(Αυτός δεν είναι εγώ... Θα μπορούσε να είναι...Θα μπορούσε να γίνει)
------------------------------------------
Τον βρήκαν να κοιμάται χαμογελαστός δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή. Δεν ήταν πια ο ίδιος...
Όταν την αντίκρυσε πρώτη φορά, σκέφτηκε πως ήταν τα πιο ωραία πίξελ που είχε δει στη ζωή του. Της έπιασε κουβέντα, κρυμμένος πίσω από την ανωνυμία του διαδικτύου και μέσα από άκομψα αστεία την έκανε να τον προσέξει. Θα γινόταν ξεχωριστός για αυτή, απλά δεν το ήξερε ακόμα...
Ξεκίνησε ως ένα αθώο αστείο, φλέρτ μέσα στα όρια της πλάκας, δίχως συνέπειες, δίχως φόβο. Γνωρίστηκαν, μίλησαν, γέλασαν, έκλαψαν, τραγούδησαν... 5 ώρες χρειάστηκαν για να αλλάξουν όλα μέσα του. Θα γινόταν ξεχωριστή για αυτόν, απλά δεν το ήξερε ακόμα...
Δεν ήταν πια πίξελ...Ήταν ένα άτομο, όμορφο όσο λίγα για αυτόν, στην άλλη άκρη της γραμμής...Τόσο μακριά, μα ταυτόχρονα τόσο κοντά... Περίμενε με τις ώρες να τη δει συνδεδεμένη, να της μιλήσει, να αστειευτεί, να την κάνει να γελάσει...Δεν μπορούσε να δει τίποτα από αυτά, έβλεπε μόνο λέξεις και εικόνες, μα και πάλι ήταν χαρούμενος. Είχε γίνει ξεχωριστή για αυτόν, το ένιωθε πια μέσα του...
Αυτή δεν υποψιαζόταν τίποτα. Τον έβλεπε να συμπεριφέρεται παράξενα, να την προσβάλλει συνεχώς μα ταυτόχρονα να αστειεύεται(?) πως την αγαπάει... Δεν ένιωθε πόνο όμως, ένιωθε χαρά, την έκανε να γελάει. Μπορούσε να του το δείξει μόνο με λέξεις και εικόνες, μα και πάλι ήταν χαρούμενη. Είχε γίνει ξεχωριστός για αυτή, απλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί ακόμα.
Οι φίλοι του αντέδρασαν παράξενα όταν τους το είπε. Πήγαν να του δείξουν οτι αυτό που κάνει είναι παράλογο. Τους είπε ότι αν στον έρωτα υπήρχε λογική,δε θα ήταν τόσο μαγικός...
Χρειαζόταν την υποστήριξη τους όσο τίποτα και εκείνοι τελικά του την πρόσφεραν. Αποφάσισε να κάνει κάτι παράλογο, μα ταυτόχρονα τόσο λογικό... Υπήρχε μια μεριά του που τον εμπόδιζε, ήθελε να τον κάνει να συνειδητοποιήσει το λάθος του... Μισούσε αυτή την πλευρά του... Την σκότωσε ένα βράδι έχοντας πιει ελάχιστα, έχοντας όμως σκεφτεί πολύ... Είχε γίνει ξεχωριστή για αυτόν και θα της το έλεγε...
Αυτή ετοιμαζόταν να κοιμηθεί, μα εκείνος εμφανίστηκε άξαφνα ένα δευτερόλεπτο πριν αυτη εξαφανιστεί... ίσως και για πάντα. Του μίλησε... Είχε γίνει ξεχωριστός για αυτή και αυτή μόλις το είχε συνειδητοποιήσει.
Της είπε τα πάντα, ακροβατώντας στο τεντωμένο σκοινί του φόβου, ιδρωμένος μα ταυτόχρονα πιο αποφασισμένος από κάθε άλλη φορά. Μπροστά σε μια οθόνη είπε όσα δεν είχε τολμήσει να πει ποτέ άλλη φορά στη ζωή του...Και εννοούσε κάθε λέξη. Ήταν ξεχωριστή για αυτόν και το ήξερε πως και αυτός ήταν ξεχωριστός για αυτή...
Ήταν ξεχωριστός για αυτή, όμως δυσκολευόταν να πει το ναι... Η δικία της πλευρά που μισούσε της έπιασε κουβέντα, κάνοντας την να βυθιστεί σε σκέψεις. Έφυγε για αρκετή ώρα και άφησε τη σιωπή της να του κρατήσει παρέα... Γύρισε αργότερα για να του πει οτι η πλευρά της που μισούσε την είχε πείσει...Ήταν ξεχωριστός για αυτή, μα ήταν μακριά της και τον χρειαζόταν κοντά της. Της απάντησε οτι αν ο έρωτας είχε λογική, δε θα ήταν τόσο μαγικός... Η άλλη της πλευρά σώπασε. Αυτή είπε το ναι. Ήταν ξεχωριστός για αυτή και τώρα ήξερε πως θα ήταν κοντά της...
Θα μοιραζόντουσαν συναισθήματα, σκέψεις, εικόνες... Θα βυθιζόντουσαν όλο και πιο βαθιά, μέχρι κάποτε να είναι πολύ αργά... Κάθε φορά που έβλεπε τη φωτογραφία της, ήθελε να απλώσει το χέρι του και να την αγγίξει. Μα ήταν μακριά του και ας την ένιωθε τόσο κοντά του. Είχε αμφιβολίες? Μπορεί. Είχε στιγμές θλίψης? Ναι. Τον ένοιαζε? Όχι. Ήταν ξεχωριστή για αυτόν και τον έκανε ευτυχισμένο...
Ένας φίλος κάποτε τον ρώτησε αν μπορείς να κάνεις download τον έρωτα... Δεν ήξερε, αλλά σκόπευε να δοκιμάσει...(και ας φοβόταν οτι στο τέλος θα εγκλωβιστεί). Να κλάψει, να γελάσει, να μιλήσει, να τραγουδήσει... Να ζήσει.
Τον βρήκαν να κοιμάται χαμογελαστός δίπλα στην οθόνη του υπολογιστή. Ήταν ακόμο ο ίδιος... Απλά οι άλλοι δεν ήθελαν να το πιστέψουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου