτι είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι όλα αυτά που βλέπεις είναι πραγματικότητα...Όμως πλέον έχεις δει αδιάσειστες αποδείξεις! Το παραδέχεσαι οτι ο Θεός υπάρχει και έκανες λάθος?"
-"Ναι...το παραδέχομαι.", είπε με μισή καρδιά ο Belvedere.
-"XA!!!! ΔΕ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΟ ΤΕΛΙΚΑ!", είπε ενθουσιασμένος ο Θεός.
-"Ε?"
Ο Θεός έβγαλε την ψεύτικη γενειάδα και τα μαλλιά του και φάνηκε ένας γέρος άντρας με φαλάκρα και παχουλά μάγουλα. Έβγαλε ένα ζευγάρι γυαλιά από ένα συρτάρι στο γραφείο και τα φόρεσε. Ο κύριος Belvedere δεν πίστευε στα μάτια του!
-"ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ! ΕΙΣΑΙ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ!"
-"Ακριβώς! Το ήξερα οτι θα τα καταφέρω να σε κάνω να απαρνηθείς τα πιστεύω σου! Χαχαχαχαχα, θα πάρω τόσα λεφτά από τους γιατρούς που βάλαμε στοίχημα!"
-"Τι...τι...τι εννοείς?"
-"Όλα αυτά ήταν ένα σχέδιο...έβαλα μια νοσοκόμα να σου βάλει προσωρινή αναισθησία και μέχρι να ξυπνήσεις έβαλα όλους τους γιατρούς να φορέσουν λευκά ρούχα και φτερά και κλείδωσα όλα τα δωμάτια των ασθενών. Πήρα αυτή την περούκα και την ψεύτικη γενειάδα και ένα περιστέρι μέσα σε ένα χρυσό κλουβί και έστησα όλες αυτές τις εικόνες στον τοίχο, για να προσποιηθώ το Θεό! Ξέρεις...στους γιατρούς αρέσει να παίζουν το Θεό. Από εκεί το εμπνεύστηκα! Και εσύ το πίστεψες! Χωρίς καμία αμφιβολία απαρνήθηκες τα πιστεύω σου!"
-"Μα...μα...μα...γιατί το έκανες αυτό?"
-"Ξέρεις πόσο μου έσπαγες τα νεύρα με τα εξυπνακίστικα σου σχόλια και τις αμπελοφιλοσοφίες σου? Νομίζεις οτι τα ξέρεις όλα! Ξέρεις πόσοι γιατροί μου παραιτήθηκαν για να ξεκινήσουν πνευματικές αναζητήσεις από αυτά που τους είπες?"
-"Καλά έκαναν! Πάντα το έλεγα εγώ ότι η θρησκεία είναι ένα μάτσο μαλακίες και τώρα κατάφερες να το αποδείξεις περίτρανα!", είπε με σιγουριά ο Belvedere.
-"Άσε τα σάπια, Belvedere. Πριν από λίγο απέδειξες ότι ούτε και εσύ πιστεύεις αυτά που λες! Χαχαχαχαχαχα, είμαι ιδιοφυία!"
-"Παρανοϊκός είσαι! Σκέψου πόσα λεφτά μόλις έχασες για ένα παράλογο, γελοίο σχέδιο που τι σκοπό είχε? Να πείσει έναν άρρωστο γέρο να μην είναι άθεος! Γιατί σκατά να κάτσεις να το κάνεις όλο αυτό?"
Ο διευθυντής το σκέφτηκε λίγη ώρα...
-"Όντως...μαλακία ήταν. Δε πειράζει, είχε πλάκα!"
Ο Belvedere τον κοίταξε εντελώς δύσπιστα.
-"Εεεεε...τι με κοιτάς έτσι? Γύρνα στο δωμάτιο σου!"
-"Οκ...αλλά πριν φύγω θέλω να σε ρωτήσω? Όλο αυτό με το Λόρδο Σατανά και την Κόλαση πως κατάφερες να το κάνεις?"
-"Ποιό Λόρδο Σατανά? Ποιά κόλαση?"
Ο κύριος Belvedere γούρλωσε τα μάτια του και λίγα δευτερόλεπτα μετά σωριάστηκε στο πάτωμα. Ακούστηκε ο πραγματικός επιθανάτιος ρόγχος του και όλα σκοτείνιασαν...

Μια γνώριμη φωνή ακούστηκε να του λέει:
-"Δεν άργησες τελικά! Μπράβο! Έλα, λέμε ανέκδοτα..."

