Υπάρχουν στιγμές στη ζωή όπου τα γεγονότα επαναλαμβάνονται, απλά ένα ή περισσότερα πρόσωπα αλλάζουν. Αυτή είναι μια τέτοια στιγμή.
...Κάποια μέρα ξύπνησε, όπως κάθε άλλη μέρα, μα όταν αντίκρυσε το γνώριμο πια για αυτόν θέαμα της οθόνης του υπολογιστή δε χαμογέλασε, αλλά αναστέναξε βαθιά. Η μαγεία που κάποτε τον είχε γοητεύσει και τον κρατούσε καθηλωμένο είχε πια χαθεί. Και όταν κάτι έχει χαθεί, τότε είναι στη φύση του ατόμου να αποζητά κάτι καινούργιο. Εκείνη αδυνατούσε να δεχτεί οτι είχε χαθεί και έμενε εκεί, σαν φάντασμα, σαν μια υπενθύμιση ότι κάποτε υπήρχε για αυτόν. Αυτός, φοβούμενος οτι η μαγεία θα ήταν δύσκολο να ξαναβρεθεί, έβρισκε τον εαυτό του να χάνεται στις αναμνήσεις μιας εποχής που τον έκαναν ευτυχισμένο. Μέχρι που οι αναμνήσεις αυτές τον έδιωξαν από μέσα τους βίαια, με μια ηχηρή σφαλιάρα τον ξύπνησαν από το λήθαργο. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ένιωθε τώρα, αλλά θυμόταν τι ένιωθε τότε. Και συνειδητοποίησε οτι τα συναισθήματα του είχαν αλλάξει. Συνειδητοποίησε οτι για να πιστέψεις την μαγεία, πρέπει να την δεις, να της μιλήσεις, να την αγγίξεις, να την οσφρηστείς, να την αισθανθείς. Δεν ένιωθε χαρούμενος, αλλά ήταν αποφασισμένος οτι θα έβρισκε αυτή τη μαγεία εκεί έξω...πάση θυσία.
Κάποια μέρα ξύπνησε,νιώθοντας οτι κοιμόταν αιώνες. Ξύπνησε πραγματικά. Και έκλεισε τον υπολογιστή.
The End.
1 σχόλιο:
:W
Δημοσίευση σχολίου