THE END

The death of reason. [part 6]

O βαρκάρης ήταν ο κλασικός τύπος βαρκάρη που βλέπουμε σε αγαπημένες σειρές, όπως το Castlevania και το Hercules : The Legendary Journeys (!!!!). Ένας ψηλός σκελετός, με μαυρό μανδύα και κουκούλα, που κρατούσε ένα κουπί. Ο κύριος Belvedere θυμήθηκε παραδόξως την Πουλχερία, μια γιαγιά από τα ΚΑΠΗ. Όχι επειδή έμοιαζε με το βαρκάρη, απλά τη θυμόταν συχνά γιατί είχε αστείο όνομα.
-"Θέλω να πάω να συναντήσω το Θεό.", είπε στον βαρκάρη και ξάπλωσε στη βάρκα.
-"Και εγώ θέλω να γίνω ιατρικός σκελετός! Μαζεύω λεφτά για τις σπουδές μου κάνοντας αυτή εδώ τη δουλειά! Είναι καλό να έχεις όνειρα πιστεύω."
Ο κύριος Belvedere δε το βρήκε αστείο, ούτε ενδιαφέρον οπότε και δεν απάντησε τίποτα.
Ο βαρκάρης κοίταξε το νόμισμα των 2 ευρώ που είχε ρίξει πρίν ο κύριος Β στη θάλασσα, το οποίο μυστηριωδώς βρισκόταν στο χέρι του. Το γύρισε από την άλλη πλευρά!
-"Α το πρώτο 2ευρο του Βατικανού με την φάτσα του πάπα Ιωάννη Παύλου του ΙΙ! Κάνω συλλογή ξέρεις...αυτά με πρόσωπα τύπων που έχουμε εδώ είναι τα αγαπημένα μου! Τους τα δείχνω και γελάμε μαζί!"
Ο B. συνέχισε να μην απαντάει, κάτι που εξόργισε τον βαρκάρη.
-"Φιλαράκι, δεν είμαι ο ταξιτζής σου, ούτε ο προσωπικός σου σωφέρ. Πιάσε κουβέντα μαζί μου, μην είσαι αντικοινωνικός..."
Καμία απάντηση.
-"Πάντα αυτή η ιστορία...όλοι με αγνοούνε. Τι ρατσισμός είναι αυτός? Και τι στερεοτυπική εμφάνιση του Χάρου! Ουυυυ...μεγάλος σκελετός με μαύρα ρούχα! Τι πρωτότυπο! Δε θα μπορούσε ο συγγραφέας να με κάνει να μοιάζω περισσότερο με τον Daniel Craig?"
-"Αμάν πια με τον Daniel Craig! TI ΚΟΛΛΗΜΑ ΕΧΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΜΕ ΤΟΝ DANIEL CRAIG???", του απάντησε εξοργισμένος ο κύριος Belvedere.
-"Mα είναι ο καλύτερος Bond όλων των εποχών!"
-"Εγώ είμαι ο καλύτερος Bond όλων των εποχών!", ακούστηκε μια σκωτσέζικη προφορά στο βάθος.
-"ΣΚΑΣΜΟΣ, SEAN CONNERY", απάντησε ο βαρκάρης και συνέχισε να κάνει κουπί.
-"Ο Sean Connery βρίσκεται στην κόλαση?", αναρωτήθηκε ο κύριος B.
-"Ναι, ο Θεός είχε εκνευριστεί με τις συνεχείς επαναλήψεις του "Λάνσελοτ,ο πρώτος ιππότης" και αποφάσισε να τον τιμωρήσει. Περιμένουμε και τον Richard Gere από στιγμή σε στιγμή...Είδες? Δεν σου κάνει και πολύ κακό να μιλάς στον καημένο το βαρκάρη..."
-"Φίλε, χωρίς παρεξήγηση, είσαι ένας σκελετός που μιλάει και δε νιώθω άνετα μαζί σου..."
-"Ω Θεέ μου...είμαι ένας σκελετός που μιλάει! Πόσο γαμάτο? Δε το είχα συνειδητοποιήσει ποτέ μου! Μπορώ να κάνω σοβαρή καριέρα! Ποιός την γαμάει την ιατρική? Πωπώ...μπράβο, φίλε, είσαι καλός σύμβουλος καριέρας! Το έχεις σκεφτεί να ασχοληθείς επαγγελματικά?"
-"Ε...είμαι νεκρός..."
-"Α...σωστά. Μαλακία. Δε πειράζει, τώρα που θα πας να βρείς το Θεό, μπορεί να σου κάνει καμιά χάρη...Έχω ακούσει οτι γουστάρει πολύ τα ρατσιστικά ανέκδοτα. Δοκίμασε να του πεις κανένα καλό μπας και σε αναστήσει. Αυτό έκανε και ο γιός του."
Ο κύριος B. σκέφτηκε μερικά φοβερά ρατσιστικά ανέκδοτα που του είχε πει η Πουλχερία...Χά! Πουλχερία! Δε παλιώνει ποτέ! Δε σκόπευε βέβαια να ζητήσει καμία χάρη από τον μισητό εχθρό του, αλλά και πάλι δε του άρεσε και τόσο το μέρος.
-"Φίλε, θέλουμε λίγη ώρα ακόμα...Ψήνεσαι να δούμε τα Τσακισμένα Λουλούδια με τον Bill Murray?", του πρότεινε ο Χάρος.
Στη σκέψη και μόνο της ταινίας, ο Belvedere έπεσε σε βαθύ ύπνο. Ο Χάρος τον σήκωσε και τον έριξε μέσα στη θάλασσα.
-"Πάντα πιάνει...", σκέφτηκε από μέσα του. Γύρισε τη βάρκα και συνέχισε το κουπί. Μια μεγάλη καριέρα στη showbiz τον περίμενε...

The death of reason. [part 5]

O κύριος Belvedere προχωρούσε για πολλή ώρα ακόμη και είχε κουραστεί από τα συνεχόμενα update του blog, οπότε αποφάσισε να ξαποστάσει για λίγο και να πάρει μερικές ανάσες. Τότε πρόσεξε ότι μπροστά του βρισκόταν η θάλασσα! Ο θεός να την κάνει δηλαδή...στην πραγματικότητα ήταν ένα γκρί υγρό που ήταν σχεδόν, αλλά όχι εντελώς διαφορετικό από το νερό και γύρω του υπήρχε μια απόκοσμη(αγαπημένη μου λέξη) ομίχλη για πρόσθετο spooky effect. Ο κύριος Belvedere είχε δει πολύ χειρότερα πράγματα στα ΚΑΠΗ που πήγαινε τα απογεύματα για τάβλι, αλλά κυρίως για να κοροϊδέψει τους θρήσκους παππούδες που σύχναζαν εκεί πέρα, και η παράξενη θάλασσα δε τον πολυτρόμαζε. Κοίταξε γύρω και είδε ένα είδος προβλήτας φτιαγμένης από παλιό ξύλο και κάπου σε ένα σημείο μια πινακίδα που έγραφε "Τσιμπούκια κάνουμε, βαρκούλες αρμενίζουνε...".
-"Πινακίδα με έξυπνο αστειάκι σου λέει μετά...", είπε απογοητευμένος ο Belvedere, συνειδητοποιώντας ότι ο Λόρδος Σατανάς είχε ιδιαίτερη αίσθηση του humor. Ή όριζε ιδιαίτερα την έννοια του humor.
Δίπλα στην πινακίδα αυτή βρισκόταν ξαπλωμένος ένας κοντόχοντρος παππούλης με στολή ναύτη, καπέλο ψαρά και μουστάκι πυροσβέστη. Ο Belvedere τον πλησίασε αργά και σταθερά και τον ρώτησε:
-"Συγνώμη για την ενόχληση...η πινακίδα εδώ λέει είναι πραγματική?"
-"Βεβαίως! Ενδιαφέρεστε για το πρώτο ή το δεύτερο σκέλος?", είπε ενθουσιασμένος ο παππούς.
-"Εεεεε...το δεύτερο σκέλος."
-"Διάολε, πάντα το δεύτερο σκέλος! ...Ακούστηκε δυνατά αυτό?"
-"...αρκετά."
-"Συγνώμη...μήπως σας ενοχλεί το μουστάκι? Γιατί μπορώ και να το ξυρίσω!", συνέχισε ο παππούς.
-"Όχι...δε με ενοχλεί το μουστάκι!"
-"Ούτε εμένα...πιστεύω οτι πάει με τα μάτια μου και προσδίδει ανδρισμό!"
-"Τι κρίμα που προσπαθείς με κάθε άλλο τρόπο να το αντισταθμίσεις!"
-"Ε?"
-"Λέω, τι πρέπει να κάνω για να έρθει μια βάρκα?"
-"Πολύ απλό...ρίχνεις μέσα στη θάλασσα 2 ευρώ και λίγο μετά εμφανίζεται η βάρκα και σε πηγαίνει στον προορισμό σου."
-"Ευτυχώς που δεν ξόδεψα τα τελευταία μου 2 ευρώ στο Ριζοσπάστη δηλαδή!", παρατήρησε ανακουφισμένος ο κ.Belvedere.
-"Τώρα όμως δε θα έχεις τι να διαβάσεις πάνω στη βάρκα! Και θα βαρεθείς...ο βαρκάρης είναι λίγο παράξενο άτομο."
Ο κύριος Belvedere είχε γνωρίσει πιο παράξενα άτομα στα ΚΑΠΗ που πήγαινε τα απογεύματα για τάβλι, αλλά κυρίως για να κοροϊδέψει τους θρήσκους παππούδες που σύχναζαν εκεί πέρα, και έριξε άφοβα τα δυό του ευρώ στην γκρίζα θάλασσα. Λίγο μετά η βάρκα εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια του. Προσπάθησε εκείνη την ώρα να σκεφτεί κάτι αστείο για να κλείσει το κεφάλαιο, μα δεν τα κατάφερε και απλά ανέβηκε σιωπηλός στη βάρκα...

The death of reason. [part 4]

Ο κύριος Belvedere προχωρούσε σε έναν έρημο δρόμο, στον οποίο για κάποιο ανεξήγητο λόγο απαγορευόταν η περιγραφή σκηνικών, οπότε ως νομοταγής πολίτης θα αποφύγω να τον περιγράψω. Ο ήχος του μπαστουνιού του που σερνόταν στο έδαφος ήταν ο μόνος ήχος που ακουγόταν για αρκετή ώρα. Μέχρι που μια φωνή αντήχησε στα αυτιά του...
-"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ! ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ!"
Ένας σοφιστικέ τύπος/παιδί του λαού, με μπλούζα CCCP και σώβρακο Iron Maiden, μακριά μαύρα μαλλιά πιασμένα κοτσίδα, καστανά μάτια και ξύλινη γλώσσα πλησίασε τον Belvedere κρατώντας στα χέρια του πολλά φύλλα του τελευταίου Ριζοσπάστη.
-"Σύντροφε, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!", του είπε ο ΚΝίτης ενθουσιασμένος.
-"Τι κάνεις εσύ εδώ?", ρώτησε δύσπιστα ο κ.Belvedere.
-"Μα ανυποχώρητο, ταξικό αγώνα φυσικά! Τι άλλο?"
-"Δε μπορούμε να γλιτώσουμε από τους ΚΝίτες ούτε στην κόλαση ε?"
-"Τι προβοκατόρικες δηλώσεις είναι αυτές, σύντροφε? Μήπως δε καταλαβαίνεις το ταξικό σου συμφέρον?"
-"Μήπως δε καταλαβαίνεις την ουσία της πραγματικότητας?", απάντησε εκνευρισμένος ο κ.Belvedere.
-"Θέλω να αγοράσεις ένα Ριζοσπάστη, σύντροφε...Γράφει μέσα για το πρόσφατο "εργατικό ατύχημα"(κούνησε τα δάχτυλα του υποδηλώνοντας τη μεταφορική χρήση) στην Πλατεία Β, όπου πέθανε, δήθεν σε ατύχημα, ο σύντροφος γυμνασμένος τύπος. Στην πραγματικότητα, ο Λόρδος Σατανάς τον σκότωσε γιατί σήμερα ετοιμαζόταν να απεργήσει και να έρθει με το ΠΑΜΕ!"
-"Ε...η Τυποεκδοτική δεν απεργεί σήμερα? Πως έβγαλε κιόλας την είδηση?"
-"Μη προσπαθείς να αποπροσανατολίσεις το κίνημα σύντροφε! Σημασία έχει ότι ο Σατανάς ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ! Τα έλεγε το ΚΚΕ, κανείς δε το άκουγε! Είναι δηλαδή οπορτουνιστής και σοσιαλδημοκράτης με φιλολαϊκή προβιά, που στηρίζει τις ξεπουλημένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και ρίχνει νερό στο μύλο των πλουτοκρατών! Και ο βερμπαλισμός του φαίνεται εδώ, που δολοφόνησε ένα γνήσιο παιδί της εργατικής τάξης!",του είπε με μάτια φλογισμένα με πάθος ο ΚΝίτης.
-"Δε κατάλαβα ούτε τα μισά από αυτά που είπες...Πάντως αυτό τον τύπο καλά έκανε και τον σκότωσε, άκουγε ενοχλητική μουσική και πολύ δυνατά μάλιστα! Αν μπορούσα, θα τον σκότωνα και εγώ!"
-"Δε θέλω να πιστέψω ότι είσαι και εσύ τσιράκι των ιμπεριαλιστών, σύντροφε! Μη μου πείς ότι σκοπεύεις να πας και σε πορεία της ΓΣΕΕ?"
-"Πάω να συναντήσω το Θεό βασικά. Ψάχνω κάτι βάρκες..."
-"Συνέχισε όλο ευθεία, σύντροφε! Είσαι στο σωστό δρόμο! Όχι στο δρόμο του συμβιβασμού, ούτε στο Δρόμο της ΚΟΕ, ούτε στον Ευρωμονόδρομο! Σε καλώ να εγκαταλείψεις μάλιστα τις αστικές βάρκες και να πας στο Θεό με το ΠΑΜΕ, τη μόνη ταξική,εργατική βάρκα με σαφή αντιμονοπωλιακό,αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα...Σύντροφε?"
Ο κύριος Belvedere είχε απομακρυνθεί εδώ και ώρα. Ο ΚΝίτης απογοητευμένος συνέχισε να φωνάζει. Τον είχαν στείλει για εφημεριδοπώληση σε πολύ γαμημένο σημείο...

The death of reason. [part 3]

Ο γυμνασμένος τύπος συνέχιζε να ακούει Nelly δυνατά στο παγκάκι και τραγουδούσε με μια φωνή που ήταν σχεδόν, αλλά όχι εντελώς, διαφορετική με αυτή του μέσου gangsta rapper.
-"I said it must be ya ass,cause it aint yo face,i need a tip drill,i need a tip drill"
Ο Λόρδος Σατανάς κοιτούσε το κενό αφηρημένος...
-"Λες ο Belvedere να βρεί το δρόμο?", αναρωτήθηκε.
-"Λες ο τυπάς με το ποδήλατο να καταλάβει οτι μάταια προσπαθεί να αυτοκτονήσει, καθώς είναι ήδη νεκρός?", απάντησε ο τύπος στο παγκάκι.
Το γεγονός αυτό παραξένεψε το Λόρδο. Δεν είχε ξανακούσει τη φωνή του τύπου απέναντι του και κάτι τον ενόχλησε.
-"Φίλε, γιατί βρίσκεσαι εδώ?", τον ρώτησε.
-"Είμαι Γαρδικιώτης."
-"Α...έτσι εξηγούνται πολλά! Ειδικά αυτό το ειρωνικό σχόλιο που πέταξες για τον έρημο ανώμαλο παιδεραστή με το ποδήλατο που προσπαθεί να αυτοκτονήσει.", παρατήρησε ενοχλημένος ο Λόρδος Σατανάς και συνέχισε. "Μόλις συνειδητοποίησα οτι δε μ'αρέσει το στυλάκι σου...Μου φαίνεσαι σαν τύπος που υπό άλλες συνθήκες θα με κορόιδευε."
-"Γιατί υπό άλλες συνθήκες? Έχεις δει πρόσφατα τη φάτσα σου? Λόρδος Σατανάς σου λένε, περιμένεις να δεις τίποτα σοβαρό και σου βγαίνει αυτός...αν δε μοιάζει ο Σατανάς με τον Daniel Craig, τι να τον κάνεις? Τα είπα εγώ στο συγγραφέα, αλλά δε με άκουγε. Όλο metal ακούει, I died, then I lived και τέτοιες μαλακίες."
Με μια κίνηση των δαχτύλων, ο απίστευτα ενοχλημένος Λόρδος έβαλε φωτιά στον γυμνασμένο τύπο...οι κραυγές του αντήχησαν στην Πλατεία Β.
-"ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ....ΕΙΧΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ ΔΕΙΠΝΟ ΜΕ ΤΟΝ GERARD BUTLER!!!!!". Και μετά κατά κάποιο τρόπο πέθανε. Αν και ήταν ήδη νεκρός. Δε θέλω ερωτήσεις. Γούσταρα και το έγραψα.
Ο Λόρδος Σατανάς γύρισε σε έναν τύπο με καστανά μαλλιά λίγο πιο πέρα και του είπε -"Ε εσύ! Από εδώ και μπρός είσαι ο αντικαταστάτης του γυμνασμένου τύπου! Ξέρεις κανα καλό τρόπο να βασανίζεις αμαρτωλούς?"
-"Όχι...αλλά ξέρω μερικές γαμάτες σκηνές από τους ΑΜΑΝ και ένα ανέκδοτο με έναν σατανιστή και μια παρθένα!"
Ο Λόρδος Σατανάς χαμογέλασε σαρδόνια (πάντα ήθελα να χρησιμοποιήσω κάπως αυτή τη λέξη!). Η αιωνιότητα του θα αποκτούσε επιτέλους ξανά ενδιαφέρον...

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

The death of reason. [part 2]

Ήταν βράδυ ή τουλάχιστον κάτι που είχε χαρακτηριστικά βραδιού στην παιδική χαρά που ξύπνησε ο κύριος Belvedere. To ελαφρώς εύσωμο παιδί που στεκόταν μπροστά του και τον κοιτούσε επίμονα, λικνιζόταν ταυτόχρονα με ομολογουμένως μεγαλή δυσκολία πάνω στο ξύλινο του αλογάκι. Ο κύριος B. έριξε μια γρήγορη ματιά στον τριγύρω χώρο και είδε διάφορα αγόρια να κάνουν κούνια και τραμπάλα και έναν συγκεκριμένο να προσπαθεί να κάνει ποδήλατο. Περιμένατε κάποια πιο αστεία περιγραφή του χώρου, αλλά σας απογοητεύω σκόπιμα.
"Ποιοί είναι όλοι αυτοί?", ρώτησε στο παιδί πάνω στο αλογάκι.
"Φίλοι μου. Ή και κομπάρσοι που αγόρασα για να το κάνουν το σκηνικό να φαίνεται πιο ρεαλιστικό. Δε θυμάμαι πια. Είχε τόση πλάκα το αλογάκι που έχω ξεχάσει όλα τα άλλα."
"Και τι ακριβώς είναι εδώ?", ξαναρώτησε ο γέρος.
"Ε...εμείς το φωνάζουμε Πλατεία Β. Κάποιοι άλλοι κακόγουστοι προτιμούν το...Κόλαση."
"Ε Α ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ!"
"Δύσκολο...Λόρδος Σατανάς. Χάρηκα για την γνωριμία. Μπορείς να με φωνάζεις Τζεμπεντάια...Ή και όχι. Όπως γουστάρεις βασικά, στην τύχη μου ήρθε το όνομα."
Ο κύριος Belvedere δε μπόρεσε να αρθρώσει λέξη. Σιωπή...
"Είσαι χοντρός.(Το ντ με δέλτα)", είπε μετά από πολλή προσπάθεια.
"ΕΙΝΑΙ Ο ΘΥΡΟΕΙΔΗΣ ΜΟΥ!!! Αχεμ...Και εσύ είσαι νεκρός! ΧΑ!", απάντησε ο Σατανάς παίρνοντας ένα ύφος γελαστού Κορεάτη που ίσως να τρόμαζε και τον Dolph Lundgren ακόμα.
Ο Belvedere ξανακοίταξε γύρω του αμήχανα. Σε ένα παγκάκι, ένα αγόρι άκουγε ενοχλητική ραπ μουσική. Σκέφτηκε να το χτυπήσει με το μπαστούνι του, αλλά πρόσεξε πως ήταν αρκετά γυμνασμένο και παράτησε τη σκέψη. Το πρώτο που του ήρθε να πει ήταν:
"Κόλαση, λοιπόν..."
"Και σκέψου οτι δεν έχουν έρθει ακόμα τα κορίτσια...Τότε αποκτά το πραγματικό της νόημα η λέξη."
"Και περιμένεις να το πιστέψω αυτό?"
"Όχι, περιμένω...να ξεγυμνωθείς και να χορέψουμε μακαρένα!"
"...και που είναι οι φούρνοι?"
"Στο Νταχάου! ΧΑ! Είμαι σε φόρμα σήμερα!"
"Είμαι άθεος ξέρεις...μου φαίνεται λίγο δύσκολο να το χωνέψω όλο αυτό."
"Και εγω άθεος είμαι...ο Θεός είναι μεγάλος μαλάκας. Πλέον προσποιούμαι πως δεν υπάρχει. Όποτε τον βλέπω στο δρόμο του πετάω σαίτες! Φοβερό? Κόλλα το, δικέ μου!"
Ο κύριος Μπελβεντέρε χτύπησε με δύναμη τον λόρδο Σατανά στο κεφάλι με το μπαστούνι του και του φώναξε:
"Σταμάτα τις ανοησίες! Φοβάμαι εδω πέρα, μπορείς να ωριμάσεις για λίγο και να μου εξηγήσεις τι είναι όλο αυτό?"
"Εγώ είμαι ανώριμος? Εσύ χτυπάς ανθρώπους στο κεφάλι με μπαστούνια! Είναι Κόλαση εδώ, είμαι ο γαμημένος Λόρδος Σατανάς, έχω ένα γαμάτο κουνιστό αλογάκι, γαμάτους φίλους που κάνουν επιτυχημένη καριέρα σαν κομπάρσοι, τι άλλο να θέλω? Α...να μην ξεχάσω, έχω και τον τύπο που ακούει Nelly δυνατά στο παγκάκι για να βασανίζει τους αμαρτωλούς."
"Πραγματικά δεν έχω λόγια...", είπε σαστισμένος ο γέρος.
Ταυτόχρονα, ένας μεσήλικας με καράφλα και γυαλιά κατέβηκε από το ποδήλατο του και πλησίασε τους δυο άντρες.
"Παιδιά, να ρωτήσω κάτι?"
"Βεβαίως..."
"...γαμάτε?"
"Όχι." απάντησαν ομόφωνα και οι δυο και ο άντρας έφυγε με το ποδήλατο του φανερώς απογοητευμένος. Ο Belvedere κοίταξε ξανά τον Σατανά.
"Μπορώ να δω κάπως το Θεό?"
"Αμέ. Αν και δεν καταλαβαίνω γιατί...σου αρέσει να μιλάς με μαλάκες?"
"Όχι, αλλά ο συγγραφέας με βάζει επίτηδες να το κάνω για να βγάζει αστεία."
"Χμμμ...μην ανησυχείς, θα φροντίσω αυτός ο συγγραφέας να ακούσει Nelly μέχρι τελικής πτώσης κάποια στιγμή! Όλα γιατί σε συμπάθησα, κωλόγερε!"
"Καλή φάση. Προς τα που πάω?"
"Πίσω σου ακριβώς υπάρχει ένα δρομάκι. Πάρε το όλο ευθεία και θα βρείς κάτι βαρκούλες που σε πάνε κατευθείαν στο Θεό. Είναι χαρακτηριστικό σημείο, έχει μια πινακίδα με έξυπνο αστειάκι."
"Ευχαριστώ, την κάνω..."
"Πρόσεξε μην αργήσεις, αν δε γυρίσεις θα έρθω με το αλογάκι μου να σε κυνηγήσω και να σε φέρω εδώ...και δε το θες αυτό..."
"Το αλογάκι σου είναι...κολλημένο στο έδαφος."
"Έτσι νομίζεις!!!! ΧΑ!...βασικά δίκαιο έχεις. Τέλος πάντων, μην αργήσεις."
"ΟΚ, τα λέμε, Λόρδε."
Και μετά από πολλούς διαλόγους και ελάχιστη περιγραφή σκηνικών ο κύριος B ξεκίνησε το ταξίδι του για να συναντήσει το άτομο που δεν περίμενε οτι θα συναντούσε ποτέ του. Κάπου πιο δίπλα ένας μεσήλικας με φαλάκρα και γυαλιά έβαζε τέλος στη ζωή του προσπαθώντας να αλλάξει εν κινήσει τα λάστιχα του ποδηλάτου του.

(to be continued...)

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

The death of reason.

O κύριος Belvedere ήταν άθεος. Σύμφωνα με πολλά λεξικά (δε μπορώ να πω με σιγουρία για όλα) άθεος είναι αυτός που δεν πιστεύει στον/σε κάποιον Θεό...
Για τον κύριο Belvedere είχε μια άλλη σημασία. Άθεος ήταν όποιος σε αυτό τον κόσμο σκεφτόταν λογικά. Όποιος ήταν έξυπνος. Οι άθεοι κατείχαν την απόλυτη αλήθεια. Ο κύριος Belvedere σκεφτόταν λογικά, κατείχε την απόλυτη αλήθεια, ήταν έξυπνος. Αυτή η σκέψη πάντα τον ευχαριστούσε. Από μικρός ακόμα,έχοντας κατασταλάξει στην άποψη του αυτή, γελούσε από μέσα του με την καρδιά του στο μάθημα των Θρησκευτικών με τις ανόητες ερωτήσεις των συμμαθητών του. Πώς μπορούσαν να πιστεύουν αυτά τα παραμυθάκια? Για τη δόση φαντασίας του προτιμούσε πάντα τα καρτούν στην τηλεόραση, που σε αντίθεση με τη θρησκεία δεν έπαιρναν τον εαυτό τους τόσο σοβαρά.
Καθώς μεγάλωνε, έβρισκε όλο και περισσότερες ευκαιρίες να καμαρώσει για την ιδεολογία του. Όταν είχε βάλει για πρώτη φορά στο Religious Views του στο facebook "Atheist", χαμογελούσε ηλίθια για 5 λεπτά. Είχε την πρώτη του στύση διαβάζοντας την Περι Θεού Αυταπάτη του Richard Dawkins. Διάβαζε όλο και περισσότερα βιβλία που αποδείκνυαν πόσο δίκαιο είχε. Αυτή η ιστορία δεν είναι μια από αυτές που θα τον ευχαριστούσαν...

Ο κύριος Belvedere είχε πια γεράσει. Δεν είχε και πολλά παράπονα, η ζωή του ήταν γεμάτη περιπέτειες, ταξίδια, καταχρήσεις, γενικά μια ζωή που θα έκανε μια ωραία ιστορία για τα εγγόνια του. Δυστυχώς, δεν είχε εγγόνια για να την διηγηθεί. Το να κάνει οικογένεια δεν ήταν ποτέ στα άμεσα σχέδια του. Πάντα έλεγε ότι αφού στο τέλος πεθαίνεις μόνος, άμα ζήσεις και μόνος δε θα σου φανεί και τόσο άσχημο στο τέλος. Έφτασε εκείνη η μέρα που αρρώστησε άσχημα και το μετάνιωσε πολύ για εκείνο το ευφυολόγημα που παρουσίαζε στους άλλους ως τρόπο ζωής. Ο γιατρός του είπε ότι δε του μέναν παρά ελάχιστες μέρες ζωής. Και τι θα μπορούσε να κάνει τώρα που συνειδητοποιούσε αργά-αργά οτι η ζωή του θα λάμβανε σύντομα τέλος? Οικογένεια δεν είχε να μοιραστεί όσες στιγμές του είχαν απομείνει...Οι περισσότεροι στην ηλικία του στρεφόντουσαν στη θρησκεία, την μόνη λύση για την καταπολέμηση της μεταθανάτιας ανυπαρξίας. Ο κύριος Belvedere ήταν περήφανος άνθρωπος, ήταν και ορθολογιστής και, όσο και αν η ανυπαρξία τον φόβιζε όσο τίποτε άλλο, δεδομένου οτι είχε επιλέξει να περπατήσει όλη του τη ζωή το ψυχρό μονοπάτι της λογικής, δε σκόπευε να γυρίσει πίσω. Έτσι αποφάσισε οτι το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν υπομονή...

Στο κρεβάτι του νοσοκομείου που βρέθηκε κάμποσες μέρες μετά, ο κύριος Belvedere δεν έβγαλε άχνα, όσο και αν υπέφερε από την αργή κατάρρευση του οργανισμού του, παρά μόνο συλλογιζόταν...Η λογική τον είχε κάνει μια ζωή μίζερο, σε μια οικογένεια θα είχε βρει θαλπωρή και αγάπη, σε μια θρησκεία θα είχε βρει ένα σύστημα αξιών και μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας από τον θάνατο. Μπορεί να ζούσε με άγνοια, αλλά θα ζούσε πιο ευτυχισμένος. Πρόσεξε οτι δυο γιατροί και μια νοσοκόμα είχαν μαζευτεί γύρω του, κρατώντας διάφορα έγγραφα στα χέρια τους.

-"Μάλιστα...Κύριος Belvedere. Από τι πάσχει?", ρώτησε ο ένας γιατρός.
-"Θα σε γελάσω, αυτός που γράφει την ιστορία δεν πολυξέρει από αρρώστιες...το μόνο που είναι σίγουρο είναι οτι είναι κάτι σοβαρό και μέχρι το τέλος του κεφαλαίου θα έχει πεθάνει!", απάντησε απογοητευμένος ο άλλος γιατρός.
-"Νοσοκόμα, κάντε του την ένεση του.", είπε ο πρώτος γιατρός στη νοσοκόμα.
Ο κύριος Belvedere, αφού του κάναν την ένεση, σήκωσε αδύναμα το κεφάλι του και είπε:
-"Σκέφτομουν, ξέρετε, ότι σε αυτή τη ζωή οι βλάκες είναι αυτοί που είναι και οι πιο ευτυχισμένοι. Και ξέρετε κάτι άλλο? Για μια στιγμή τους ζήλεψα αυτούς τους βλάκες..."
Οι γιατροί και η νοσοκόμα, που είχαν τα υπαρξιακά τους και αυτοί, βρήκαν αυτό που είπε πολύ ενδιαφέρον και σκόπευαν να το δημοσιεύσουν στο blog τους για μια φιλοσοφική συζήτηση με άλλα άτομα με υπαρξιακά προβλήματα.
-"...μα μετά το σκέφτηκα και λέω...ΜΑΛΑΚΙΕΣ! Μπορεί η λογική να μας πληγώνει, αλλά όποιος δε τη δέχεται απλά είναι ανόητος. Και εγώ ποτέ δε θεώρησα τον εαυτό μου ανόητο! Και τώρα για να νιώσετε ακόμα πιο άσχημα, θα πεθάνω μπροστά σας!"
Οι γιατροί έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Η συζήτηση στο blog τους είχε χαλάσει, καθώς και η διάθεση τους. Η νοσοκόμα συγχύστηκε λίγο παραπάνω, λόγω ορμονών.
Και ο κύριος Belvedere το είπε και το έκανε. Ο επιθανάτιος ρόγχος του αντήχησε στο δωμάτιο και σύντομα όλα ήταν σκοτεινά...

...

-"Γέρο, άνοιξε τα ματάκια σου!",ακούστηκε μια φωνή.
Ο κύριος Belvedere άνοιξε τα μάτια του και κοίταξε γύρω του. Βρισκόταν σε μια παιδική χαρά, ήταν βράδυ και μπροστά του στεκόταν ένα μεγαλόσωμο παιδί, κάπου 20 χρονών, πάνω σε ένα ξύλινο κουνιστό αλογάκι. Δεν ήξερε πραγματικά που βρισκόταν. Το παιδί συνέχισε...
-"Μαλακίες ε? Ίσως θα έπρεπε να αναθεωρήσεις..."

(to be continued...?)

Καλή χρονιά σε όσους είναι ακόμα αισιόδοξοι.

Σε όλους τους υπόλοιπους...εύχομαι να συνεχίσουμε να ξενερώνουμε τους υπόλοιπους με μίζερες ευχές και το νέο έτος!

Λοιπόν, έχω να γράψω από 31 Οκτωβρίου, όπως θα μπορούσατε να δείτε αν δεν ήσασταν τεμπέληδες και κάνατε λίγο scroll down με το ποντίκι σας. Όποτε καιρός να γράψω καμιά μαλακία ακόμα για να γουστάρουμε εγώ και τα δύο άτομα που διαβάζουν μια στις τόσες αυτό το βλογ.

Ναι! Σταματήστε το CD των Διάφανων Κρίνων που ακούγατε, there is a reason to live once more!

Σύντομα θα γράψω κάτι γαμάτο (υποκειμενικά) εδω πέρα. Stay tuned...